Hoe kun je voorkomen dat je steeds de goedkeuring van je ouders nodig bent om je goed te voelen?

Question

Elke keer als ik mijn vader heb gesproken of beter gezegd, wanneer hij net doet of ik niet bij het gesprek hoor als hij met iemand anders praat (wat me een enorm gevoel van minderwaardigheid geeft), kom ik met zo'n down gevoel thuis dat ik er echt een paar dagen mee zit. De vragen die mijn ouders stellen durf ik vaak niet eerlijk te beantwoorden, als het om prestaties gaat, omdat ik geen zin heb in de kritiek die er achter weg komt. Toch wil ik het diep van binnen graag goed doen om toch die goedkeuring te krijgen. Zelf snap ik eigenlijk niet waarom, want dat lukt pas met een hele goede studie en een goed salaris en zonder dat ik op mijn manier uit de band spring, maar toch verlang ik ernaar het goed te doen. Hoe kom ik hiervan af? Ik ben inmiddels ruimschoots volwassen en zou het fijn vinden mezelf te kunnen zijn bij hun. Maar daarvoor vertrouw ik ze emotioneel gewoon te weinig. Herkent iemand dit en hoe gaat die er mee om?

 · Accepted Answer

Die goedkeuring van je ouders willen hebben, heeft elk kind. En ook al ben je ondertussen volwassen, je blijft kind van je ouders. 
Het mooiste zou zijn dat je dit je ouders kunt vertellen. Dat je ze kan zeggen dat je hiermee zit. Dat je kan vertellen hoe je je voelt als ze zo reageren.
Maar ik snap heel goed dat dit heel erg moeilijk is, zeker als je ze op emotioneel gebied te weinig vertrouwd. Want je stelt jezelf erg open en kwetsbaar op dan.
Maar dit betekend ook dat er geen verandering in het gedrag van je ouders naar jou toe zal zijn. En je hier tegenaan blijft lopen.
Misschien kan je (En dat doe je ook niet van de ene op de andere dag!) voor jezelf bedenken dat je ouders andere idealen hebben dan jij. Accepteer dat zij een ander beeld hebben, maar accepteer ook dat JIJ een ander beeld hebt. Besef jezelf dat JIJ dit leven moet leven en gelukkig moet zijn met jezelf. Leef zoals jij denkt dat goed is. Doe waar jij je goed bij voelt. 
Als jij gelukkig kan zijn met jezelf, jezelf kan aankijken en kan zeggen: Ik ben oke, ik doe oke en ik mag er zijn........... dan leef je!
Als je ouders dan kritiek hebben, durf je misschien ooit eens tegen ze te zeggen: Je kwetst me met deze kritiek en ik vind het jammer dat ik niet mag zijn wie ik ben.

Want je bent oke zoals je bent.
Als ze vragen stellen over prestaties en ze hebben kritiek op wat je verteld, kun je ook aangeven dat je het jammer vind dat je niet aan hun eisen voldoet, maar dat jij tevreden bent met je resultaten en het fijn zou vinden als zij dat ook zijn.
Hiermee geef je aan dat je van ze houd, ze respecteert, maar het ook fijn zou vinden als ze dat wederzijds laten merken.

De goedkeuring van je ouders willen is iets wat heel diep zit en je niet zomaar uitzet. 
Het enigste wat je ermee kunt doen is ermee leren omgaan. 
Succes!

