hoe kan ik mijn moeder duidelijk maken dat ik haar gedrag erg vervelend vind?

Een keer rond de tafel gaan zitten met je moeder en het erover hebben.

ga een gesprek met haar aan op een moment dat jullie allebei rustig zijn, denk goed na wat je dan wilt zeggen, maak desnoods een spiekbriefje, vraag haar eerst te luisteren naar jou en daarna luister jij naar haar, doe dat dan ook echt en ga daarna pas de discussie aan en probeer het samen op te lossen.

Probeer met je moeder te praten. niet op het moment dat er iets is voor gevallen maar op een rustig moment. Vertel haar hoe jij je op het moment voelt. Denk je dat een gesprek er niet in zit, schrijf het dan op en laat het haar lezen. Wacht daarvoor een geschikt moment af. Denk ook na of jezelf geen vervelende opmerkingen terug geeft, dan escaleert het alleen maar. Probeer het respectvol over te brengen. Er zijn maar weinig moeders die bewust hun kind miserabel willen laten voelen. Suc6

Oei dat is echt heel naar, had zelf zo'n stiefmoeder...
Wat voor mij toen een "overwinning" was, was bij het eerste het beste wat ze zei gewoon zeggen "zeg, jij zeikt ook echt over alles!"
Misschien kom je daar nu niet heel ver mee, maar je kan haar zo wel laten weten dat je het vervelend vindt. Ik weet namelijk niet of je haar al iets teruggezegd hebt, want dat is wel belangrijk. Dat je niet alles op gaat kroppen, en jezelf alleen maar aanpast. Daar bereik je niets mee behalve heel veel pijn.

Ik zou, op een wat volwassenere manier als ze weer zoiets zegt, letterlijk zeggen wat je voelt. Als zij weer iets zegt over je figuur zeg je haar zo serieus en kalm mogelijk "Mam, dat doet me eigenlijk een beetje pijn als je dat zegt. Ik krijg een compliment en jij stampt het meteen de grond weer in."
Dat zou zij toch ook niet leuk vinden?

De tandartsrekening... Hmm... Jij bent haar dochter en zij zorgt voor jou, en daar horen gaatjes in je tanden die gevuld moeten worden ook bij. Dat is gewoon menselijk, iedereen heeft dat, en iedereen krijgt te maken met de tandarts. Misschien kan je haar dat uitleggen.

Dat van die hond baart me een beetje zorgen eigenlijk. Klinkt een beetje alsof ze echt iemand de schuld moet geven (dat zou de hond moeten zijn dus, maar nu krijg jij de schuld.). Heb je het met je moeder er over gehad hoe ver van de realiteit die opmerking staat?

Je kan hier een heel serieus gesprek over houden met haar, dat je haar manier van verbanden leggen en steeds op jou terugkomen niet helemaal begrijpt, omdat veel dingen nou eenmaal menselijk zijn. Als ze meer van dit soort niet logische dingen op jou afschuift zou ik haar aanraden hulp te zoeken of iets dergelijks, maar dat is eigenlijk niet aan jou om dat te doen. Is er misschien een familielid met wie je dit kan delen?

In ieder geval, ik weet hoe het is, echt klote. Maar laat je wel horen in huis, en zoals ik al zei, ga je niet aanpassen aan haar niet reeële kijk. Jij hebt je eigen leven, en daar mag je echt voor staan!

Sterkte!

Gezien de leeftijd die je denk ik hebt hoort het er ook wel een beetje bij dat jullie soms wat overhoop liggen. Dat maakt het losmaken gemakkelijker (voor beide partijen) en bereidt jou voor op je toekomstige zelfstandige bestaan.

ECHTER, het is wel de bedoeling dat jullie tussen alle gedoe nog fijne en waardevolle momenten hebben.

Is dat niet zo gaat het toch niet goed in mijn optiek

Nu kan er spelen dat je moeder op de een of andere manier HEEL slecht in haar vel zit (overgang, scheiding, midlife crisis, het kan van alles zijn). Dat zou zij niet op jou mogen afreageren, zij is ouder ze zou wijzer moeten zijn maar helaas zijn ook moeders gewone mensen dus......

En jij bent NIET de aangewezen persoon om je moeder uit de put te helpen als ze daar in blijkt te zitten.

Wat je wel zou kunnen doen is haar een brief schrijven waarin je alles vooral bij jezelf houdt, nu niet schrijven: jij doet dit en jij doet dat, maar:

ik heb er zo'n last van als..... en ik ben bang dat onze relatie slecht aan het worden is enz enz (in je vraag doe je dat al heel vaak goed trouwens)

Die laat je haar lezen en als ze er niet uit zichzelf over begint zeg je een paar dagen later dat je er heel graag eens over wilt praten.

Sterkte

Vaak is het zo, bij moeizame ouder-kindrelaties (trouwens OOK bij partnersrelaties!) dat het een wederwerking is. Het ene woord lokt het andere uit en voor je het weet heb je ruzie om niets.

Zoals iedereen al zegt; ga in gesprek met je moeder. ik begreep dat ze daar niet heel erg voor in is, maar zeg toch tegen haar: "mam, ik wil met je praten. Wanneer kan dat?"
Als ze daar omheen draait vraag dat waarom ze niet met je wil praten. "Waarom wil je niet met je dochter praten?"

Als je eenmaal samen zit, zeg dan: "mam ik vind het niet leuk zoals het nu tussen ons gaat. Ik wil graag een goede band met jou, maar dat lukt op een of andere manier niet". Let er goed op dat je haar niet gaat beschuldigen. Zeg iets in de trant van; "ik vind het niet leuk als dat soort dingen tegen me gezegd worden. Ik word er onzeker van" enz.
Ga van jezelf uit en leg het niet de schuld expliciet neer bij je moeder. Kijk ook naar je eigen gedrag.
Succes!