Hoe kom ik over de pijn heen als iemand mij verlaat?

Zoek afleiding, spreek bv met een vriendin af op de zondagavond als je vriend weg gaat.
Spreek jezelf toe, het is het einde van de wereld niet.
Op jouw leeftijd woonde ik allang op mezelf en mijn ouders woonde niet in de buurt zag ze soms weken niet, maakte niet uit want ik had het druk genoeg. Misschien zit daar het probleem bij jou, ben je niet veel te afhankelijk van anderen in jouw leven.
Je kan heel gelukkig worden als je eerst leert gelukkig te zijn met jezelf. Laat hoe jij je voelt, niet teveel afhangen van anderen.
Als ik het zo bekijk is wat zelfstandiger worden al een groot deel van de oplossing.
Succes ermee.

Ik heb het idee dat je misschien de scheiding van je ouders nog niet verwerkt hebt. Wees niet te streng voor jezelf. Je wilt "van het gevoel en het gehuil af", terwijl je misschien nog veel verdriet hebt. Sta jezelf toe om verdrietig te zijn. Heb je je erg groot gehouden tijdens en na de scheiding? Dat zou ook kunnen verklaren waarom je nu ook met andere "scheidingen" moeite hebt.
Het is beslist geen schande om hulp te zoeken. Via de huisarts kan een therapeut ingeschakeld worden. Iemand waarbij je je op je gemak voelt en die je kan helpen om stapje voor stapje op weg helpt. Gun jezelf dat!
Veel sterkte en succes, maar vooral veel geluk gewenst!

Hoi hoi, lieve schat, het is niks raars om je zorgen over te maken. Het is heel normaal, en het gebeurt niet vaak, maar mensen kunnen letterlijk last krijg van het feit dat ze hun geliefde een hele week moeten missen. Ik had het zelf net zo erg, en ik was er ook letterlijk misselijk van, een keer was het zo erg dat ik dacht dat ik ziek was geworden, ik was vrijdag naar hem toe gegaan, zaterdagavond weer naar huis, ik was er zo misselijk van dat ik hem moest missen,... dat ik besloot om voortaan een heel weekend gelijk te blijven en ik moet zeggen voelde me een stuk beter en zo heb ik het maar gehouden...

Letterlijk ziek van liefdesverdriet, zoveel mensen geloven het niet, maar als je ontzettend veel iemand houdt / verliefd op bent kan het dus WEL...

Het is nooit leuk als je bij je vriendje weg moet gaan en je ziet hem pas weer een week later, dat snap ik heel goed,... En eigenlijk is het ook een goed teken want dat betekent dat je heel graag bij hem wilt zijn. DUS niks raars aan hoor!!

Laat je niks wijsmaken door andere mensen, jij weet hoe jouw lichaam het beste werkt en wat jij vindt moet jij gewoon vooral doen.

Wat ik zelf deed: ik bleef van vrijdag tot maandag ochtend, dan was ik namelijk drie nachten bij hem, en bijna vier dagen. En op woensdag ging ik ook naar hem toe, zodat ik vaak bij hem was.

Voor mij hielp het enorm, en hoe vaker we bij elkaar waren hoe meer we samen konden doen en weg konden gaan natuurlijk, en jah weet je het hoort bij verliefd zijn en het graag bij elkaar willen zijn dus kom op, praat er met je schatje over, misschien vindt hij het ook gezellig als je wat langer blijft en wat vaker langs komt... toch? En als je nog thuis woont kan je dat ook aan je ouders vertellen dat je dat graag wilt en of ze er moeite / problemen mee hebben als jij dat zo wilt...

geloof mij als ik zeg, het is alleen maar goed, want het betekent dat je dolgraag bij hem wilt zijn... niks raars aan.

Toegevoegd na 3 minuten:
me ex ging zelfs mee mij uitzwaaien als ik met de bus weer naar huis ging, misschien helpt dat ook ... praat er in elk geval met je vriendje over voor een goeie oplossing :)!

Toegevoegd na 4 minuten:
En dat je ouders gescheiden zijn, moet niet uitmaken dat jij je vriendje zo snel mist, je moet onthouden dat je lieffie altijd voor je klaar staat, en je ouders ook... ook al wonen ze apart. En je weet waar ze wonen dus je kan er altijd terecht toch, en met je vriendje kan je samenwonen, dan zie je hem elke dag, met je ouders kan dat dus niet.

Je verdriet lijkt ook op angst, angst om te verliezen wat je hebt. Het leven is wat dat betreft ook een onzeker water, we raken soms ons vlot kwijt, soms de mensen die bij ons zijn, en uiteindelijk weten we dat we aan het einde van de rit, altijd met lege handen zullen staan. Het leven is gemaakt voor eenlingen die elkaar tegenkomen, liefhebben, proberen aan te vullen, maar ooit ook weer los zullen moeten laten. Dat roept angst op, vind je ook niet? Enfin, zelf ik ik er veel last van gehad in mijn leven. tegenwoordig berust ik meer in het hier en nu gevoel. pluk de dag, ja, Carpe Diem. Mijn indruk is dat je vooral angst voelt om te verliezen. Je hebt misschien al te veel verloren, zoals bij de scheiding van je ouders, je vertrouwde leven wordt dan onder je voeten weggeslagen en je moet de balans weer vinden. Nu ben je verliefd, misschien ben je ook bang om je geliefde kwijt te raken. En de afstand, een week lang, ja natuurlijk is dat moeilijk.

Als je merkt dat het verdriet vooral voor en vlak na het afscheid nemen is, kan je het zien als een tijdelijk onprettig gevoel, maar daarna pak je de draad van je eigen leven op.

Blijft het continu of langer dan een paar uurtjes voor of na een afscheid aan je knagen, en bepaalt het veel in je leven, ga dan eens ergens praten waar ze verstand hebben van verlatingsangst, want dat zou je dan kunnen helpen.

Het is mogelijk toch een kwestie van leren omgaan met afscheid nemen en de angst voor het kwijtraken. Wat is normaal? Het is normaal als je het kunt hanteren, het is niet normaal als het je leven te veel beïnvloed.

Ik krijg het gevoel dat je nog last hebt van wat onverwerkte verlatingsangst. Cognitieve gedragstherapie zou hier een oplossing voor KUNNEN zijn.

Is het normaal om dit te hebben? Nee. Is het normaal om dit in jou geval te hebben... och, het is in ieder geval een stuk beter te begrijpen.

Succes

Alles is er om doorleefd te worden. Ook dit, zolang tot het je duidelijk word. Beleef het iedere keer maar. Maar zie ook iedere keer dat niets echt weg gaat, je vriend komt weer terug en je ouders zijn er beide en komen ook beide weer in je leven. Alles blijft in stand. Je gevoel zegt iets anders zoals je beschrijft. Maar zie dat alles er nog is, steeds weer. Niets verdwijnt. Ook al zegt je gevoel iets anders. Dat is een oud gevoel, waarin je dan weer terecht komt.
Een gevoel waarin je niet voldoende bevestigd bent dat er een verbinding is tussen jou en je ouders -de mensen om je heen.

Misschien is het goed om wat hulp te zoeken hierin.