Back to frontpage
Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Heeft mijn vriendin autisme?

Ik ga nu bijna 2 jaar met mijn vriendin om. Het 1e jaar was een jaar van verkenning, daar zij met 46 en ik met 49 elkaar nooit eerder hadden gezien. Hoewel ik haar thuissituatie rommelig vond en haar zoon van 21 een erg teruggetrokken leven leidde zonder sociale kontakten vermoedde ik nog niet dat dit met autisme te maken kon hebben.

Begin dit jaar, na een heel fijn 1e jaar, gaf ik aan met haar mijn leven te willen delen door te "trouwen". Niet echt, want dat doen we niet, maar om haar rust te geven, daar ze wel snel gespannen was en laag zelfbeeld had.
Vanaf dat moment bekoelde onze relatie zodanig, dat we nu op het punt staan ermee te kappen, vooral ik dan, want ik trek dit niet meer.

Sinds begin dit jaar, is ze 'niet aanwezig' meer, heeft geen zin in sex, praat niet of nauwelijks, kletst des te meer (maar over niemendalletjes) en kan ik geen contact maken.

Vorige week stortte ze in, iets wat haar ook overkwam in 1e huwelijk, alleen toen zakte ze zeer diep weg met zelfmoordneigingen als gevolg. Ik ben bang dat het autisme (diagnose onbekend voor haar) hier voor zorgt en als ze niet oppast, zelfs in een gesloten afdeling van ziekenhuis terechtkomt, iets wat nog niet is gebeurd vanwege de ondersteuning van haar ouders destijds...en nu opnieuw.

Help, ze is nu onder behandeling bij psycholoog, maar vermoed dat autisme (nog) niet herkend wordt bij haar.

Zijn dit echt verschijnselen van autisme en hoe ga ik hiermee om? Relatie afkappen?

Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
3.5K

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Het beste antwoord

Ik vermoed dat je een vriendelijk en sociaal mens bent. Dat maak ik op uit je zin: ***Begin dit jaar, na een heel fijn 1e jaar, gaf ik aan met haar mijn leven te willen delen door te "trouwen". Niet echt, want dat doen we niet, maar om haar rust te geven, daar ze wel snel gespannen was en laag zelfbeeld had.***
Heel lief van je, maar trouwen doe je m.i. omdat je van elkaar houdt, in voor en tegenspoed, niet zozeer om haar rust te geven.
Je kan een ander haar zelfbeeld hooguit tijdelijk opwaarderen maar in wezen zal zij er zélf veel aan "moeten" doen om waardering voor haarzelf te krijgen.
Oftewel: JIJ kan het niet voor haar doen, hooguit ondersteunen.

Of ze autistisch is kan ik niet beantwoorden natuurlijk, en jij eigenlijk ook niet. Je hoeft het ook niet uit te dokteren, maar je kan wel haar psychiater eens vragen wat hij ervan denkt omdat jij almaar het idee hebt dat zij autistisch zou kunnen zijn. Dan heb jij je vermoeden geuit en de arts kan er wel of niet iets mee doen.

Wat wel duidelijk is, is dat je vriendin iets mankeert en dat zij daarbij geholpen moet worden. Wat ook gebeurt gelukkig.

Nu is aan jou de vraag wat JIJ nodig hebt in een relatie om tot ontplooiing te komen, jezelf te kunnen zijn.
Ben je in staat, en wil je dolgraag bij deze vrouw blijven omdat je zoveel van haar houdt dat je de relatie ook in de tegenspoed (wat je met het trouwen belooft) wilt doorzetten?
Als je zóveel liefde voor haar voelt dat je hóe dan ook bij haar wil zijn, dan is het goed om te blijven, dan heeft zij een geliefde voor het leven.


