Heeft het grote schuldgevoel tegenover je eigen moeder omdat kleine meisjes groot worden en jij dat meisje bent een naam?

je zou het empathie kunnen noemen naar je moeder.

als moeder zijnde vind ik het nu lastig om mijn kinderen steeds meer los te laten.

het lijkt erop dat jullie erg close zijn als ik het zo lees, en dit wederzijds begrip is.

in feite zal je moeder een manier moeten vinden om te accepteren dat jij het grote meisje aan het worden bent, en jij zal een manier moeten vinden om ermee om te gaan dat je moeder het hier moeilijk mee heeft en dubbele gevoelens heeft.

het begrip voor elkaar (wat m.i. in de tekst te lezen is) kan van pas komen zodat het jullie beiden niet belemmerd in het doen/laten en in de emotionele beleving.

misschien dat jij de stap kan zetten om toch te groeien en te leven (wat hoe dan ook gezond is) maar je moeder wel te laten weten dat je haar gevoel begrijpt.
misschien kan je (als je bv alleen op pad gaat) tussendoor ff wat smsjes sturen met de mededeling dat je het naar je zin hebt en alles okay is.

je moeder is dan gerustgesteld, en kan zich misschien op een gegeven moment realiseren dat je dit soort dingen echt nodig hebt om jezelf te kunnen ontplooien en jezelf te redden in de maatschappij als je eenmaal uitvliegt.

het is en blijft een drempel, maar het zou jammer zijn en zeker niet de bedoeling van je moeder als jij je hierdoor zou tegenhouden omdat de drempel voor je moeder zo lastig is.
aan jou denk ik de stap om die drempel over te gaan (dat wil echt niet zeggen dat je maling hebt aan de gevoelens van je moeder) ;-)

gaat het echt vreemde vormen aannemen (écht extreem, want dat bestaat ook) moet je aan de bel trekken, maar denk dat het bij jou en je moeder niet het geval is gezien de empathie van 2 kanten.

als moeder voedt je een kind zo goed mogelijk op (in alle aspecten) en als het moment daar is dat deze door kinderen in de praktijk worden gebracht is dat altijd een 'lastig' moment.

ik hoop dat je veel antwoorden krijgt waar je wat aan hebt.

Ik denk niet dat daar een speciale naam voor is. Ik zou het een soort van 'moedercomplex'noemen.
Jij hebt als kind waarschijnlijk erg aan jouw moeder gehangen en wilde het haar ( zoals de meeste kleine kinderen) altijd naar haar zin maken. Jouw moeder heeft er nu moeite mee dat je jouw eigen weg wilt gaan en zelf volwassen wordt (of al bent, dat weet ik dus niet)
Misschien speelt ze daar (onbewust of niet?) op in door constant te hameren op het feit dat je zo lief/ schattig was altijd en dat dat niet meer zo is, iets wat overigens heel normaal is. Zij is waarschijnlijk bang voor het 'lege nest syndroom' dat haar te wachten staat als jij 'uitgevlogen' bent. Zij blijft vasthouden aan nostalgische gevoelens toen zij nog het allerbelangrijkste was in jouw leven. Het is voor iedere moeder moeilijk om afscheid te nemen van een tijd waarin alles om haar kind draaide en zij verlangt hier naar terug en laat dat aan jou merken. Mijns inziens gaat zij daarin te ver door er jou mee te belasten. zij praat jou een schuldgevoel aan en dit maakt het voor jou moeilijker om jouw weg te vinden, terwijl zij jou juist zou moeten ondersteunen om zelfstandig jouw weg te bepalen. in feite zou je dit dus
'emotionele chantage' kunnen noemen, maar ik weet niet of je juist dit bedoelt.

Waaraan jij lijdt, heet gewoon een schuldcomplex; jij voelt je immers schuldig tegenover je moeder..omdat je groter wordt.

Het is natuurlijk ontstaan uit de grote liefde die jullie voor elkaar voelen alsmede het feit dat je moeder het gevoel heeft voor een klein meisje te moeten zorgen om gelukkig te kunnen zijn.

Aangezien jij onmogelijk aan haar diepgewortelde wens dat jij een zorgbehoevend klein meisje blijft, kunt voldoen..is bij jou een schuldcomplex ontstaan..

Jij voelt je immers degene die het geluk van je moeder in de weg staat.

Groet,

Ton

Ik denk dat je het zelf al hebt benoemd: Schuldgevoel.
Loyaliteit klinkt minder zwaar beladen en -vind ik althans- ook natuurlijker. Alleen ben jij (ervan uitgaande dat je de vraag voor jezelf stelt) hierin misschien wat 'doorgeschoten'.

