Hoe lang duurt het dat je weer normaal met elkaar omgaat nadat de moeder van je vriend zelfmoord gepleegd heeft?

Geduld, geduld en nog eens geduld. Geef hem de tijd om deze enorme klap een plaats te geven. Toon begrip en geef aan dat je altijd voor hem klaar staat maar dring jezelf niet op.

Ik heb echt precies het zelfde mee gemaakt als jij! (alleen bij mij had z'n vader zelfmoord gepleegd) ik was het zat dat hij me aan het ontlopen was dus heb ik een sms gestuurd waar in stond:
Heey, het spijt me heel erg van je vader! Maar ik wil even zeggen dat ik altijd een schouder heb om op te leunen en ik altijd voor je klaar sta en je gewoon je hart bij mij kan luchten. Misschien kan jij dit ook doen, het is bij mij wel gelukt! Succes

Ik vrees dat je vriend ook even 'ten einde raad' is.

Natuurlijk heeft zijn innerlijk een gigantische opdonder gekregen en moet hij deze klap 'even' verwerken.

Laat je niet leiden door de teleurstelling om het feit dat jij eventjes niet die aandacht krijgt die je normaal wèl zou krijgen..wellicht zou verdienen.

Besef maar dat je vriend JOU nu meer dan ooit nodig heeft en zorg dat je er daarom altijd voor hem bent.

Jij moet dus een tijdje de sterkste zijn en de schouder waarop hij troost vindt.

Geef hem dus al je liefde en lijdt liefdevol met hem mede. En als hij wil praten..laat hem zich dan bij jou uiten.

Na een paar maanden gaat hij zijn verlies langzaam accepteren en deze gruwelijke ervaring een plekje in zijn leven geven.

Als je het moeilijk hebt en mij meer wilt vragen..mag je mij gerust even een berichtje sturen.

Ik wens je in elk geval nu even alle kracht toe..met de woorden zorg dat je steeds er voor hem bent..

Begripsvolle groetjes,

Ton

Ik heb ooit zeer plotseling mijn moeder verloren (natuurlijke oorzaak). Ik heb toen ook een punt gehad dat ik het wou uitmaken met mijn toenmalige vriendin.
Waarom? Ik was compleet irrationeel voor een zeer korte periode. Alles kwam op mij af en ik wou voor mijn vader en broertje zorgen en vroeg me af of ik nog wel goed voor mijn vriendin kon zijn.

Als je plotseling een van je ouders verliest is het gek maar soms is het dan moeilijk om dan een vriendin/vriend te hebben. Dit terwijl ik wel gewoon met vrienden om kan gaan maar daarmee heb je een andere band.

Het kan ook zijn dat hij gezien jullie prille samenzijn gewoon nog geen intense band heeft opgebouwd en nu aan alles twijfelt.

Je kunt het beste wellicht een handgeschreven brief schrijven (geen email of sms/whatsapp/etc) waarin je zegt dat je met hem mee leeft, er voor hem wilt zijn en er ook begrip voor hebt dat hij tijd en ruimte nodig heeft.

en dan zijn aantwoord afwachten.

Daar kan je geen tijd op plakken omdat iedereen anders omgaat met verlies.
Het enige wat jij kan doen is geduld en begrip opbrengen voor zijn keuze om jou thans niet te zien of te spreken.
Indien jij hem toch blijft benaderen dan bekom je gewoon het tegenovergestelde van hetgeen jij beoogt.

Je kan in grote lijnen 2 keuzes maken.

Keuze 1:
je kruipt in de slachtofferrol en je verdrinkt jezelf in zelfbeklag.

Geef toe, wie heeft daar wat aan?

Keuze 2:
Je zorgt goed voor jezelf en je bent dankbaar voor elk moment dat jij nog wat leuks van jouw leven kan maken. Er zijn nog zovele hulpbehoevende mensen op de wereld die wél nood hebben aan menslievendheid. Wat belet jou om met deze mensen jouw liefde te delen die je elders niet kwijt kan?

Uiteraard is dat een heel andere invulling dan jij aanvankelijk voor ogen had en uiteraard voelt het voor jou niet fijn om na een maand intensief samen zijn weer alleen verder te 'moeten' maar ik ga er van uit dat jij voor die maand toch ook voldoende momenten van geluk hebt ervaren?

We krijgen allemaal, zonder enige uitzondering, lessen in afscheid nemen. Niemand heeft dat aanvankelijk makkelijk gevonden maar het went, zelfs voor de meest gevoeligen onder ons. Ik kan het weten want ik ben zelf zo'n gevoelig aagje geweest dat meermaals door afscheid nemen verscheurd werd. Doch gaandeweg heb ik mezelf geleerd om zo snel mogelijk weer vreugde te vinden in de eindeloze kansen die het leven ons dagelijks te bieden heeft.