Maar wat ik zo hoor, in alle eerlijkheid, denk ik van niet. Je twijfelt aan alle kanten, je wilt graag een relatie die voor beide voedend is, dus ook voor jóu. Voel je daar niet schuldig onder, het is juist goed om dat te erkennen voor jezelf. Om eerlijk te zijn. Het is net zo goed om jezelf een volwaardige relatie te gunnen, als om bij haar te blijven terwijl zij je niet alles kan geven wat voor jou belangrijk is.
Wees daarin heel oprecht tegen jezelf.

Maar wil dat zeggen dat je het contact moet kappen?
Dat is aan jou.
Mogelijk is dat nodig om los te komen van deze relatie en je verwachtingen daarvan.
Mogelijk ook kunnen je liefdesgevoelens later omgebogen worden naar vriendschap.

Want dat is iets wat voor mij zeker is; deze vrouw heeft hele goede en fijne vrienden nodig.
(Lees meer...)
Kristal
11 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
moeilijk hoor sterkte
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Heel mooi en inlevend antwoord meis, zoals altijd ;-)
+
Kristal
11 jaar geleden
Dank je Wen, sweet smile. én de andere plussers ook bedankt natuurlijk.
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
uit mijn hart gegrepen en zeer goed ingevoeld, gefeliciteerd. Wil Wendy niks te kort doen, maar baas boven baas...helaas voor haar, gelukkig voor jou. bedankt.
Corne

Andere antwoorden (5)

Het klinkt voor mij eerder als hechtingsproblematiek dan als autisme. Dat je geen zin hebt in seks en afwezig reageert is niet per definitie een autisme kenmerk. Het feit dat zij wanneer je jezelf met haar wilt binden zich terugtrekt heeft m.i. met hechting te maken. Echter kan een psycholoog hier uitsluitsel over geven.

