mijn zoon is 18 en sinds kort een relatie met een 15 jarige,sinds kort doet hij wat hij wilt en komt niets meer na,wat kan ik doen!!??

Je bent tot zijn 21 ste verantwoordelijk voor wonen en eten meer niet. Maak hem duidelijk dat al hij alles zo goed weet dan ook de consequenties moet dragen. Mee helpen in het huishouden en zich gedragen als een volwassenen. Dus niet naar school dan gewoon werken en geld verdienen en mee betalen in het huishouden. Verbieden om bij een ander te wonen kun je hem niet.

Als een zoon (of dochter), die een jaar of 18 is, iets wil, kan deze de gevolgen nog niet overzien. De hersenen zijn pas volgroeid zo rond je 21ste. Het kan voor je zoon heel verhelderend zijn als je met hem een plan van aanpak gaat maken, zie link. Maak met hem een afspraak om te praten, probeer om daarbij je emoties even los te laten. Je zou heel goed:"Ik wil graag met je praten, komt zondagmiddag 2 uur je uit?" kunnen zeggen. Tijdens dat gesprek luister je alleen naar wat hij graag wil en je stelt (concrete) vragen als: "Hoe ga je rond komen?", "Hoe zie jij je leven over 5 jaar?", "Wat wil je graag van mij?" en "Hoe kan ik je helpen?". Tijdens dat gesprek geef je één keer de verwachtingen aan die je, als ouders, van hem hebt, namelijk dat je wilt dat hij goed terecht komt. Geef ook aan dat je wilt dat hij zelfstandig is, geef aan wat je vind dat hij goed doet. Je moet je zoon laten merken dat je luistert omdat hij je kind is. Stel hem in het middelpunt van je aandacht, je kind op deze leeftijd dwingen of straffen heeft geen zin, maar houden van doet dat wel. Probeer in dat gesprek niet te veel willen bespreken, sleep er geen gespreksonderwerpen bij die afleiden van het gesprek over hoe je zoon zijn leven wil gaan leiden, focus op het plan van aanpak.
Lukt het niet om een gesprek met hem aan te gaan omdat je zoon niet wil praten of omdat de emoties te hoog oplopen, ga dan naar je huisarts en vraag een verwijzing naar een relatietherapeut, die kan dan als een mediator bemiddelen.
Succes!

het is niet makkelijk om op afstand advies te geven !

denk er aan dat alles wat je verbiedt alleen maar interessanter wordt !

wat soms werkt is omgekeerde psychologie...
iets wat je niet zou willen, de hemel in prijzen...
moeilijk, maar misschien een poging waard.

als je met boze woorden "afscheid" neemt omdat je zoon naar zijn (15 jarige) vriendin vertrekt, ontneem je hem (onbewust) misschien de mogelijkheid om terug te komen.

zeg hem dat hij altijd terug naar huis mag komen, dat je er altijd voor hem zult zijn, maar dat je het nu niet eens bent met hem over deze beslissing in zijn leven.
want dat is het tenslotte, hij is achttien en "volwassen" en neemt zijn eigen beslissingen, laat hem zijn eigen fouten maken en er van leren... heel belangrijk !

misschien ten overvloede : als je alles voorkauwt, dit doen - met dat als resultaat, krijgt iemand niet de kans om zijn eigen leven/ eigen fouten/eigen kansen te leiden/maken/creëren. wat natuurlijk niet wegneemt dat zijn vader of moeder altijd (op tactvolle manier) adviezen mag geven ! :)

sterkte in deze moeilijke tijden !

Ik begrijp wat je doormaakt en het is nu een kwestie van zeer kort op de bal te spelen voor het té laat is.

Mijn verhaal is erg gelijkend. Mijn zoon was tot zijn 15e een ongelooflijke lieve, hulpvaardige, eerlijke jongen die heel erg z'n best deed op school. Dan leert hij I. kennen en ze krijgen een relatie. Deze relatie wordt door de ouders van I. toegejuigd, want I. was een zeer labiel meisje dat in haar armen kraste en aan de spoorwegberm rondhing, maar sinds ze een relatie had met mijn zoon, was het meisje helemaal opgefleurd. De ouders van I. ontvingen mijn zoon met open armen en het joch kreeg op z'n 15e met Kerstmis van hen een pijama, pantoffels en smaakcondooms(!). Hij mocht daar snoepen en eten zoveel hij wilde, het jonge koppel mocht daar uren in de jacuzzi zitten, kortom geen moeite teveel om mijn kind het zodanig naar z'n zin te maken in de hoop dat hun dochter gelukkig bleef.

Daar blijven overnachten in het weekend heb ik niet lang kunnen blijven weigeren. Ik was een oude zeur want de ouders van I. waren zélf 'vragende partij' en die zeurden tenminste niet aan z'n hoofd over schoolresultaten of het opruimen van z'n kamer.
En toen ging alles heel snel bergaf.

