is het sterk of juist zwak om de eerste stap te nemen na conflict?

inderdaad, het maakt eigenlijk niks uit of iets sterk of zwak is. maar ik bedoel hiermee : als ik me zwak toon dan haalt hij me nog meer naar beneden heb ik al gemerkt. als ik me sterk toon, niet.
maar ik voel me nu niet echt sterk, alleen wil ik dus dat er eerst afspraken gemaakt worden. dat hoeft geen gesprek te zijn van 5 uur, kort en krachtig afspraken maken over een aantal dingen die niet bespreekbaar waren.
en nee, ik ben er nog niet aan toe eigenlijk. ik denk dat het nog te vroeg is. Maar doordat mn vriendin me wat op mn donder gaf dacht ik "nou, ik wil ook niet de machtstrijd versterken door gewoon niets te laten horen".
Pfff..; moeilijk.

Dus je vriendin geeft je óók al op je donder..... HUH?
Het gaat om jou: jij voelt, dat je er nog niet aan toe bent. Is dat zwak? Welnee joh! Je bent er gewoon nog niet aan toe, klaar. En dat is okee!!!!!!!!!!!!!! Stel hè: jij bent je beste vriendin, en je beste vriendin is jij. Uh....volg je me nog? ;-)) Jullie wisselen dus even van persoon.
Goed: wat zou jij, als jouw beste vriendin, jou aanraden te doen?

WendyH, ik heb dus toch gebeld, ik hield het niet meer uit. Er sprak indirect zoveel liefde uit zijn woorden, maar hij snapt het dus helemaal niet. echt helemaal niet. Hij is heel intelligent maar op menselijk vlak is het echt een oen. Dat is niet slecht bedoel hoor maar het is echt zo. Hij begrijpt me echt niet. Maar dan ook écht niet. Hij zei wel dat hij enorm pijn heeft door het feit dat ik dingen "verkeerd " interpreteer en hem daardoor in een slecht daglicht stel, terwijl hij het goed bedoelt. En zo veel voor me doet. Dat hij er echt hartkloppingen van heeft.
Toen heb ik gezegd dat hij ook es moest bedenken dat ik ook een mens ben en dat mn stoel ook soms onder me wegzakt met wat hij over me zegt. Dat ik niet vind dat "eigen bloed" altijd eerst komt, maar dat dat mijn invulling van een relatie is. dat ik het recht wil hebben om fouten te maken en hem ook het recht gun om dat te doen. En dat de enige weg is : respect voor elkaars standpunten, ook al zijn ze verschillend. Dat hij niet het recht heeft om mijn hele vakantie te vergallen louter en alleen omdat hij vindt dat ik iets fouts deed. Want dat ik dat altijd zal blijven doen, omdat ik een mens ben. En dat ik dat ook niet wil veranderen, ik ben een mens dus feilbaar. net als hij.
Ik heb niet met hem afgesproken. Ik voel me idd nog niet 100% in staat plus heb ik zaterdag een reuzenevenement dus zal zondag doodop zijn (hij wilde zondagavond eventueel komen, 's middags gaat hij eten met zijn zoon).
Het is nu zo druk door het evenement, ik kan niet helder denken, moet ook nog veel doen voor mn theater, dus ik heb besloten me daarop te focussen. en toch terug afstand te bewaren.
maar ben zo intens verdrietig. ik had véél sneller mn mening moeten geven tov hem, véél sneller mezelf moeten zijn. tja.

Heel goed: als je het niet meer uithoudt, dan moet je doen wat goed voor jou voelt!!!
Wat is het belangrijkste voor jezelf, wat je uit dit gesprek hebt gehaald? Wat voor gevoel geeft het je? Want dat is belangrijk!
Super ook, dat je aan jezelf denkt en zondag voorbij laat gaan wat hem betreft! Dat is niet egoïstisch in de negatieve zin. Volgens mij had ik zoiets geschreven bij je andere vraag hè? Aan jezelf denken, je eigen grenzen bewaken is belangrijk!

+1 Wen, ik had mijn antwoord geschreven zonder de anderen te lezen, maar eigenlijk heb ik jou zo'n beetje herhaald ;-) Ja, Liveisgreat, ik snap dat je verdrietig bent omdat je vindt dat je eerder jezelf had moeten zijn... maar ja, stop daar liever ook maar mee meis, op die manier geef je jezelf ook weer op je donder. Je bent er nu aan toe om je mening aan hem te geven, mooi zo. Geef jezelf een schouderklopje ;-). Er zijn legio mensen die er nooit aan toe komen om zichzelf te zijn in een relatie.