De relatie afkappen zou ik niet doen, eerder zeg je nog met haar te willen trouwen. Maak bespreekbaar wat je dwars zit, probeer er samen uit te komen. Lukt dit niet stel dan voor dat ze eens met een psycholoog gaat praten. Wil ze dit niet, kun je eventueel relatietherapie voorstellen. Heb je voor jouw gevoel alles gedaan om jullie relatie te '''redden'' dan pas zou ik de beslissing nemen om eventueel te stoppen.
Succes met je beslissing.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Dank voor je antwoord. Vanuit dit oogpunt had ik het nog niet bekeken, ben waarschijnlijk ook verblind door idee dat haar zoon het overduidelijk wel heeft.
Zowel haar zoon als zij zijn onder psychologische behandeling, dus dat loopt al. Maar je kan best gelijk hebben, daar ze gisteren al aangaf dat (terwijl de relatie op dieptepunt zit) samenwonen toch niet persé hoeft. Ik vond dat zo'n vreemde opmerking, want wie denkt er aan samenwonen als je 'vecht' om de relatie in stand te houden ergo terug te keren naar de fijne tijd die we hadden. En, als je gek bent op elkaar, wil je dat toch graag? Hechtingsproblematiek kan ik nog niet duiden, daar ze volgens mij geen reden daarvoor heeft dat te hebben, daar ze uit een normaal gezin komt, weinig tot geen vriendjes had voor haar 1e huwelijk, te snel trouwde volgens haarzelf, het niet liep, een kind kreeg, waar ze zich volledig op focuste en waarvan ze zegt dat dit het beste is wat haar ooit is overkomen. Desondanks ging het alsnog fout en gleed ze depressie in om uiteindelijk het huwelijk te kappen. Enfin, ik ga me verdiepen in hechtingsproblematiek al dan niet of er raakvlakken zijn met autisme, want als haar zoon het heeft kan hij het van haar hebben gekregen als zij drager hiervan is toch? Nogmaals, veel dank voor je snelle en duidelijke antwoord. Schroom niet nogmaals te reageren, want ik vind het erg moeilijk hiermee verstandig om te gaan.
Kristal
11 jaar geleden
Lieve Corne, je loopt met open ogen de valkuil in die ik en vele anderen ook zijn ingelopen bij een geliefde die iets mankeert...
Je gaat je her en der overal in verdiepen, mogelijk ook allemaal met haar bespreken (waar zij helemáál van in de war raakt) en vergéét dat jij haar GELIEFDE bent, en Niét haar behandelaar of therapeut!! Laat diagnoses over aan hen die er kennis van hebben en vang haar op na een sessie. Lúister naar haar, ga géén oplossingen zoeken. Dat gebeurt allemaal al.
Doe dat waar je goed in bent als je écht van haar houdt; heb haar lief.
Koop een lief cadeautje, een bloem, ga iets leuks bedenken waar ze misschien naar toe wil voor wat afleiding.
Als geliefde kan je ervoor zorgen (als zij niet ál te depressief is tenminste) dat ze zich even wat zorgelozer kan zijn. Laat samenwonen even rusten, dat is een grote verandering die zij mogelijk niet aan kan (nog).
Maar ga niet graven in haar psyche, dat doen ze al ergens anders. Ga geen labels plakken. Zij is geen autist of whatever voor jou; zij is jouw geliefde. Laat haar dat merken (als je tenminste echt bij haar wilt blijven). Als je voor jezelf wat meer helderheid over haar toestand wilt kan je eens een gesprek aanvragen met de behandelend psycholoog. Puur voor jezelf. En als duidelijk wordt wat zij mogelijk mankeert kan jij je daar altijd nog in verdiepen, maar dan weet je tenminste waarin je je dient te verdiepen om haar beter te begrijpen.
Zodat je haar nog beter lief kan hebben.
Rieneke1
11 jaar geleden
kristal, wat een geweldige reactie!
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Heeeeeeeeeeeeelemaal met je eens Rieneke!!!!
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Kristal, HEEL goede reactie!!!
Kristal
11 jaar geleden
Dank jullie ! (door eigen ervaring hierin een ietsje wijzer geworden)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Heel veel dank allemaal voor jullie reactie, ik sta versteld van de positiviteit ervan en deskundigheid. Kristal moet idd wel een moordwijf zijn, tjeeminee.
Kristal
11 jaar geleden
Ik grijns je van hieruit even toe Corne :-))
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Ja, grijns maar....krijg bijna het idee een datingsite op te zetten voor slachtoffers van mensen die relaties hadden met partners met psychische storingen. Vermoed dat ik zo de grootste van Nederland ben :) Maar zonder dolle Kristal, ik zou best wat mailverkeer los van deze site met je willen hebben, want je hebt een hele bak ervaring en kunt het voortreffelijk verwoorden. Wil jij dat ook en hoe doen we dat dan?
Kristal
11 jaar geleden
Corne, je bent altijd welkom om een pbtje naar me toe te sturen. Dan klik je op mijn naam hiernaast en kom je op mijn profiel terecht. Daar staat onder het profielplaatje een klein envelopje, als je daarop klikt kan je me een pbtje sturen, oftewel een privéberichtje.
Dit zijn niet specifiek autistische kenmerken. Ze zouden, in combinatie met vele vele andere, tot zo'n diagnose kunnen leiden maaarrrrrrrrr.....: een diagnose kan alleen gegeven worden door een psychiater (geen psycholoog) na vele onderzoeken en testen.
Dus om als leek (ik neem niet aan dat jij een psychiater bent?) zomaar zoiets te zeggen is gevaarlijk. Dat drukt misschien wel een totaal verkeerd en onterecht stempel op je partner.
Dus je vraag "heeft mijn vriendin autisme" is door niemand hier op GV noch positief, noch negatief te beantwoorden (in de zin van ja of nee).

Dan je vraag: "hoe ga ik hiermee om? Relatie afkappen"?
Tsja, dat is natuurlijk helemaal aan jou. Wat zijn je gevoelens voor haar op dit moment, wil je een diagnose afwachten, ben je bereid om haar te helpen, kunnen jullie erover praten, ben je bereid met haar psycholoog (samen) te praten als zij daarachter staat etcetc....

