Waarom spreken kinderen hun ouders soms aan met "U"?

Dat ligt aan de opvoeding.

Wanneer kinderen worden geleerd hun ouders met "u" aan te spreken is dat voor hun niet meer dan normaal, zij vinden het dan misschien wel vreemd en respectloos wanneer iemand zijn of haar ouders met "je" of "jij" aanspreekt.

Om te voorkomen dat ze als peuters jij-en en jou-en tegen ouderen die daar vaak niet op zitten te wachten. Ik ben ook opgevoed met U tegen mij ouders en heb daar absoluut niet onder geleden.

Gewoon een goede opvoeding meegekregen. Het getuigd van beleefdheid, respect en goede omgangsvorm naar ouders en ouderen toe.
Spreekwoord: met de hoed in de hand kom door het hele land!

Toegevoegd na 1 minuut:
Te snel: kom je door het hele land.

Zelf heb ik mijn ouders altijd met 'je 'aangesproken en weet uit ervaring dat je echt niet minder respect voor volwassenen heb als je ze met 'je'aanspreekt. Als ouder en professioneel opvoeder heb ik er dan ook totaal geen moeite mee dat zowel mijn eigen kinderen, als andermans kinderen, tegen mij 'jij-en' en 'jou-en'. Toch merk ik in mijn omgeving dat veel mensen daar wel moeite mee hebben. Zij vinden het juist goed dat kinderen voelen dat er afstand is tussen het kind en de opvoeder of andere volwassene.
Bij ouders zie ik soms een fase waarin ze kinderen beleefdheid willen bij brengen en om die reden dan voor de duidelijkheid het kind elke volwassene met 'u' laten aanspreken. Soms maken ze dan mama en papa als uitzondering, maar verder is elk 'groot mens' 'u'.

Ik ben het met je eens dat dit niet helemaal meer van deze tijd is. Zelf heb ik ook tegen elk bekend kind al heel snel gezegd: "Noem me maar Ruth i.p.v. mama van......". En ook mijn cliënten laat ik mij bij de voornaam noemen. Juist om minder afstand te krijgen. Maar als ik merk dat mensen dit zelf moeilijk vinden, omdat zij hebben geleerd dat ze 'u' moeten zeggen, respecteer ik dit ook. Voor deze mensen voelt het niet goed als ze 'je 'zeggen.

Maar om nu je vraag concreet te beantwoorden: Deze ouders doen dat om hun kinderen op die manier te leren dat er een bepaald verschil is tussen volwassenen en kinderen. Het respect naar deze volwassenen toe uit je door ze met 'u' aan te spreken. Zij trekken één lijn naar alle volwassenen. Dat lijkt hen duidelijker.

Omdat ze vinden dat dat zo hoort. Geen andere reden.

Mmm......ik zie er eerlijk gezegd niks verkeerd in. Ik heb mijn eigen ouders altijd getutoyeerd, maar wel geleerd volwassenen in alle gevallen met U aan te spreken, net zoals ik dat nu bij mijn eigen kinderen doe.

De grens tussen familiariteit en brutaliteit is soms een heel, heel vage, en ik heb liever een kind dat per ongeluk onterecht U zegt tegen een vreemde, dan per ongeluk JE. Je wordt door wildvreemde kinderen - en lang niet altijd op beleefde wijze !! - tegenwoordig gewoon me JE aangesproken ; en het spijt me wel, maar enige warmte of betrokkenheid heeft daar geen ene ruk mee te maken, noch van mijn kant, noch van de hunne.

Er zijn niet veel ouders meer die zich door hun kinderen met u laten aanspreken, maar ze zijn er nog wel, en de band is er niks minder warm of vertrouwelijk om. Ouders echer die zich door hun kinderen bij de voornaam laten noemen, krijg ik nog steeds een beetje ajakkes-gevoel van. Je bent wel de ouders en niet hun vriendje. Die machtsverhouding IS er nu eenmaal en MOET er ook zijn. Dat impliceert écht niet dat je op enigerlei wijze misbruik moet maken van die macht. Juist dat is voor kinderen een bron van vertrouwen en zekerheid.

Toegevoegd na 2 minuten:
Ik wens ook door vriendinnetjes van mijn kinderen nog steeds niet bij mijn voornaam genoemd te worden, en door vreemde kinderen helemaal niet. Er is niks mis met 'huppelepup z'n moeder' en U. Het tutoyeren van leerkrachten op school vind ik nog steeds helemaal uit den boze, en ben dan ook blij dat ik dat hier niet meer heb.