;-) Thanx!

...omdat ik je herhaald heb? ;-)))))

Nee, omdat je me een + hebt gegeven LOL
Ik had jouw antwoord niet gelezen, nu net pas, na mijn knipoog Thanx reactie ;-))))))))))))))))))))))))))))))

Nou, wat mij betreft zeg je niks raars, alleen is hij niet degene die deze vraag stelt.... daarbij hoor je alles van de kant van liveisgreat. Daarmee bedoel ik absoluut niet, dat zij onwaarheden vertelt, verre van. Maar waarschijnlijk, en dat zegt ze zelf ook ergens, heeft hij een totaal andere kijk op zaken.
Maar afgaande op alles wat ze heeft geschreven bij deze en haar voorgaande vraag begin ik me dit ook af te vragen, als leek zijnde.....

Zelf diagnose pdd-nos en ik kan je zeggen van wat ik lees en hoor lijkt het me een goed idee om zich eens te melden bij een psycholoog. Dat zou wel zijn gebrek aan empathie verklaren.

Zou kunnen.... maar hij moet dat zelf wel willen....

en zelf kunnen en willen inzien dat empathie niet een van zijn sterkste kanten is. (voorzichtig uitgedrukt)

ik weet heel goed wat ik wil in een relatie. Maar ik ga er niet vanuit dat ik dat allemaal moet willen krijgen. Ik wil er alleen serieus in genomen worden niet naar mn kop krijgen. dat hij tenminste de moeite doet om te begrijpen wat ik bedoel, zoals ik dat bij hem echt waar ook doe.
Dat kan ik hem wel vertellen natuurlijk.
Alleen neem ik altijd en altijd en altijd de eerste stap om het "goed" te maken. En dan zegt hij zoiets van "aha je ziet dan toch in dat je verkeerd was". Voor hem gaat het over winnen of verliezen. Voor mij niet, ik wil gewoon de relatie dan beschermen en denk "ach kom, spons erover".
Hij neemt dan zelfs het recht om nog dagen of weken te mokken over mijn "fout". Hij straft me dan letterlijk door echt vervelend te doen zoals een kind en zegt dat hij geen "emotionele windhaan" is die de knop kan omdraaien als ik hem iets misdaan heb (!).
Dus als ik één ding zeker wil : serieus genomen worden en fouten mogen maken. Dat mag hij tenslotte ook van mij, ik ben echt geen haatdragend mens. Meestal zijn de dingen bij mij snel vergeten en vergeven.

Goed antwoord jopie, we leren van onze levensles ;-) +1

jopie, ik heb wél gebeld. ik kon het niet meer uithouden. Maar dat goed willen zijn ken ik.... dat is nefast...
Dat betekent soms ook : slecht zijn voor jezelf.

Nou meiske goed gedaan hoor, je hebt nu lang genoeg gewacht, ik ken dit, geef het maa weer een kans,je hebt in ieder geval geleerd, misschien gaat het nu goed, zo niet ben je gesterkt in het wegsturen,als het weer niet goed gaat, je zal zien dat je nu wat sceptischer bent geworden en komt je beslissing "makkelijker "als de eerste keer.
Ga weer genieten van hem. haal niet teveel oude koeien uit de sloot, maar zie wat het met je doet.
Je bent een lieverd denk ik, succes, misschien hoor ik het nog eens van je.

okee, dat is terecht clarissa. en wat doe je dan als je denkt "hij maakt me niet gelukkig"?
Ik bedoel : niet gelukkig zin kan ook aan iemand zelf liggen ipv aan een ander. dat is juist datgene wat me altijd zo doet twijfelen : moet ik niet gewoon gelukkig leren zijn ongeacht wat iemand anders doet of zegt?
maar dan sta je daar met je verwachtingen.
ik denk dat dat mijn valkuil is. Ik heb verwachtingen. en daar komt hij niet aan tegemoet. Deels bewust (omdat hij kwaad is, vrouwen niet meer evenveel wil geven "dan vroeger " enz...) maar voor een groot deel onbewust door zijn principes, overtuigingen en zelfmedelijden.
Moet ik dan ongelukkig zijn omdat hij niet aan mijn verwachtingen voldoet en dus de relatie stoppen? Of moet ik leren denken "okee, hij geeft me niet dit of dat maar ik moet hem leren aanvaarden zoals hij is".
In ieder geval léér ik heel veel van hem, al is het maar : weten wat ik wil in een relatie. Nu dat nog realiseren....
maar leren is altijd winnen denk ik.