Mijn zoon integreerde alsmaar meer en meer in dat gezin. Hij voelde zich man, hij kreeg praat voor honderd, weigerde nog te praten met me, schoolresultaten gingen bergaf en bleef op de duur dagen en nachten weg zonder dat hij z'n gsm opnam.
Eén keer ben ik hem daar gaan halen (40km verder) maar het voltallige gezin lachte me in mijn gezicht uit toen ik vroeg met wat ze bezig waren.

Ik was radeloos. Als alleenstaande moeder kan je op de duur niet meer op tegen een kerel die een kop groter is dan jezelf, die agressief wordt of op je strepen staat.
Zakgeld hield ik zelfs in, maar dan ging hij daar klagen en dan gaven ze hem dat geld.
Beetje bij beetje verloor ik totale grip op hem.

We zijn nu 5j verder en we hebben geen contact meer. Hij maakt totaal niks van z'n leven en leidt nu een profitariaat leven bij z'n vader. Zijn school is nog altijd niet af en werken wil hij niet.
Kortom, ik voel alsof die ouders van I. 'mijn ei uit het nest hebben gestolen en dat mijn kleine vogeltje té snel is uitgevlogen'.
Ik acht die familie verantwoordelijk voor de breuk die tussen hem en mij is ontstaan.

Probeer het niet zover te laten komen. Vraag/zoek hulp, want een verliefde jongen is kwestbaar en alle pedalen kwijt.
Ik hoop dat het voor jou beter uitdraait dan voor mij. Succes

Wat je volgens mij kan doen is jouw luister- en observeer-tactiek veranderen en niet mee gaan in zijn machtspelletje.
Want als je daarin meegaat dan geef jij extra voeding aan datgene wat je juist wenst te vermijden.
Tracht eens in jouw eigen verleden te duiken en zoek eens uit of jij je ooit al eens geprovoceerd hebt gevoeld, gewoon maar omdat het jou bijvoorbeeld irriteerde dat anderen jou de les wilden spellen. Als jou dat lukt om je in zo'n situatie in te leven dan kan je meteen ook aanvoelen dat hier tegenin gaan de boel alleen maar ingewikkelder maakt.

Ik zeg niet dat je de boel zomaar de boel moet laten hé. Maar tracht je gewoon in te leven in het huidige standpunt van jouw zoon. Hij is in contact gekomen met een heel andere leefwereld dan degene die hij gewend was en nu gaat hij daarin op als een kind dat vrij gelaten wordt in een grote speelgoed- of snoepwinkel.

Tracht een manier te vinden om je niet langer te ergeren aan zijn gedrag. Hoe meer hij zich vrijelijk (vrij van geestelijke hinder = vrij van kritiek die jij uit angst uit)kan verdiepen in die andere leefwereld des te sneller hij zelf tot de conclusie komt dat het ook daar niet allemaal rozegeur en maneschijn is.
Gun jij hem die extra vrijheid niet dan ziet hij de mankementen van die andere leefwereld ook niet omdat hij teveel energie moet gebruiken om jou als het ware van zich af te schudden. Hij voelt zich momenteel een beetje zoals opgejaagd wild.

Hij moet als het ware een indigestie van die andere leefwereld krijgen en dan grijpt hij vanzelf terug naar zijn 'oude' vertrouwde patroon bij jou.
Leer daarop te vertrouwen want dan ga je héél anders met hem om.

Indien je hem naar zijn gevoel echter dwarsboomt dan gaat hij van jou een indigestie krijgen en dan kan het jaren duren vooraleer hij zin heeft om weer rekening te houden met jou.

Begrijp je wat ik bedoel?
Leer hem vragen te stellen over hetgeen hem boeit ipv kritiek te uiten op hetgeen je niet begrijpt. Op die manier krijg je binnen de kortste keren veel meer gedaan van hem.

Focus je op zijn kwaliteiten en zet jouw angst aan de kant want sommige zaken 'moet' hij nu eenmaal ervaren vooraleer hij écht kan begrijpen wat de voor- en nadelen ervan zijn. Als hij ze nu niet ervaart dan is het enkel een kwestie van uitstel hoor. In bepaalde kwesties is élk woord, hoe goed bedoeld ook, als olie op het vuur.

Vertrouw er op dat alles vlotter verloopt als je begrip toont en zelf terug gaat genieten van het leven.

Succes ermee!

De hormonen stijgen iedere puber naar het hoofd, eigenlijk is zijn reactie niet zo heel vreemd.

Probeer, als het enigszins mogelijk is, naast hem te staan. Ga niet tegen hem in, want dat vergroot jullie afstand alleen maar. Verder is hij ook verantwoordelijk, en meld dat aan hem dat hij de gevolgen zal moeten dragen van zijn leefwijze (stage niet af etc).

