Ik heb een niet zo hele stabiele thuissituatie. Zelf kan ik daarmee omgaan, maar met mijn zusje gaat het niet zo goed. Wat kan ik doen?

Hard?

Excuses, Ik heb dyslectie dus maak veel fouten in me speling.

laat haar duidelijk weten dat je er voor haar bent, dat je het heel goed begrijpt allemaal. Je zegt, ze is al 17, maar de een is volwassener met 17 dan de ander. Jij bent weg geweest, zij niet? Dan kan het zo zijn dat jij door de "pauze" er anders in staat lieverd, zij heeft helaas geen pauze gehad. En heeft al haar hele leven in deze situatie gezeten. Heel veel sterkte.

@Anna58 Dank je wel

+je (heb zelf ook dyslexie maar mensen blijven het nodig vinden om even op te merken dat ze spelfouten vinden. bij deze dus even een applausje voor Richelle: -klap- -klap- INHOUDELIJK vind ik het een goed antwoord
;-) #richelle
als je spellingsregeltjes wil hanteren of benadrukken is het wellicht ook zo logisch om de richtlijnen van GV toe te passen.......
•Kritiek op het taalgebruik en/of de spellingwijze van een ander is niet toegestaan.

Bedankt voor je antwoord, Eucalypje. Als mijn zusje het fijn vindt dat ik haar bijsta, doe ik dat sowieso! Met 'ze is al 17' bedoelde ik trouwens niet dat ze al zo volwassen is, sterker nog; ze is eerder 15 in haar hoofd.. Maar ik vroeg me eerder af of het niet te laat is. Want wat kun je nog veranderen aan een situatie die jaren zo is, en als een heel lang hulpverleningspad niets geholpen heeft? Zelf heb ik gelukkig 2 jaar bij een vriendin gewoond en daar wel geleerd wat normaal is.. Dus ik kan me denk ik wel goed ontwikkelen verder. Maar ik maak me zorgen om haar, deze situatie is ook niet goed geweest voor haar en ik zie echt dat ze zich ontwikkelt naar een heel onevenwichtig persoon. Uiteindelijk niet mijn verantwoordelijkheid, maar ik ben toch haar grote zus.

ik denk niet dat jij je verder goed hebt weten te ontwikkelen maar weet zeker dat dit het geval is.
menig ouder persoon heeft nog niet de wijsheid waar jij over beschikt, maar dat even terzijde ;-) zolang je ouders het probleem niet inzien zal er daadwerkelijk niets veranderen helaas. ik weet niet in hoeverre je zusje dit zich realiseert?
het is en blijft van belang dat begrip en steun haar enorm goed kan doen, en daar sta jij gelukkig voor. misschien dat jij kan vertellen hoe je het hebt leren handelen en hoe jij ermee om gaat. dit zijn wel weer dingen die je zus kan leren. feit dat er een geschiedenis is van hulpverlening toont aan dat er wel degelijk dingen spelen, of je ouders het nu ontkennen of bagatelliseren doet hier niets aan af. zonder medewerking van je ouders veranderd er niets aan de situatie dus blijven er andere opties over m.i. -ze leer er mee om gaan
-ze gaat (net als jij destijds) tijdelijk uit huis om even op adem te komen en tijd en ruimte te vinden om alles op een rijtje te zetten
-ze kan vragen naar de optie begeleid kamer wonen. hoe dan ook, het is heel goed als ze aan de bel trekt. jij weet je prima te redden, maar dit soort situaties zijn gewoon schadelijk. er MOET dus iets gebeuren wil het geen blijvende schade hebben (en dat merk je helaas vaak pas als je los bent van ouders en een eigen leven gaat leiden waar relaties bij horen) petje af voor jou hoe jij je hebt weten te redden, maar ook omdat je er echt voor je zus wil zijn en kijkt hoe je dit het beste vorm kan geven.
ze is vast trots of je en erg blij met jou als zus. tegen beter weten in hoop ik dat je ouders eens zien waar ze mee bezig zijn en kunnen (of durven) erkennen dat er wel degelijk een probleem is. het is een beetje dubbel, misschien heb je van de ene kant het gevoel dat je ze moet sparen, maar van de andere kant zouden ze met de neus op de feiten gedrukt moeten worden m.i.
niet dat het verschil uit kan maken voor de situatie, maar puur voor het gevoel (erkenning) voor zowel je zus als voor jou. misschien heeft je zus ook mensen waar ze terecht kan als ze het even niet meer trekt, of familie die haar even opvangt als het even uit de hand loopt of als ze even ruimte voor zichzelf nodig heeft? ik wens jullie heel veel succes.

Mijn zusje begint zich steeds meer te realiseren dat dit geen normale situatie is. En ja, er had al veel eerder iets moeten hebben gebeuren, maar nu is nu en dat kan niet meer verandert worden. Tuurlijk hebben mijn zusje en ik al blijvende schade. Ik heb van mijn 10e tot mijn 17e anorexia gehad en kamp met veel problemen in mijn zelfvertrouwen. Bij mij is het nu natuurlijk niet allemaal 123 over, maar de anorexia heb ik in ieder geval goed onder controle en door 2 jaar in een ander gezin te hebben gewoond kan ik me nu staande houden. Mijn zusje heeft vooral problemen in haar gedrag; ze is vaak ontzettend boos en lokt veel ruzie uit. (maar vanbinnen een lief meisje) Ik probeer haar nu over te halen om naar een pleeggezin te gaan. Ze is al 17 en dat is misschien wat oud om nog in een pleeggezin geplaatst te worden, maar ik ben echt bang dat als ze niet nog even kan ervaren hoe het er in een normaal gezin aan toe gaat, ze helemaal ontwricht raakt. Zelf wil ze dit niet, want ze denkt dat ze over een half jaar wel op kamers kan gaan. (ze is nog zo jong, vooral in haar hoofd, naar mijn idee heeft ze echt nog een stukje begeleiding nodig). Sowieso ga ik met haar mee naar het centrum voor jeug&gezin, ik heb erover gepraat en ze vindt het fijn als ik mee ga. Mijn ouders doen alles weer af met: nou we zijn zo uitgepraat want zo erg is de situatie niet en met Sanne moet maar leren haar eigen aandeel in te zien.