wat te doen met een bemoeiende moeder?

Een goed gesprek met haar aangaan en zeggen dat ze het niet moet zien alsof je haar af wilt ''wimpelen'' maar dat je graag wat zelfstandiger wilt zijn, en je volwassen genoeg bent om je eigen keuzes te maken.

Praten!!!
Voordat je jaren verder bent en het veel en veel erger is geworden: een goed gesprek met haar hebben.
Ze is kennelijk bang, dat je haar niet meer nodig hebt. Is dat terecht, of heb je haar nodig op andere gebieden dan zij denkt?
Naar mijn idee is het voor haar belangrijk te weten, waar je haar hulp wel nodig hebt, wat ze wel voor je kan betekenen. En dat je heel graag zelfstandig wilt zijn, zoals ook haar bedoeling was in haar opvoeding t.a.v. jou: zorgen, dat haar dochter zelfstandig haar leven kan leven als ze volwassen is. ;-)
Soms is het voor moeders moeilijk om los te laten, ondanks dat ze weten, dat dit de natuurlijke gang van zaken is. En soms kan dat leiden tot problemen (ik herken dit met mijn schoonmoeder!).
Dus: vertel haar, wat je voor haar voelt en wat ze voor je betekent. Praten dus!

Wat je EIGENLIJK zou moeten doen maar dat is vast geen optie: VERHUIZEN, een heel eind weg.

Ik ben zelf moeder en hoop NOOIT zo te worden maar moeders die zich bemoeien met het uitpakken van de verhuisdozen van hun dochters zijn in mijn optiek MOEILIJK op te voeden hierin (wat betreft bemoeizucht dus).

Dit zit vast heel diep bij haar.

Dat van dat verhuizen was natuurlijk een beetje als grapje bedoeld al zou het ECHT helpen tegen de dagelijkse irritatie.

Verder moet je er echt met haar over praten en probeer duidelijk te maken dat je NU om eerst je eigen mening en leven te ontdekken ECHT wat afstand en ruimte nodig hebt en dat jullie dan evt later weer wat intiemer kunnen worden

Daarmee wijs je haar hopelijk niet helemaal af maar je moet je eerst GOED losmaken voordat jullie een " volwassen" relatie samen kunnen hebben

Zeg niet alleen wat je niet wil , maar ook wat je wel waardeert dat ze doet. Dan voelt ze zich niet meteen helemaal afgewezen. In elk geval meteen duidelijk zijn en je grenzen aangeven. Probeer het wel op een vriendlijke manier te brengen en niet verwijtend. Ze bedoelt het vast goed. Maar als ze weet dat jij niet gelukkig wordt van bemoeizucht, doet ze hopelijk een paar stapjes terug.

Moeders willen altijd dat het hun kind goed gaat.
Daarom willen ze weleens doordraven.
Maar je bent volwassen en leeft je eigen leven.
Als je een goede band met je ouders hebt zou je eens een gesprek met hun samen aan kunnen gaan.
Misschien zou het kunnen dat je dan ondersteuning krijgt van je vader.
Kan mij namelijk niet voorstellen dat jou vader het hier mee eens is dat jou moeder je nog zo bemoederd.
Praat ermee en ben eerlijk en oprecht naar je moeder toe.
Dan komen jullie er samen wel uit.

Vertel haar dat je snapt dat het voor haar lastig en moeilijk is om aan de situatie te wennen , zij heeft tenslotte jaren voor je gezorgd en nu doet jouw man dat en dat is lastig voor een moeder. Vertel haar dat je veel van haar houdt en haar begrijpt , maar dat je op bepaalde momenten hulp wilt en dat ze natuurlijk een lkkr bakkie mag komen doen , maar jij woont daar nu en jij moet iedere dag spullen pakken / zoeken en dat het lastig is als iemand anders dat doet , want dan weet jij idd niks meer te vinden , maar dat je het wel superlief vond van d'r dat ze wilde helpen

Je moet eens met je moeder gaan praten..want haar ´bezorgdheid´..ofwel haar bemoeizucht.. kan alleen maar groter worden.

Zeg haar onomwonden dat je inmiddels volwassen bent en dat je ZELF wilt bepalen hoe, waarom en waar je de dingen doet. Dat is JOUW zaak..en niet die van haar.

Als ze boos wordt..word jij dat ook maar eens. Ze ZAL moeten leren dat je geen klein meisje meer bent.

En als ze tot de slotsom komt dat ´zij niet meer nodig is´..zeg haar dan..dat dat wellicht waar is.

Ik weet het..het is hard..maar ik vrees dat zij even flink tegen jou moet oplopen/op botsen..alvorens ze daadwerkelijk gelooft..aanneemt dat JIJ JOUW LEVEN bepaalt..en niet zij.

Als het niet met praten lukt..schrijf dan je grieven op en stuur haar die per post toe..

Sterkte en succes!

Groet,

Ton

zeg dat je het prettig vind om dingen op je eigen manier te doen, en dat dit niets te maken heeft met het niet nodig hebben van iemand.

ik denk dat hier de kink in de kabel zit. waarschijnlijk kan je moeder niet aanvaarden dat je een eigen leven hebt en zelfstandig bent.

geef aan dat je haar advies enorm op prijs stelt, maar dat je er na zal vragen omdat je bij ongewenst advies het gevoel hebt om je doen/laten/keuzes te moeten verantwoorden.

kortom: jij bent jij en doet dingen op JOUW manier en bij je moeder is dit hetzelfde. het is geen vereiste dat dit overeen moet komen met elkaar.

Heerlijk, mijn moeder hielp mij altijd en ik haar.
Mijn schoonmoeder komt alleen maar op bezoek.. ik heb geen band met haar en dat vind ik erg jammer.