Hoe kun je voorkomen dat je steeds de goedkeuring van je ouders nodig bent om je goed te voelen?
Elke keer als ik mijn vader heb gesproken of beter gezegd, wanneer hij net doet of ik niet bij het gesprek hoor als hij met iemand anders praat (wat me een enorm gevoel van minderwaardigheid geeft), kom ik met zo'n down gevoel thuis dat ik er echt een paar dagen mee zit. De vragen die mijn ouders stellen durf ik vaak niet eerlijk te beantwoorden, als het om prestaties gaat, omdat ik geen zin heb in de kritiek die er achter weg komt. Toch wil ik het diep van binnen graag goed doen om toch die goedkeuring te krijgen. Zelf snap ik eigenlijk niet waarom, want dat lukt pas met een hele goede studie en een goed salaris en zonder dat ik op mijn manier uit de band spring, maar toch verlang ik ernaar het goed te doen. Hoe kom ik hiervan af? Ik ben inmiddels ruimschoots volwassen en zou het fijn vinden mezelf te kunnen zijn bij hun. Maar daarvoor vertrouw ik ze emotioneel gewoon te weinig. Herkent iemand dit en hoe gaat die er mee om?
http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/afhankelijke-persoonlijkheidsstoornis
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.