Voor jullie beiden dus een zeer moeilijke situatie, waar GV-ers m.i. geen ècht zinnig en helpend woord over kunnen zeggen...
Heel veel sterkte!
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Dank iedereen voor de +sen!
Kristal
11 jaar geleden
Met je eens Wen. +1
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Thanx!
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
+
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Dank je!
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Wendy, ik praat me gek met haar hierover, wil kontakt maken en dat is juist probleem. En nee, ik mag (nog) niet mee naar psycholoog, ze is een gesloten boek en erkent dat ook.
Het is heel vervelend, ze lijdt er zelf ook erg onder natuurlijk, want voelt donders goed aan dat zijzelf de oplossing moet bedenken en of aan het werk hiermee en voelt mogelijk radeloosheid en machteloosheid. Hoe het ook uitpakt, ik wil sowieso vriend/vriendin blijven als zij dat wilt, daar is het een te fijne vrouw voor. Laat haar niet stikken, dat verdient ze niet. Bedankt voor je reactie
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Graag gedaan!
Ik heb net ook je andere reacties gelezen en dan heb ik eigenlijk het idee, dat je wel al een soort van (ik ben heeeeeel voorzichtig, merk je?) beslissing hebt genomen..... Zeker ook na het lezen van je laatste alinea hierboven.
Heel veel sterkte gewenst: het is allemaal niet simpel voor jullie!
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Klopt Wendy, ik wil niet als hulpverlener mijn toekomst optuigen met haar, voorzover zij dat allemaal trekt ook natuurlijk. Op dit moment iig niet. Ik wil gewoon wederkerigheid en is ook heel normaal. Ik bevrijd haar waarschijnlijk door het woord 'relatie' weg te knippen. Als vriend/vriendin verder gaan (als zij dat wilt) is veel beter, is zij van de prestatiedruk af en kunnen we altijd nog zien of het oorspronkelijke idee van relatie weer opgetuigd kan worden. Ben nu 50, mag ook wel es genieten, heb te lang verzorgd op ongezonde manier, wil wederkerigheid.
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Waarmee niet is gezegd, dat verzorgen binnen een relatie per definitie ongezond is.... in vele relaties is dat soms op een gegeven moment niet anders.
Maar dan denk ik wel, dat een grote en diepe basis van liefde en wederkerigheid heel erg belangrijk is.
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Precies, en die basis is 1 jaar. Als het na tig jaar zo groeit op een sterke basis is dat anders lijkt me. Dan is het houden van zo verankerd dat dit ook normaal is en laat je elkaar niet in de steek. Maar ik vind 1 jaar geen uitgangspunt om 20 tot 30 jaar te verzorgen, daarvoor is de wederkerigheid te laag geweest.
Misschien moet ik verpleger worden, krijg ik er nog voor betaald ook :) Dank voor je reactie weer.
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Wat me opviel bij jouw reactie bij het antwoord van 1Rose1: "Ik ben nu 50, heb inmiddels al te veel ervaring met dergelijke vrouwen en weet dat dit uiteindelijk niet tot een bevredigend resultaat leidt..of het moet anders zijn dit keer. Maar het laatste lijkt wat naief, denk je niet?" is, dat je dus al vaker in dergelijke situaties verzeild bent geraakt en dat lijkt mij dan niet meer "toevallig". Kennelijk trek jij dat aan en/of wordt je aangetrokken door vrouwen met problemen.