Als iemand mij niet gelukkig maakt dan houd het op. Natuurlijk moet je na gaan of je zelf gelukkig bent. Maar ik vind dat iemand iets moet toevoegen. Dus als je zonder hem je beter voelt. Dan zou ik niet weten waarom je bij die persoon zou willen zijn. Ik kan niet zeggen of jou beeld correct is van wat je graag zou willen. Maar is dat belangrijk. Nee want als dat is wat jij voelt dat is dat jou waarheid. Ik ken genoeg vrijgezelle mannen met eisenlijsten die compleet onrealistisch zijn. Maar dat is naar mijn idee minder erg als in een relatie zitten waar in je constant het gevoel hebt op eieren te moeten lopen. Ik vraag me wel af of jij wel alleen durft te zijn? En wat je kan doen is elke dag kijken maakte hij mij vandaag blij. Geef een punt elke dag en zet die in je agenda. Soms vergeten we de mooie momenten en blijven alleen de slechte momenten hangen. Zo kan je heel goed zien of je eigenlijk wel echt bij hem wil blijven. En om nog even terug te komen op jou vraag. Ik weet uit eigen ervaring hoe vlug iemand jou zelfvertrouwen naar de knoppen kan krijgen. Als iemand daar goed in is dan ga binnen 4 weken aan je zelf twijfelen.

je verwacht gewoon te veel...en je verpest het door macht te uiten en grenzen te stellen omdat hij bij jou komt...wees blij, want je mist hem!

Waar bezeer je dat op?

Uit het verhalen van vraagsteller zelf. Nu ben ik gewoon benieuwd hoe is gisteravond verlopen. Ik gok op dat alles weer goed is.:-)

no way alles weer goed hoor Tommax :).
Het gesprek is heel gewoon verlopen trouwens. Hij begrijpt écht niet dat hij ook wel eens iets "verkeerds" kan doen (ik geloof niet in goed of verkeer, het is maar een aanduiding voor wat hij zegt).
Hij denkt dat ik hem als ik mn gevoel uit pijn wil doen. en heeft ook echt pijn.
Maar kijk nu zit ik toch met een nieuw dilemma . Hij had normaal met zn zoon afgesproken zondagmiddag. Geen probleem voor me trouwens normaal gezien, maar het is de manier waarop het altijd gaat. "Tja.... we kunnen niet meer op donderdag naar ... want mijn kinderen willen met mij gaan sporten". Dus als zn kroost gelijk wat wil (volwassen kinderen dus...) dan hop... papa springt. En er wordt nooit aan de kinderen gezegd "Ik wil dit even overleggen met..... want normaal gezien doen wij op dat moment....". Als hij een afspraak met zijn kinderen moet verschuiven omdat wij ook al iets gepland hadden dan is dat een heel gedoe. Precies of hij een ongelofelijk gebaar zette. En dan moet hij dat achteraf compenseren. Zijn kinderen (en moeder) moeten vooral voelen dat zij op de eerste plaats komen.
Ik heb gisteren gezegd "goed, ik zal je nog laten weten of ik zondagavond nog in staat ben om met je af te spreken, ik zal wschl; heel moe zijn want zaterdag zware dag". Hij klonk duidelijk teleurgesteld.
Dus ik krijg vandaag een sms met "hej, afspraak met zoon gaat niet door, dus ik ben vrij".
Ik denk nu vooral : wat moet ik daar nou weer mee. Hoe zit dat dan? Heeft hij de afspraak met zn zoon verschoven en krijg ik weer op mn donder hiervoor? Of kan zoon gewoon niet en is met mij afspreken nu ineens wél mogelijk als tweede keus?
Eigenlijk wilde ik hem zondag vertellen dat ik alles eerst even wilde laten bezinken, maar dit is nou weer zo verleidend he.... De illusie is weer gewekt dat hij de afspraak met zn zoon zou verzet hebben omdat hij mij wil zien. Maar als ik hiervan uitga, word ik met 80 % zekerheid teleurgesteld denk ik... dat is altijd zo geweest. Hij doet alles om me te laten voelen dat het allemaal niet zo belangrijk is met onze relatie, terwijl ik tussen de regels wel iets anders lees.
Dus ik ben van plan hem te antwoorden "bedankt om het te zeggen, ik laat je zondag nog weten hoe ik me voel". Zoals ik al eerder gezegd had. Maar dan geraak ik mssch ik een machtspelletje, en dat is niet de bedoeling natuurlijk...