Het lijkt me zeker niet de opzet van je moeder om jou met dit gevoel op te zadelen - ik lees immers "Een hele lieve moeder..." Dan doe jij het dus zelf. Ik bedoel dat niet als kritiek hoor, ik bedoel dat het een gevoel is wat bij jou is ontstaan, waar je moeder niets aan kan doen. Nou ja... als ze minder van je zou houden en niet zo lief zijn, dan had jij dat schuldgevoel mogelijk niet gehad. Maar dan had je natuurlijk ook een heel andere band met haar gehad. Zou je de band die je nu hebt willen missen?

Zolang jij niet het gevoel hebt dat je moeder een verstikkende invloed op je heeft, ben jij vrij om op te groeien en je eigen pad te kiezen. Dat ben je sowieso, ik bedoel dat je je niet schuldig hoeft te voelen. Laat je moeder meegenieten van jouw vreugdes, deel jouw plezier, je interesses.. whatever. Dan is het misschien wat minder moeilijk voor haar. Ze zal jou echt wel jouw eigen geluk gunnen.

Mijn zoon gaat volgend jaar naar de brugklas.. voor mij voelt het alsof ik hem ineens los moet gaan laten en er zijn echt momenten dat ik zou willen dat hij nog in de kleuterklas zat. Maar dat is -denk ik- voor iedere moeder zo, het hoort erbij.

Hou je eigen gevoel in de gaten. Probeer te herkennen waar het vandaan komt, of het 'terecht' is, aan wie het ligt. Als je goed met je moeder kunt praten, praat hier dan ook eens met haar over. Ik kan me voorstellen dat het jou en je moeder kan helpen. Ik wens jou nog heel veel jaren met je lieve moeder!

Als je moeder erg de nadruk legt op haar weemoed en in jou dingen ziet die ze zelf gehad zou wilken hebben dan noemen ze dat
'een kind van de rekening'.

Jij moet dan iets doen voor je moeder. Viool spelen, studeren, klein blijven.
Er zijn diverse boeken over dit fenoneen geschreven.

Jij en je moeder lijken een symbiotische relatie te hebben. Dan is er sprake van wederzijdse afhankelijkheid. Er is wel wat over te vinden op internet, bijvoorbeeld in onderstaande link.
Voor jullie allebei is dit best lastig, maar wat goed dat jij het je realiseert en dat je erg graag iets aan wilt doen!
Sterkte!

Toegevoegd na 6 minuten:
Zie ook een eerdere vraag over symbiose:
http://www.goeievraag.nl/vraag/diagnose-criteria-symbiotische-relatie.255152

ik denk dat er dan iets met je moeder is en niet met jou. makkelijk gezegd maar een moeder hoort los te laten. een pijnlijk proces maar wie liefheeft laat vrij.

Allereerst: een heeeeeele goeie vraag!!!
Om met je vraag te beginnen: heeft dit een naam.... een specifieke naam ken ik niet, maar het allereerst woord dat in mij opkwam is: ongezond! Ongezond voor jullie allebei.
De instelling van je moeder is niet reëel, maar wel begrijpelijk. Het loslatingsproces van je kind is voor een moeder (meestal) heel moeilijk. Dat komt ook door het gevoel van onvoorwaardelijke liefde voor je kind, een gevoel dat eigenlijk met niets is te vergelijken. Daarbij is een kind de eerste jaren enorm afhankelijk van zijn moeder en je hebt dus (als moeder) een grote contrôle over je kind. Dat klinkt lelijk, maar is zo zeker niet bedoeld: het is een heel normaal en natuurlijk iets. Maar naarmate je kind ouder wordt en zelfstandiger, moet je die contrôle steeds meer loslaten en ook dat is een natuurlijk proces. Kennelijk is je moeder niet in staat geweest dat te doen.

Wat jou betreft: je leeftijd staat niet vermeld bij je gegevens, maar het is heel belangrijk dat je onafhankelijk wordt van je moeder en het schuldig voelen los gaat laten. Jij bent niet op de aarde gekomen om dat kleine meisje te blijven of te spelen: dat is zeer onnatuurlijk.
Overigens: ook zeer begrijpelijk, omdat jij graag je moeder blij wilt zien, mede gezien jullie relatie en het feit, dat ze een lief mens is.

Ik denk, dat er veel angst zit bij je moeder om je te verliezen. Daarom lijkt me een goed en eerlijk gesprek tussen jullie heel erg belangrijk. Jouw hele lieve moeder zal vast heel graag willen, dat je gelukkig bent.

En het kán: een relatie tussen moeder en dochter, gebaseerd op als volwassenen elkaars gelijke te zijn (2 volwassen vrouwen), die zeer zeer hecht is. En veeeeeeeeeeel mooier nog, dan die tussen moeder en kind. Dat heb ik mogen ervaren en dat wens ik jullie beiden heel erg toe!