Het gaat mij uiteraard helemaal niks aan; het was niks meer en niks minder dan opvallend voor me, vandaar dat ik het noem. Wie weet heb jij dit nog niet in die zin bekeken en is het een aandachtspuntje waard. Mede ook vanwege je grapje over verpleegkundige worden ;-)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Ik had dat zelf ook al door Wendy, ik heb iets wat dergelijke vrouwen aantrekt, mijn rustgevende uitstraling bijvoorbeeld, denk ik. Iedereen wil rust in de relatie, ik ook en had die ook met haar, voelde me goed en zij had dat ook, maar....sinds begin dit jaar niet meer, omdat ik te dichtbij kom en zij dat niet toe kan laten of er niet mee overweg kan. En ik wist niet wat er aan de hand was, trek niet meteen zware conclusies ook natuurlijk. Maar ik moet natuurlijk wel realistisch zijn. We zijn op deze manier niet gelukkig, zo simpel is het en de verwachting is dat dit ook niet simpel op te lossen is, het is geen gebroken been wat na paar weken hersteld is. Ik opperde niet voor niets een datingsite op te richten voor slachtoffers van relaties die partners hadden met psychische belemmeringen. :)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Fijn dat je zo positief reageert.... ik had op de "plaatsen-knop" gedrukt en dacht....ga ik nou niet nèt effe te ver??? Soms zie je de splinter in het oog van een ander wel, en het blok beton in die van jezelf niet, vandaar ook mede dat ik dat schreef ;-) Een opmerking kan je dan toch aan het denken of op een ander been zetten. Gelukkig zie je het zelf ook ;-) Ik wens je toe, dat je een gelijkwaardige relatie treft!
Kristal
11 jaar geleden
Mooie uitwisseling Wendy en Corne. Corne, toch nog even over je opmerking: ***Ik opperde niet voor niets een datingsite op te richten voor slachtoffers van relaties die partners hadden met psychische belemmeringen. :)*** Ik weet wel dat het een grapje was en toch heb ik er over nagedacht, vooral over dat woord slachtoffers.
Ik zie het zo niet, wat ik merk is dat ik bijna het meeste heb geleerd van zo'n relatie. Over mijzelf, over wat ik van een relatie wil en over ... nou ja, gewoon over mijzelf :-). Ik kan dan ook die partner heel dankbaar zijn (Ja Wendy, daar IS dat woord weer ;-) ) dat hij mij zoveel helderheid gaf. Ik voel me geen slachtoffer omdat ik ervan uitga dat ik (onbewust) voor een bepaalde situatie/relatie kies. Ik heb er veel van opgestoken.
Dat wil niet zeggen dat ik geen verdriet heb om het loslaten, maar dan voel ik me evengoed nog steeds geen slachtoffer. En Wen, je hebt helemaal gelijk. Het maakt volgens mij inderdaad heel veel uit hoeveel geschiedenis je samen hebt/had vóór de psychische belemmering zich aandiende. Je hebt dan een hele stevige basis opgebouwd. Wanneer de band voor die tijd goed en innig was zal je de ander niet alleen laten.
De mooie band die je had maakt dat mogelijk, maar maakt tegelijkertijd het verdriet groter/intenser dat je je maatje en geliefde nu moet missen. Hij is er fysiek wel maar is sterk veranderd.
Het zijn krachtige en liefdevolle mensen die dat aan willen gaan met hun zieke partner.
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Mooi gesproken Kristal, maar ik had dat ook met zoveel woorden al gezegd ook.