Phoe het word wel steeds lastiger om mijn menig niet te geven. Ik zelf ben echt een persoon van afspraak is afspraak. Dus dat was bij mij al reden genoeg om er een eind aan te maken. Maar dat ben ik. Waarom spreek je niet af. Praat je met hem. Zeg je dat je serieus twijfelt. Mannen hebben het vaak niet door. Pas als het te laat is. Schrijf al je punten op. Dit kan níet langer zo. Daar moet je het met me eens zijn...

Life is great he.:-)
ik denk dat jullie kunnen niet met en zonder elkaar. Verder ik weet niet alle details van andere reacties, maar een ding je geeft toe dat het is al een machtstrijd en dat komt niet ten goede aan relatie. Ik merk ook dat jij veel twijfelt en piekerd over alles en dat maakt je heel onzeker. Vandaar dat je vraagt aan GV. Je hebt over respect, dat basis voor een gezond relatie. In een kant ik begrijp jou gevoelens als hij met zij zoons af wil spreken, maar dat normaal en belangrijk iets. Hij wil voor hun zijn en dat moet jij begrijpen en respecteren, en niet denken over eerste en tweede plaats waarin je komt, want daar gaat het helemaal niet om. Je moet elkaar kunnen en gunnen de vrijheid om sociale contacten te houden, en zeker zijn kids. Dat komt alleen ten goede aan een relatie. En dat pijn die hij voelt als je je gevoelens uit, ik denk dat het komt door manier hoe jij zegt. Als je hem wegstuurt en hij kan jou bellen als hij voldoet aan je eisen, is ook niet zo netjes en respectloos. Hij voelt zich vernedert en verkleint. Het is niet wat jij zegt maar hoe. En het doet hem natuurlijk pijn omdat hij geeft om jou. Om positief uit te komen uit deze situatie, ik moet je toch verwijzen naar mijn originele antwoord. Sterkte en veel succes.

"on hold", inderdaad, dat ben ik van plan.
die mannenfluisteraar :-D. Ik hoop dat er ook mannen geïnteresseerd zijn in boeken over hoe ze vrouwen moeten behandelen ...
Bedankt voor je wijze woorden weer, gerdamaria. ik vind het soms zo vervelend dat je maar één "beste antwoord" kan kiezen in plaats van enkele prima antwoorden te kunnen aanduiden. anders had ik je antwoord op mijn vorige vraag ook kunnen honoreren, net als nog enkele andere fantastische antwoorden/
Maar als ik boeken over mannen en vrouwen lees, veronderstel ik dat dit komt omdat GV door een man ontworpen is en die denken nu eenmaal in "winnen" en "niet winnen" :)

ja weer die macht he....

yep!

wel, ik heb toch gebeld. het was al bij al nog een te doen gesprek (volgens zijn normen). ik heb hem nog eens uitgelegd dat ik gewoon respecteert wil worden in mijn standpunt maar het is net alsof ik tegen hem zeg "chingchangchong". Hij blijft dingen herhalen die me pijn doen, maar hij heeft dat dus echt en echt niet door. Dat is het moeilijke.
dus hij zou het zelfs niet hebben doorgehad dat ik op mijn standpunt bleef want hij heeft mijn standpunt zelfs niet begrepen. en zelfs niet begrepen dat ik een standpunt had.
hij zag het alleen als een vorm van machtstrijd die ik wilde voeren. Want ik ben natuurlijk helemaal verkeerd.
Tja, nu vraag ik me af of ik niet toch beter mn been stijf had gehouden.Ik hoorde tussen de regels door bij hem heel veel liefde en verdriet. hij kàn echt niet beter.
Maar hij is ook zo iemand die niet inde spiegel kan kijken.
Het is ermee geëindigd dat we eerst hebben afgesproken voor zondag, maar die middag wilde hij met zn zoon gaan eten. Dus heb ik gezegd dat ik wel zou laten weten of ik nog 's avonds wil afspreken (ik heb zaterdag een reuze-evenement op mn werk, dus echt geen idee hoe ik me zondagavond zal voelen...).
Inderdaad, het valt niet mee, ik ben enorm verdrietig maar die man kan dus echt niet anders denk ik dan wat hij doet, hij kan zichzelf niet in de spiegel bekijken :-(
maar bon, zo leer ik ook wel wat ik in een relatie wél wil, zoals ik in een eerder antwoord (op een andere vraag) heb gelezen....