liveisgreat · Answer

Als zuigeling was je afhankelijk van je ouders.  Niet alleen voor eten en drinken, maar ook voor je emotionele behoeften (geknuffeld worden bv.). Naarmate je opgroeit, maak je je meer en meer los van die "eenheid". Legendarisch zijn de "verschrikkelijke tweejarigen", omdat je met ongeveer twee jaar een eerste stap zet in het vormen van je eigen persoonlijkheid. Op zich zijn die tweejarigen natuurlijk vooral verschrikkelijk moedig, ze zijn nog volop afhankelijk van hun ouders maar durven het toch aan om zich hevig te verzetten.
In een gezin waar de ouders een bepaalde maturiteit hebben verworven, zal de tweejarige zich volop kunnen uitleven. De ouders nemen dat niet persoonlijk
Ze stellen hun grenzen, en weten dat het over gaat.
Een kind dat op die manier kan evolueren heeft natuurlijk al een grote stap voor op leeftijdsgenootjes die die belangrijke fase niet konden doorleven omdat de ouders er niet rijp voor waren en het dus niet veilig aangevoeld werd om zich los te maken. 
In sommige gevallen worden dergelijke tweejarigen later dan vreselijke pubers, en maken zich dan met een ruk los van de ouders door extreem gedrag om zo toch nog een identiteit te ontwikkelen.  
In andere gevallen past het kind zich aan. Die kinderen maken dan juist geen echte pubertijd door, en blijven dus emotioneel afhankelijk van de goedkeuring van de ouders.  
Natuurlijk is het niet verkeerd dat je in zekere mate de goedkeuring van je ouders leuk vindt, maar dat is nog iets anders dan dingen verzwijgen/doen/laten... uit angst dat ze je NIET zouden goedkeuren.  En zo te horen is die goedkeuring bijna mission impossible.
Er is dan ook maar één manier om te komen waar je wil : hoe eng het ook is, wees jezelf. Verzwijg niks. Als je vader respectloos gedrag stelt, sta dan op en ga weg. 
Misschien leidt dit in het begin tot ruzies en discussies (ze zullen misschien dingen doen en zeggen om je terug in het gareel te krijgen), ga er niet op in en blijf kalm en vastberaden. 
Makkelijk zal het niet zijn. Bijna zeker leidt dit bij jou tot schaamte, angst en extreme schuldgevoelens die er ingepompt werden op momenten dat je niet aan hun verwachtingen voldeed. Als het te erg wordt, zoek dan deskundige hulp. Maar ga ervoor. Als je hier niet door gaat, geraak je nooit emotioneel los van hen!   
En er is meer. Door jezelf te zijn geef je je ouders een geschenk. Want dan ga je je ouders uitnodigen om ook te evolueren. Al is het is nog steeds hun keuze of ze op je uitnodiging ingaan.

Kristal · Answer

Weet je Jenesy, het kan ook zijn dat je zo'n behoefte aan die goedkeuring van je ouders hebt, omdat je diep van binnen, jezelf niet goedkeurt. Dat kan zo subtiel uitwerken dat je diep van binnen ervan overtuigd bent die goedkeuring niet te verdienen.. Die krijg je dan ook niet. 
Probeer daar eens naar te kijken lieve Jenesy.

Mocht dat kloppen dan weet je ook dat je aan jezelf kan werken. Jezelf leren goedkeuren is dan heel belangrijk. Vergeef jezelf de dingen die je anders had willen doen, achteraf. Weet je, iedereen doet dingen waarvan ze achteraf zeggen: dat had ik ook anders kunnen doen. Maar we deden het op dat moment zo omdat het ons om welke reden dan ook het beste leek. Nu ben je wijzer en zal het evengoed nog wel eens mis gaan. Dat is niet leuk maar dat is wel hoe we leren om het anders te doen. 
Wees zachter voor jezelf, heb niet zoveel kritiek op jezelf. Als we door kritiek van anderen werkelijk een beter mens zouden worden waren we nu allemaal engelen geweest ;-).
Kritiek helpt dus niet. Wel liefhebbend advies.

Jenesy, we zijn als mensen allemaal op weg, jij ook, ik ook, je ouders ook. En, het bijzondere is dat jij goedkeuring van je ouders nodig hebt maar je ouders ook van jou als kind. (Daar kwam ikzelf als ouder achter). Dus, naast het jezelf complimenten geven, het van jezelf leren houden precies zoals je bent, kan het nog wel eens verrassend uitwerken wanneer jij ook je ouders complimentjes gaat geven. Geen valse complimenten natuurlijk, er is vast iets waar ze goed in zijn. 
En als dat niet zo is dat is er wel iets moois aan hun uiterlijk.

Vind de schoonheid in jezelf en je ouders.
Vergeef jezelf en je ouders.

En lees het antwoord van Reneeenkids nog eens door.

Het gaat je lukken want je bent van binnen een goed mens.

Toegevoegd na 3 minuten:
en met "het gaat je lukken" bedoel ik dat het je gaat lukken om, met of zonder de goedkeuring van je ouders, jezelf goed te keuren. Zacht te zijn voor je onvolkomenheden. ;)

Hoe kun je voorkomen dat je steeds de goedkeuring van je ouders nodig bent om je goed te voelen?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (2)

Weet jij het beter..?