En ik snap je als het gaat om het woord slachtoffer. Inderdaad kan je er (in jouw geval zoals ik lees, geldt voor mij ook trouwens) veel van leren, ook over jezelf en er je voordeel mee doen, maar in 1e instantie heeft het slachtoffer (ik) daar natuurlijk niet om gevraagd. In het geval van mijn vriendin heeft zij ook niet bewust mij hierin betrokken, ze dacht dat ze sterk genoeg was en haar shit verwerkt had. Dat ze zich daarin vergist heeft komt keihard aan voor haar nu en dat snap ik. Ik baal er ook stevig van natuurlijk. Het is gewoon erg rot, voor ons beiden. We wilden iets wat we niet kunnen bereiken, althans op basis van de huidige setting van wederkerigheid en op eigen kracht. Dus hoe je het ook wilt zien, de ondertoon is triest, we kunnen er enkel het beste van maken, in welke vorm dat dan ook gegoten wordt. Amen!
Kristal
11 jaar geleden
Ja, ik snap het Corne, het is ook stomweg rot. En er komt veel verdriet bij kijken, zowel als je voor jullie samen kiest als wanneer je voor jezelf kiest.
Het is de teleurstelling dat je dacht samen iets op gelijkwaardig niveau te kunnen opbouwen en dan blijkt dat (weer) niet zo te zijn. Het is een patroon, maar goed, dat besprak je al met Wendy. En ja, het is triest. Je had anders gehoopt.
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
@Kristal: tsja, dat "d"-woord hè LOL
Ja meis, we weten beiden wat het is.... knuf, vooral voor je laatste stuk tekst in je voorlaatste reactie <3 @Corne13: niemand vraagt om narigheid denk ik, tenzij je ervan geniet en ken niemand die zo in elkaar steekt.
Ik ben het met Kristal eens: ik ervaar het ook niet als "slachtoffer" maar als zaken in het leven die je kunnen overkomen. Het is zoals het is en dan is het aan jou als mens hoe je ermee omgaat.
Ervaar je het gebeuren als slachtoffer, dan is het vervallen in de "slachtofferol" gevaarlijk dichtbij. En daar is niemand mee gebaat.
Je zou dan ook je vriendin als slachtoffer kunnen betitelen, omdat zij degene is, die door een enorme hoeveelheid ellende heen moet.
Weet je: het is ook zo zinloos vind ik. Je had het natuurlijk anders willen hebben.... het zijn in feite gedachten/hoop die niet uitkomen zoals jij het graag had gezien in de toekomst. Dat is uiteraard zeer teleustellend, moeilijk en verdrietig. Maar het is zoals het is.... niks is zeker in het leven.
Zo.....pffffff.....ik heb gezegd....amen ;-)
Kristal
11 jaar geleden
...and so it izzz ;-))
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Wendy, zo is het, niemand vindt het leuk, maar we gaan gewoon verder en hebben weer wat geleerd, mede door jullie werkelijk fantastisch gemeende en oprechte instelling iemand hierbij echt te steunen. Kan mijn dank niet in woorden uitdrukken, dus....bedankt !!!
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
;-) Heel graag gedaan!
Kristal
11 jaar geleden
Alsjeblieft Corne, en ook bedankt; je vraag zette me weer aan het denken.
Autisme blijkt voor mij eigenlijk nergens uit, maar deze vrouw heeft duidelijk een hele volle rugzak vol problemen die ze eerst op zal moeten zien te lossen voor ze aan een volwaardige, vaste relatie toe is. Behalve steunen en stiumeleren heb jij daar eigenlijk weinig invloed op. Wat je vooral niet moet willen, is dat ze (emotioneel en praktisch) volledig afhankelijk wordt van jou. Dat is een zorg-relatie of hulvrager/hulpverlener-relatie, en dat moet je niet willen. Een goede, volwaardige relatie moet je energie géven en niet (alleen maar) kosten.