precies, dat is zo en je zult op tijd moeten bedenken nu in deze relatie, maar eigenlijk altijd, hoeveel (ellende, ruzie) je aan kunt en hoever (jezelf inhouden, toegeven aan zijn wensen) je wilt gaan en natuurlijk ook hoe lang... niet gemakkelijk, maar wel heel belangrijk dat je dat op tijd inziet/realiseert !

wel kristal ik heb toch gebeld. omdat ik het niet meer uithield. Zwak misschien, maar soit.
Ik weet nog steeds niet of ik hem wil zien, maar ik heb de behoefte om hem duidelijk te maken wat ik voel.
Hij is heel kwetsbaar en daarom ook heel defensief. maar dat is al bij al mijn probleem niet denk ik. hij zou hiervoor in de spiegel moeten kijken, net als iedereen. en zijn aandeel zien. dat kan hij op dit moment echt niet.
Het is voor mij nog altijd niet helder. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik veeleisend ben en zo. Maar net als je zegt in je vorige antwoord : ik voel dank zij hem ook steeds meer wat ik wél wil.
De dubio is van daaruit : ik ga ervan uit dat ik theoretisch daarom niet correct ben in wat ik wil en doe. vandaar luisterde ik ook naar mn beste vriendin, die me aanraadde te bellen. wat ik dus heb gedaan.
Het goed eraan is, dat ik zo uit een machtstrijd gestapt ben. Want zo ervoer hij de afstand "zij wil me straffen". Dat is zijn referentiekader nu eenmaal :schuld, straf, goed, slecht, eigen bloed, vreemd bloed...
Ik denk achteraf bezien dat ik er goed aan gedaan heb te bellen. maar ik ben er dus nog altijd niet echt aan toe hem te zien. Misschien moet ik meer leren vergeven of gewoon leren loslaten en aanvaarden dat hij niet de man is die me gelukkig zal maken.
Alhoewel ik erin geloof dat je alles in je leven zelf aantrekt...en ik ervan overtuigd ben dat hij me echt heel graag ziet, met al zijn beperkingen...
Pfff.

Dat zie ik ook zo Liveisgreat: dat je dingen aantrekt in je leven. Dat wil niet zeggen dat dat dan dus ook iets blijvends dient te zijn. Soms kan je een situatue, een mens, aantrekken, ervan leren en dan kan iets "klaar" zijn.
Denk nu niet dat ik een verbreken van je relatie propagandeer want dat is natuurlijk niet zo. Maar het is geen vanzelfsprekendheid dat, wat je aantrekt, als bedoeling heeft dat het dús voor altijd is.
Wat je volgens mij o.a. leert van deze man is jouw eigen behoeften in een relatie te onderkennen en te uiten, en daarin lijkt hij me een geweldig goede leermeester.

+ voor je FANTASTISCHE antwoord LOL en bovenstaande reactie!

Wen, ik zit hier nu toch even hardop te lachen :-)))
Dank je voor je plus!

;-)))

idd eucalypje, leren luisteren naar mn eigen gevoel is een leerpunt voor me. in de zin dat ik het al bijna heel mn leven gewend ben geweest om vooral (ik zeg zeker niet "uitsluitend" ) te luisteren naar andermans gevoel. ook al kreeg ik een knoop in mn maag. Omdat ik schrik had voor afkeuring I guess. of zoiets of onbewust ook voor slaag vermoed ik (overblijfsel van mn kindertijd). Soit.
Daar komt nu meer en meer kentering in. niet alleen in mn relatie hoor, ook op andere plaatsen voel ik dat dit verandert. Maar het is nog wat zoeken : wat is zelfrespect. er is geen handleiding voor. Dus laat staan dat anderen "zien" hoe ik me kan gerespecteerd voelen :-I.
Wat je zegt over macht klopt helemaal. Daar ben ik nog niet over uit. Soms heeft iemand macht over je zonder dat je er ook maar een jota van snapt. Ik ben best mondig hoor maar dat gaat over een heel ander niveau.
Ik denk het niveau "verwachtingen". Zo lang je met verwachtingen zit tov iemand anders (je man/vrouw, vrienden, collega's....) kan je ook teleurgesteld worden. en heeft die macht over je als hij/zij niet aan je behoeften voldoet.
het is zoals klaas hierboven schrijft : het is een illusie om te denken dat je mensen met één of andere actie ertoe kan brengen aan je verwachtingen te voldoen. Aan de andere kant is het natuurlijk zo dat als je voortdurend het schaap of de eikel uithangt je bepaalde reacties zal krijgen. Maar je kan andere mensen idd niet veranderen.
Ik denk dat daar mn sleutel zit : ik moet stoppen met gelijk wie te willen veranderen.
Met die uitdaging ben ik trouwens ook sterk bezig, bv. op mn werk. En dit heeft effect : collega's met wie het niet boterde, zijn nu plots bereidwillig en doen alles voor me.
in mn relatie is dit anders denk ik... daar lukt het nog niet goed. De verwachtingen zijn daar dan ook veel fundamenteler, omdat je - denk ik toch - met een relatie véél meer dingen uitwerkt van "vroeger" (je ouders, andere relaties etc.). Het zit dichter op je vel dus die oude zijnsbehoeften zoals veiligheid en onveiligheid bv. komen veel sterker naar voren. Zielspijnen, indeed. En die projecteer je dan op elkaar "jij moet dit oplossen door me dit of dat te geven".
En dan is "leren luisteren naar eigen behoeften" soms moeilijker omdat er op heel fundamenteel niveau dingen spelen....in de zin dat je verwacht dat die andere je fundamentele behoeften vervult.
Hm... kheb best nog wel wat uitdagingen te gaan...