Dat is een beleefdheidsvorm. Nog niet zo lang geleden, een jaar of 30 geleden deed eigelijk iedereen dat. Vreemden en mensen die ouder zijn als je zelf sprak je altijd aan met u.

U of jij?

Hoe u zich laat aanspreken door uw kind is in de eerste plaats een gevoelskwestie. Luister naar uw innerlijke stem en doe wat u het prettigste en het natuurlijkste vindt klinken. Afgezien daarvan zijn er nog wat andere aspecten om in de overwegingen te betrekken. In 1975 zeiden in ongeveer een op de drie gezinnen de kinderen ‘u’ tegen hun ouders. Ruim dertig jaar later geldt dat voor minder dan tien procent van de gezinnen. Het tutoyeren van ouders door kinderen is statistisch gesproken de norm geworden. Mensen vinden ‘u’ te afstandelijk voor een vertrouwelijke relatie als die tussen ouders en kinderen. Dat hoeft overigens zeker niet te betekenen dat kinderen vanzelfsprekend tegen alle volwassenen ‘jij’ zeggen. Het is heel goed mogelijk om een kind dat zijn ouders tutoyeert te leren om de beleefdheidsvorm ‘u’ te gebruiken voor volwassenen in het algemeen. Maar als een kind in zijn eigen omgeving nooit iemand ‘u’ hoort zeggen en als ouders zelf ook alleen maar tutoyerende relaties hebben, dan kunnen er heel wat jaren overheen gaan voordat een kind adequaat ‘u’ zegt. Een kind imiteert nu eenmaal wat het om zich heen ziet en hoort.

Mijn kinderen (38 en 41 jaar) spreken mij aan als Mam en met je en jij. Zelf ben ik 70. Mijn ouders spraken zij ook aan met je en jij. Ik vond dat toen niet prettig. Mijn ouders hadden er geen moeite mee. Maar ik denk dat men dit alles moet zien in de context van de tijd. Wij (mijn kinderen en ik) hebben de wisseling meegemaakt van het U naar je en jijen. En soms heb ik nog wel moeite met jijen. Ik zeg tegen een vreemde geen jij. Zij wel tegen mij. Daar lig ik evenwel niet van wakker.

Bij mij in de familie is het ook zo bij sommige gezinnen, Het is hun zo geleerd. Meestal is dit ook een teken van respect hebben voor je ouders.

Ik zelf vind dit ook heel afstandelijk. Ik zou het zelf nooit doen bij mijn kinderen.

Je ouders met u aanspreken is een kwestie van keuze in de opvoeding.

Het is geen kwestie van respect of iets dergelijks. Respect is respect, hoe je het ook uitspreekt.

Ook warmte is niet afhankelijk van hoe je je ouders aanspreekt, het is zeer wel mogelijk met de meest warme gevoelens u tegen je moeder te zeggen.

Alle connotaties die je voelt bij het gebruik van de u-vorm zijn persoonlijk.

Maar kinderen spreken hun ouders met u aan omdat ze dat zo geleerd hebben. En ze hebben dat zo geleerd omdat hun ouders dachten dat dat het beste was. Of omdat hun ouders dat ook zo geleerd hebben en er verder niet bij nadenken.

nee hoor
u getuigd ook van respect
hoeft echt geen afstandelijkheid te scheppen

diverse mensen spreken mij met 'U' aan
weliswaar beroepsmatig

ik ben overigens ook opgevoed met je en jij

Je hebt verschillende betekenissen van U.

Het Duits gebruikt Sie (U) vooral als woord voor de onbekende.

Het Engels gebruikt Thy (U) vooral als woord voor de hoog in aanzien zijnde persoon.

In het Nederlands liggen deze betekenissen door elkaar, en wordt dat door sommige nog vermengd met gij.

Gezien jouw vraag, lees jij U als Sie, terwijl wie zijn mama en papa aanspreekt met U, Thy bedoeld.

Het "U "van toen waar ik mee ben opgevoed ben is uit respect en beleefdheid naar volwassenen. Het "Jij" van nu dat ik gemakkelijk kan accepteren (ook in mijn werk als opvoeder)vanuit het gelijkheidsperspectief en nabijheid.
Met de tijd worden normen anders, nu vervagen die dingen en dat heeft zo zijn weerslag in de maatschappij (omgang met hulpdiensten als voorbeeld)