waarom doet mijn dochter zo?

Ik denk dat het gewoon een fase is. Kleine kinderen doen wel vaker een paar weken gek tegen één bepaald persoon, zonder een duidelijke reden. Heb ik vroeger blijkbaar ook gedaan ;)

Wat ook kan (ik zeg niet dat het zo is) is dat je dochter iets engs of vervelends heeft meegemaakt met een persoon die op jouw vriend lijkt.

Dit kan heel goed een fase zijn, zeker als het alleen gaat om helpen en dat het verder prima gaat tussen hun.

2,5 jaar is echt die leeftijd dat ze van alles gaan uitproberen, misschien heeft ze wel de behoefte om juist haar vader te laten zien "dat ze het zelf kan"

Als tip zou ik meegeven dat vader vraagt of hij mag helpen en als ze nee zegt, lekker laten.

Absoluut een fase : zelluf doen!!!!!
En er komt vanzelf een einde aan wanneer ze in de leeftijd aankomen dat ze niets zelf meer willen doen (kleren/schoenen aantrekken etc).

het is gewoon n fase,laat vader ff wat afstand nemen.als ze hem nodig heeft komt ze vanzelf wel naar hem toe.dus het komt nu ff op jouw aan.doe je niks aan.gaat wel weer over.

Wel eens gehoord van peuterpubertijd? Nou, dat is het dus. Je lekker afzetten tegen een van de ouders. Het is echt een fase, alhoewel het bij sommigen erg lang kan duren.

Laat je man de rollen omdraaien. Als hij iets doet moet hij specifiek aan jullie dochter vragen of zij hem kan helpen. Een beetje overdrijven zoals; Ohh...wie kan mij nou helpen dit opruimen? Ik denk dat (dochter) dat vast wel kan, zij is zo goed in ....

Heerlijk die leeftijd, maar ook o zo vermoeiend!!

Absoluut een fase. Het verschijnsel komt zelfs voor in een liedje van Brigitte Kaandorp over haar zoontje:

"Hij weet alleen van teddyberen
Van ikke doen en zelf proberen"

Het komt vaker voor dat peuters een periode eenkennig zijn. Dit gaat meestal vanzelf weer over, kan echter een tijdje duren. Tja, mama is zo veilig hè! Hoe reageert je dochter als je er niet bent en ze moet bijv. naar bed gebracht worden of hij moet haar dan troosten? Het lijkt me goed als papa toch veel aandacht blijft geven aan de kleine meid, ook al voelt hij zich afgewezen. Het is simpel gezegd, maar jullie moeten echt even volhouden. Probeer niet in de 'valkuil'van je dochter te vallen door mee te gaan in haar wensen. Je kan nu eenmaal niet in je eentje steeds maar moeten troosten, helpen en aandacht geven.
Zolang je dat wel doet, zal haar schreeuw om aandacht van jou alleen maar versterkt worden, ben ik bang. Laat papa (als dit mogelijk is) zoveel mogelijk tijd met haar doorbrengen, naar bed brengen, troosten etc. zodat ze leert dat papa net zo goed een troostende knuffel kan geven als mama. Dit is het makkelijkst als je er zelf niet bent. Hou vol en hopelijk is deze pré puberteit snel voorbij voor jullie.