uitdagingen zijn er zeker zoals ik het lees, maar denk dat je goed bezig bent. verwachtingen, presteren, angst....geleefd worden is heel wat anders dan zelf je leven invullen. op het werk gaat het prima, en je hebt het effect gezien :)
(wel done!!!) :)))
hoewel het in een relatie anders is (veel intensers en emotioneler m.i.) heb je misschien wel wat handvaten om binnen je relatie ook een basis te kunnen leggen. heb je bv grenzen gesteld en duidelijk aangegeven?
zo ja, hoe heb je die grenzen gesteld, wat heeft deze grenzen bepaald, hoe zorg je ervoor dat men niet over deze grenzen heen gaat. ik herken je verhaal (was een soort voorgeprogrammeerd robot: verwachtingen, angst, hoge lat opgelegd door anderen en erger nog: uiteindelijk ook door mezelf dus ook hier weer de verwachtingen) dit is echt een aanrader als je jezelf kwijt wil raken. op momenten dat je niet aan jezelf hoeft te denken, jezelf niet belangrijk vind, en domweg aan het overleven bent is er niets aan de hand. maar owee als er ruimte komt voor je eigen ikje: wie ben ik? wat ben ik? hoe bewaak ik mijn eigen welzijn (in het bijzonder op emotionele vlak) voor mij was het zo dat ik éérst mezelf moest terugvinden, stevig in mijn schoenen moest leren staan, de draai moest vinden in mijn eigen wereldje (mijn 'basis') vóór ik alles kon delen met een ander (relatie) en toch mezelf kon blijven waarderen, naar een partner toe ook emotioneel gebonden kon worden. ik ontdekte dat dit HEEL wat anders was dan afhankelijk te zijn (op welke manier dan ook) van wie dan ook. (vandaar de basis, je eigen welzijn') wat als fundering dient voor elke (vorm van) relatie.

je hebt idd een goed punt te pakken: jij kan een ander niet veranderen, maar je kan jezelf wel veranderen (en bedoel niet jezelf in allerlei bochten te wringen door je aan te passen aan anderen dus) ;-) het maakt eigenlijk niet uit wie er fouten maakt, als men er maar van leert.
als jij dingen ziet als fouten, je er niet prettig bij voelt, veranderingen aan wil brengen maar een ander weerlegt dit is het heel moeilijk. het is verdraaid lastig om jezelf te respecteren en te waarderen als een ander dit doet.
nogmaals, losgezien van het hoe en waarom blijft de vraag: voel jij je prettig in deze relatie, is er wederzijds begrip en respect, durf/kan/mag jij jezelf zijn in deze relatie? leren luisteren naar je gevoel, ontdekken wat je wel en niet wil, grenzen bepalen, en hier ook voor gaan staan (letterlijk en figuurlijk!)
zo jou jij ook de 'macht' hierover. negatieve invloed van anderen hebben dan echt niet zoveel impact meer en brengen je niet snel meer van je stuk of in twijfel. (dit zijn momenten dat je onbewust afhankelijk wordt van anderen en waar -weer- water bij de wijn gaat doen zodat de toon weer is gezet) weg met die verwachtingen en afhankelijkheid, eerst JIJ :)
dit is geen egoisme, maar een infestering in jezelf, en waar ieder die met jou te maken heeft (op welke manier dan ook) enkel maar profijt van heeft.