Wat jij moet doen is natuurlijk je eigen keus; ga je wachten tot ze haar leven op een rijtje heeft - wat wel even kan duren, zelfs als ze zich er 100 % voor inzet (wat dan weer niet heel duidelijk blijkt uit je verhaal), of ga je verder met je leven en stop je je energie en liefde in iemand die dat waardeert en ook iets terug kan geven.

Als ze onder behandeling is bij een psycholoog en deze heeft het nog nooit over autisme gehad, dan is de kans groot dat het dat ook niet is. Eerder lijkt ze iemand met een laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen, veel negatieve ervaringen en hechtingsproblematiek (hetzij als gevolg daarvan, hetzij al in een eerder stadium) . Haar verleden doet eerder iets van borderline vermoeden - een soms zeer zwaar psychisch ziektebeeld om mee te leven (voor een partner), en je moet goed weten waar je aan begint. Een paar gesprekken met haar psycholoog in jou aanwezigheid zijn wellicht ook geen overbodige luxe.

Het is heel nobel en edel van je dat je bereid bent jezelf opzij te zetten om haar kans te geven om te groeien, maar in de praktijk wordt dat - als de eerste verliefdheid er af is en het dagelijks leven geleefd moet worden - een zware dobber. Vooral omdat verbetering vooral van háár moet komen, en jij weinig anders kunt doen dan aan de zijlijn blijven wachten en er zijn. Met niet zelden het resultaat dat ze na genezing je in no time inruilt voor een ander type partner, omdat ze jou dan niet meer nodig heeft. Ook dat is iets om rekening mee te houden.

Je bent 49, dus een relatie staat wellicht hoog op je 'verlanglijstje' , maar vraag je echt af of het 'beter deze relatie dan geen relatie' is, en of dat verstandig is.


Ik wens je alle sterkte.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Idd Marleen, wat ik natuurlijk wil is een relatie op basis van wederkerigheid, wil geen hulpverlener zijn, wat ik ook helemaal niet ben, maar denk toevallig wel wat te weten daar ik ervaring heb als pleegouder en de kinderen die je krijgt ook pittige rugzakjes hebben. Desondanks denk ik, maar wacht het even af, dat dit een lange kwestie wordt en waarschijnlijk nooit het nivo zal krijgen wat ik ooit bedoelde in een relatie van gelijkwaardigheid, respect, romantiek etc. Ik heb al gevraagd of ik een keer mee mocht naar de psycholoog, niet om haar 2e psycholoog te zijn, maar om haar te helpen ondersteunen en natuurlijk hoor ik zo ook waar ze mee bezig zijn, want daar is ze, niet verrassend, ook gesloten over. Veel dank voor je meedenken
Kristal
11 jaar geleden
Zeker een antwoord om goed over na te denken. +1
bij iemand met een autismespectrumstoornis gaat het niet alleen over een onaangepast sociaal contact, maar is het wel zo dat zo iemand slecht tegen veranderingen kan. Voor personen met autisme is structuur heel belangrijk en dat ze op voorhand goed weten wat hun te wachten staat. Ik zou de behandeling van de psycholoog afwachten of als dit niet volstaat met haar naar een psychiater gaan.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Ik heb zelf ook een vorm van autisme ( PDDnos ADD en nog iets... ) Ik herken een paar dingen uit je verhaal, die ook in mijn leven voor komen.
Je moet niet de relatie afkappen, Dan worden de problemen in haar hoofd nog erger, ( denk ik ) ik heb een zootje in mijn hoofd af en toe, als je beste vriend/in het niet meer ziet zitten met jou, word alles door de war gebracht. hoe je er mee om moet gaan: Simpel, kinderen/volwassenen met PDDnos ADD of andere stoornissen, hebben heel veel aandacht nodig, Vraag een keer mee te gaan naar de psycholoog, of neem zelf contact op, misschien dat de mensen bij ( bijv. Acare ) Je kunnen helpen leren om te gaan met die persoon. Ik durf te wedden dat het beter gaat.
Xxx Rose
(Lees meer...)
Bronnen:
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
11 jaar geleden
Rose, bedankt voor je antwoord. Zoals je wellicht al kon opmaken uit eerdere reacties is het helemaal niet gezegd of er sprake is van autisme. Daarnaast begrijp ik wel dat er veel aandacht aan besteed moet worden mijnerzijds en dat doe ik al 10 maanden, maar daar zit meteen ook de crux. Want...ik wilde een relatie op basis van gelijkwaardigheid (wie niet) en als je er achter komt dat dit er niet inzit of heeeeeel lang kan duren, moet ik me afvragen of ik mijn oorspronkelijke doel, een gelijkwaardige relatie , wil bijstellen of niet. Ik ben nu 50, heb inmiddels al te veel ervaring met dergelijke vrouwen en weet dat dit uiteindelijk niet tot een bevredigend resultaat leidt..of het moet anders zijn dit keer. Maar het laatste lijkt wat naief, denk je niet?

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 2500
Gekozen afbeelding
+