Je zoon probeert ook zijn verantwoordelijkheid af te schuiven op je vanwege die opmerking over betalen tot 23 jaar, maar laat hem weten is dat de verantwoordelijkheid daar is waar hij hoort. Wie zijn billen brandt. Wees vooral liefdevol. Hoe moeilijk ook. Laat zien dat je wijzer bent.

Het is voor mij makkelijk praten... sterkte.

Jullie hebben als ouders jullie best gedaan om uw kind goed op te voeden tot aan zijn 18e jaar.
Als uw kind meent het beter te hebben bij zijn aanstaande schoonouders, wie zou u dan zijn om zijn ,geluk, in de weg te staan.
Laat hem zijn vleugels uitslaan, laat hem met liefde vrij.
U krijgt hernieuwde energie doordat u zich op werkelijk belangrijke dingen kunt storten.
Alle negatieve energie komt namelijk tussen u en uw partner te staan.
Bespreek het eerst met uw partner dat u hun uw zegen geeft en dat hij wordt uitgeschreven uit de ouderlijke woning.
Dat hij zich er van moet vergewissen dat hij zijn verantwoording moet nemen in de nu ontstane nieuwe situatie. En dat hij nu in de grote boze wereld is beland die vergeven is van prijskaartjes.
Adviseer hem om het meisje niet zwanger te maken, daar het toekomstperspectief nu nog te mager is.
Wens hem veel liefde en succes met zijn schreden op zijn nieuwe pad en maak een afspraak om hem bij u uit te schrijven en op het nieuwe adres in te schrijven.
Wijs hem op zijn verplichtingen als 18 jarige.
De laatste energie van uw beiden moet bestaan uit het helpen verhuizen.
Was u toch van plan om op te ruimen of andere meubelen of spullen te kopen, geef hem dan het oude mee.
Het blijft een win win situatie.

Niet veel en hopen dat je zoon tot een goed inzicht komt en misschien wel de relatie tot een eind komt.

Het beste op dit moment zou zijn als je het spel meespeelt. Dat je geen probleem vind dat hij verliefd is op dat meisje, en je bent blij voor hem. Als mogelijk, probeer hun met open armen te ontvangen. Je moet er aan denken dat zij verliefd zijn, en zij willen bij elkaar zijn. Zo kan je meer grip hebben op deze situatie. Ondertussen kan je met haar ouders proberen het juiste oplossing te vinden! Succes

Sorry maar ben ik de enige die denkt/ weet dat een 15 jarige minderjarig is volgens de wet. En je zoon 18, dus niet meer minderjarig is. Dus ma.w. hij begeeft zich nu zelfs op illegaal terrein. Als ik het goed begrijp hebben ze ook seks met elkaar ( smaakcondooms.)

Je kunt hem adviseren om daarmee te stoppen. Maar als je geen communicatie meer hebt met elkaar, dan is dat zeer moeilijk. Kijk of je iemand van de familie als bemiddelaar kunt gebruiken om tot hem door te dringen.

In alle gevallen moet je zo iemand niets verbieden want dat werkt alleen maar tegendraads.

Als je er echt niet uitkomt zijn er mogelijkheden tot gezinspsychologen o.i.d. je huisarts kan je hier advies over geven.
Succes.

ach, hij vind zichzelf dus enorm volwassen.

geen zakgeld, kleedgeld geven, geen opleiding betalen, geen was meer doen voor m, en als ie mee wil eten kan ie het even melden als ie helpt de tafel te dekken.

als ie wil gaan.... doei doei! dit hou je toch niet tegen.
wel de sleutel inleveren (het is geen hotel tenslotte) en als hij op visite wil komen dan kan ie ff bellen of het wel schikt.

HIJ wil afstandelijk doen? prima, maar moeders hoeven niet altijd ja en amen te zeggen en zich maar te schikken naar de grillen van een zoon die het in zijn bol is geslagen.

creer maar eens wat afstand zodat zoonlief op zijn gemak broodnodige levenservaring op kan doen.
behalve de kleding ook een pak condooms meegeven overigens.

praat ook met de moeder van het meisje. geef duidelijk aan dat jij geen kostgeld gaat betalen voor iemand die te lui is om te werken maar wel zelfstandig wil zijn.
voor haar is het wellcht dan ook niet meer zo aantrekkelijk, en zo ja: haar zorg.

kaart ook aan dat niet meer thuis wonen inhoud dat hij bij jou uitgeschreven gaat worden. (deurwaarders... hij dreigt notabene dat jullie voor hem betalen moeten)

bespreek dit ook met hem, het zijn dingen die gewoon horen bij dit soort ''volwassen'' stappen. (het is dus geen strafmaatregel)

en natuurlijk staat de deur altijd open, maar er is niets mis met het idee dat zoonlief eerst even aan moet bellen zodat het 'hotel idee' en luilekkerland even naar de achtergrond verdwijnt.

heel moeilijk om hem los te laten, maar door op zijn snavel te gaan leert hij. en ook dat hoort erbij!