Is het moeilijk om van twee mensen te houden?

Voordat je alle vragen met betrekking tot relaties/levenspartners erbij gaat halen. Ik denk dat iedere persoon en ieder relatie uniek is. Sommige vinden op hun 16e hun grote liefde en trouwen op hun 20ste en blijven de rest van hun leven bij elkaar en hebben geen behoefte om eens iets anders te proeven. Anderen vinden nooit hun partner ondanks dat ze al meerdere relaties hebben gehad. Ik denk dat dat voor iedereen verschilt en dat je geen algemeen antwoord daar op kan vinden. Volg je gevoel zou ik zeggen, doe dat waar jij in geloofd en geniet van elke moment waar je gelukkig bent met de ander. Voor de een is dat een avond voor de ander de rest van zijn/haar leven. Het belangrijkste is dat jij gelukkig bent.

Tuurlijk is dat moeilijk, maar als je iemand anders weer tegenkomt en je bent er gelukkig mee, dan is het toch heerlijk dat je weer gelukkig kunt en mag zijn, terwijl de ander altijd in je hart blijft.

Je 1e partner zal altijd in je gedachten blijven maar als je er samen over kan praten, zou dit toch geweldig zijn.

Iedere liefde zal anders zijn, maar daarom is ieder mens uniek.

Ik denk dat jouw probleem ligt in het feit dat je, na het overlijden van je levenspartner, erover denkt om een andere partner te 'nemen'.

Liefde komt op je pad, wanneer de tijd daar rijp voor is.
Zodra jij je hart openstelt en er klaar voor bent, komt degene die voor jou bestemd is op jouw pad.

Ook wanneer je eerste partner is overleden, zal een tweede partner op je weg komen zodra jij daar klaar voor bent.
En dan zul je ervaren dat je van zowel je overleden als van je nieuwe partner kunt houden.
Daar zijn heel veel voorbeelden en bewijzen voor.

En elkaar door en door leren kennen, dat gebeurt vanzelf wanneer je investeert in elkaar en je hart voor elkaar opent.
En ten slotte: liefde is liefde. Natuurlijk heeft de liefde voor de een een andere impact dan voor de ander. Maar evengoed is liefde liefde!

Ik ben getrouwd met een weduwnaar en ik heb de stellige indruk dat ie heel gelukkig met me is. Deze relatie heeft niets te maken met de relatie die hij had met zijn overleden vrouw (en ook niet met de relatie die ik had met mijn ex man). Iedere relatie staat op zich en kan gelukkig zijn als ie goed is.
Iets anders is dat je je misschien schuldig gaat voelen t.o.v. je overleden partner. Dat is volgens mij niet nodig en mijn man heeft er gelukkig geen last van. (hoewel ik dat natuurlijk niet met 100% zekerheid kan beweren, maar hij geeft me in ieder geval die indruk).

Leven is groeien. Als je met dezelfde partner een heel leven leeft, blijft de liefde ook niet hetzelfde als in het begin. Mensen groeien naar elkaar toe of van elkaar af.

Wanneer je door de dood je partner verliest, kan het zijn dat je de partner gaat idealiseren. In dat geval ontneem je jezelf de kans een nieuwe relatie aan te gaan. Maar stel je jezelf open voor het leven, dan merk je dat je ook gegroeid bent dank zij pijn en verdriet.

De nieuwe partner zal ook zijn levenservaring hebben opgedaan en kijkt waarschijnlijk ook volwassener tegen het leven aan dan hij op jonge leeftijd deed.

Hierin ligt dan een herkennen van menselijk verlangen om niet meer eenzaam te zijn en weer te willen delen. Soms is het een donderslag bij heldere hemel, soms is het een groeien naar elkaar toe. Na alle opgedane ervaring zal je ook beter herkennen wat waarde heeft en weten met wie je opnieuw het leven wilt delen.

Tot de dood ons scheidt...daarna mag het leven opnieuw beginnen. Dit is nooit verraad. In tegendeel, door de eerste liefde heb je de kans gekregen voor de tweede maal lief te hebben. Je weet immers wat liefde van een mens vraagt en wat liefde geeft.

Sorry hoor, je 'neemt' en ander omdat 'de behoefte' er is. Volgens mij begin je aan een relatie omdat je iets om iemand geeft dus als je zover bent dan houd je al van iemand. Denk niet dat je kunt zeggen:"zo, nu ga ik van jou houden".

Persoonlijk denk ik dat het voor iedereen anders is, de een heeft het geluk 2x de liefde van zijn/haar leven te vinden en een ander vindt hem helemaal niet.

Daarnaast is, net als met de liefde voor anderen om je heen, de liefde voor de een niet te vergelijken met de liefde voor een ander.

Ik kan alleen voor mezelf spreken. Voor mij was het geen enkel probleem.
De relatie met partner n was heel anders dan die met partner n+1. Je moet natuurlijk niets steeds willen vergelijken. En er gaat wat tijd overheen voordat je er aan toe bent een nieuwe relatie aan te gaan.

Het is makkelijk om van twee mensen te houden... Als je van jezelf kunt houden, want dat is namelijk het moeilijkst, kun je van een ander houden... En als je van één ander kunt houden, dan kun je ook van twee anderen houden en zo verder...

Iedereen is anders, dus een relatie is precies dat wat gebeurt tussen twee geliefden... En is altijd uniek... Het is verscillend maar kan wel degelijk even intens zijn... Wat er gebeurt daar heb je geen grip op, maar op de intensiteit daar heb je wel invloed op...

Vaak is het ook een kwestie van lust. Monogamie is bovendien erg kunstmatig. Ik heb ooit geexperimenteerd met een menage a trois, maar uiteindelijk moet je toch keuzes maken, want zelfs binnen een gezin met kinderen maken vader en moeder onderscheid.

Toegevoegd na 44 seconden:
Het antwoord is|: het kan wel, maar is niet sustainable, om het eens modern te zeggen.