Het is misschien een goed moment om jezelf wat onafhankelijker (en toch liefdevol naar anderen toe) op te stellen zodat jij jezelf niet meer verliest bij een volgende koppeling ;-)

Je hoeft deze vriend niet te vergeten doch vergeet ook niet om jezelf lief te hebben opdat anderen jou nog de moeite waard kunnen vinden om lief te hebben.
Het laatste wat die vriend nodig heeft is een vriendinnetje dat zijn verdriet nog versterkt. Mensen die met verlies te maken hebben willen rustgevende lichtpuntjes in hun duisternis treffen en niet nog meer verwarring in de duisternis.... denk je daar eens aan aub?

Wees Jij voortaan het geduldige doch vrolijke lichtpuntje waar zowel jij als anderen zich aan kunnen warmen en opladen. Dat is het mooiste dat jij jezelf en anderen kan schenken!

Gewoon Doen lief mensenkind, gewoon Doen!!!

Liefs, Succes en Mega Big Smile van me

Het enige dat ik kan zeggen is: los en laten... Hoe harder je aan hem gaat trekken hoe meer afstand hij zal nemen. En dan komt het zeker nooit meer goed.

Hoe lang het duurt kan alleen hij je vertellen, en als hij dat wist had hij het je vast allang vertelt, als je hem dat op de man af gevraagd hebt. Ieder verwerkt dingen op zijn eigen manier, hij dus op de zijne.

Het enige wat ik je kan adviseren, hoe moeilijk ook is: ga afleiding zoeken in dingen die je leuk vind om te doen. Ga de hort op met mensen, huil de longen uit je lijf bij een droevige film en krabbel weer op en zoek weer leuke afleiding. Doe je taken, ga vooral elke dag naar buiten en bewegen want ook daar ga je je beter van voelen...

Ik leef met je mee... I'm kinda in a same situation...

Veel sterkte...

Ga vooral niet liggen en piekeren. Daar ga je je slechter van voelen, maar dat weet je wel... En voel je dat je moet huilen huil dan gewoon. Das belangrijk.. Maar láát hém dan heb je de meeste kans. En als ie belt neem dan ook niet gelijk op. Laat hem maar even en zorg eerst maar dat je jezelf weer wat lekkerder gaat voelen

Weer normaal met elkaar omgaan, hij zou niets anders willen denk ik. En ik denk dat hij jou juist nu nodig heeft. Maar door dit enorme klap hij is even in schock toestand en weet ook niet hoe het leven weer op te pakken. Het kan zijn dat hij wil jou niet betrekken in zijn verdriet en hij bang is dat dat negatief invloed op jullie relatie zal vormen. Of dat hij (onbewust) schaamt zich en daarom houd hij jou even op afstand totdat hij weer normaal kan voelen. Ik durf te gokken dat hij jou ook enorm mist. Dus wat jij kan doen is, laat even weten dat je voor hem bent en dat hij sterk moet zijn komende periode. Schrijf hem een brief en uit je gevoelens , dat je enorm meeleeft met hem. Desnods bezorg het zelf naar hem toe en geef hem en dikke knuffel. Zeg dat je het voor him wilt zijn, dat je hem mist en dat je begrijpt als hij het niet wilt.
Ik denk dat hij zal blij zijn om jou te zien en dat hij jou niet meer los laat. Succes

niemand weet hoe lang dat duurt, zoals niemand weet hoe het is als je moeder zelfmoord heeft gepleegd!
je vriend is iets heel ergs, misschien wel het ergste wat hem kan gebeuren, overkomen en voor hem staat de wereld op zijn kop al een maand en dat zal nog veel langer duren.

je kan natuurlijk gaan dwingen: heé vriend, ik ben er ook nog, vergeet mij niet ! maar jouw vriend heeft nu echt andere zaken aan zijn hoofd.

als je zijn moeder wel had gekend, had het anders gelegen, dan zou je er nu bij zijn, bij de familie, kon je een beetje troosten.
maar dat is dus niet zo en nu moet je geduldig afwachten hoe het verder gaat.
en klaar staan als hij er weer is voor je, als je dat geduld kunt opbrengen.

Toegevoegd na 3 uur:
eerste alinea moet zijn:

niemand weet hoe lang dat duurt, zoals niemand weet hoe het is als je moeder zelfmoord heeft gepleegd! als je het zelf niet hebt meegemaakt.