hoe komt het dat een puber ,jongen en jongste van het gezin ,zich ten opzichte van de moeder zich volledig afkeert,hij vertoont haatgevoelens

Dat kan zo veel verschillende redenen hebben, daar is veel meer info voor nodig om daar iets enigzins zinnigs over te zeggen.

Maar als ik even terugkijk naar mijn eigen jeugd in die tijd, komt het omdat mijn ouders voornamelijk bezig waren te bepalen met (en sturen naar) wat het beste voor mij was in hun beeld, terwijl ik daar heel anders over dacht maar er niet geluisterd werd. Hadden ze destijds naar mij geluisterd, en niet zo van 'nou, laat maar even horen dan, dan is het er uit', maar echt een forum aanbieden waar ik mijn verhaal had kwijtgekund en ze met oprechte objectiviteit mijn verhaal aanhoren zonder direct te oordelen, dan had er zeker minder frictie geweest.

Dat wil niet zeggen dat dit bij de ouders uit je vraag ook zo is. Maar gewoon luisteren en niet oordelen kan voor een puber erg welkom zijn. Het is een leeftijd waarop ze er achter komen dat niet alle advies de juiste is, dat eigen ideeën helemaal niet zo gek zijn, dat beslissingen ook zelf gemaakt kunnen worden en dat alle autoriteit aan de kaak moet worden gesteld. Wat dat laatste geldt, ben ik daar 18 jaar later nog mee bezig. ;)

De moeder zou zichzelf eens af moeten vragen hoe een volwassene zou reageren zoals ze omgaat met haar zoon. Of hoe zij zou reageren als er met haar op die manier wordt omgegaan. Ik bedoel hiermee niet dat het haar schuld is hoor, maar iemand zal moeten beginnen zich in te leven in het perspectief van de ander. Da's voor de puber heel lastig en de moeder heeft de ervaring van die periode aan haar zijde.

Succes!

Of het nou de jongste of de oudste is, iedereen pubert anders. Hier zijn geen persoonlijke richtlijnen voor te geven. Ik heb bij mijn kinderen geleerd, dat de liefde van twee kanten moet komen en dat het nemen en geven is. Soms (vaak) moet je als ouder meer (veel meer) geven dan je terug krijgt, en dat valt niet altijd mee.
Je hebt nog een hele weg te gaan (hoewel sommige kinderen plotseling inzien dat het ook anders kan) dus daar wens ik je alle mogelijke sterkte en succes bij.

Puber gedrag is het, heel vervelend, maar niet uitzonderlijk.
Waar het vandaan komt? de leeftijd:
je moeder is 'stom' 'raar' zegt rare dingen, snapt niets enz enz.

Het is moeilijk om tips te geven als je het kind en de gezinssituatie niet kent, maar als moeder van drie zoons 18 15 en 12, weet ik dat humor mij altijd helpt. Ook al kan je soms helemaal de humor niet meer inzien van je kind en zijn of haar gedrag. Mij heeft het al een heel eind door de puberteit hen gesleept.

Maak een geintje van zijn gedrag, "Je vind het maar niks hè wat ik zeg, dat hoeft ook niet, ik zeg het toch, daar ben ik moeder voor geworden" Daarmee geef je aan dat je hem wel begrijpt, maar ook dat zijn gedrag weinig invloed op jou heeft.

En het is een periode, daar mag je gerust van uit gaan, het gaat over......

Dat is niet universeel te antwoorden.

Het kan zijn dat het joch VINDT dat het niet genoeg liefde en aandacht heeft gekregen. Of dat hij altijd door zijn moeder is gekafferd, wat hij ook deed en goed deed.

In mijn optiek is afkeren altijd een gevolg van de opvoeding. Want de puberteit is precies een tijd waarin een kind zich voor de eerste keer wil losmaken van de 'negatieve' invloeden van de ouders. Zodat het voor het eerste kennis kan gaan maken met de werkelijke wereld.

Het is dus heeeeeel specifiek aan de situatie.

Veel ouders ervaren pubers als lastig, de puberteit als een 'moeilijke fase'. Kan opvoeding daar iets aan veranderen?
"Nee, pubers moeten puberen, daar is geen ontkomen aan. Hun hersens zijn enorm aan het veranderen en het gedrag dat daarbij hoort, is dus heel natuurlijk.

Bij de een valt het meer op dan bij de ander, en niet altijd leidt het tot grote problemen. Daar kan de omgeving ook nog veel aan doen. Want ik denk dat je door iets te weten van het puberbrein, het typische pubergedrag kunt begrijpen en daardoor kan het gemakkelijker worden om ermee om te gaan.

Maar overal ter wereld vertonen pubers dus hetzelfde 'lastige' gedrag. Het is een fase die je niet kunt overslaan. Sterker nog: het is zelfs nodig om uit te groeien tot een gezonde volwassene."

Klik de bron aan en je leest meer informatie en ook een boek die over puber gedrag gaat.

hoevaak ik mijn moeder wel niet voor vanalles en nog wat heb uitgemaakt tijdens mijn puberjaren.....

en dat was dan nog niks vergeleken met mijn 2 broers.

Het hoort er nou eenmaal bij en bij sommige is het een stuk meer dan bij andere.

Ik heb soms ook echte haatgevoels gehad tegen mijn moeder (toen ik volledig aan het puberen was kreeg zij ineens een vriend, nou dat heeft ze geweten)

en nu? ik kan niet zonder mijn moeder en bel haar wel 3 keer per week.

zoals je al zei: het heet puberen en tot het echt op dreigementen over gaat... laat het lekker.

Kan het zo zijn dat je nog steeds alles voor hem wilt beslissen en te veel met zijn zaken bemoeit ?

dat zou best is een reden kunnen zijn.

Ik ben de jongste van het gezin en wilde ook niet al te veel delen met me moeder omdat ze gewoon te veel met mijn zaken bemoeide

Toegevoegd na 1 minuut:
Ik denk trouwens dat de jongste,oudste of noem maar op er niet echt iets te maken mee heeft