Waar ligt de grens van huiselijk geweld?

Dat ligt eigenlijk helemaal aan het 'slachtoffer' en de interpretatie van de agent/rechter, wat de ene rechter al mishandeling is, is voor de ander misschien niks.

De grens ligt daar waar degene die ermee geconfronteerd wordt dit als zodanig aangeeft, dus tot hier en niet verder.
En dat gebeurt niet zo snel, want dikwijls blijft het slachtoffer - ondanks het uitgeoefende geweld - toch nog langdurig van de gewelddadige partner houden.

Dan de vraag wat is huiselijk geweld. Ik denk niet dat de voorbeelden die jij noemt onder huiselijk geweld te rangschikken zijn, want dan durf ik wel te stellen dat die 45% wel eens dichter in de buurt van 99,9% zou kunnen komen.

Ik kan me voorstellen dat één verschrikkelijke klap uit bijvoorbeeld frustratie of woede gegeven wel strikt genomen onder de definitie "huiselijk geweld" zal vallen.

Maar ik denk dat de meeste mensen dit toch niet als zodanig zullen betitelen. Over het algemeen zal men toch vinden dat er een structurele herhaling van dit soort situaties moet zijn waarbij sprake is van angst, zich bedreigd voelen en niet te vergeten ook het bedreigd voelen van je kinderen.

Dat je bang wordt van je partner (kan ook een vrouw zijn, hoewel het meestal de vrouw zal zijn die zich bedreigd zal voelen). Het aangetast worden in je veilige wonen.

Het wonderlijke hierbij vind ik altijd als ik over dat soort problemen heb gehoord of gelezen dat de bedreigde partner heel lang geneigd is om te denken dat het geweld maar tijdelijk zal zijn. En zelfs met begrip voor de gewelddadige partner zal proberen zijn handelen goed te praten en zeggen en denken dat het toch nog wel goed zal komen, vaak misschien toch al wel tegen beter weten in.

Stelselmatig bedreigen, onderdrukken, domineren of misbruiken van een ander iemand die achter dezelfde voordeur woont.
Het slachtoffer voelt zich bedreigd of daadwerkelijk aangevallen en voelt zich genoodzaakt aan te passen.
Er is sprake van herhaaldelijk grensoverschrijdend gedrag.

Een kennis van mij is opgepakt door de politie, heeft enkele dagen in hechtenis gezeten en is uiteindelijk veroordeeld voor het trekken aan het haar van zijn vriendin. Dit deed hij nadat hij door haar in het gezicht werd gespuugd. Hij heeft echter geen aangifte gedaan. De veroordeling heeft hele ernstige gevolgen voor hem gehad. Mijn ervaring is dat het enorm verschilt hoe de politie reageert. Sommige ernstige mishandelingen worden vergoelijkt, terwijl in het bovenstaande geval overdreven is gereageerd. Het hangt er ook erg van af of het slachtoffer aangifte doet. Ten slotte is iedereen in staat tot huiselijk geweld als de 'dader' voldoende wordt getergd of wordt aangevallen.

Hiermee wil ik het gebruik van geweld zeker niet goedpraten. Het komt tegenwoordig echter te vaak voor dat mensen (mannen en vrouwen) worden veroordeeld voor een eenvoudige duw of slag in gevallen waar de politie willekeurig een van beiden als slachtoffer aanmerkt.

Wat voor de een geweld is, is het voor de ander niet. Er valt dus geen absolute grens te bepalen. Voor de een is een klap in het gezicht, ongeacht de sterkte lijden, terwijl het voor de ander veel minder doet. Dan heeft ook nog de situatie er mee van doen en de bedoelingen van de geweldpleger.

Het lijden is dus individueel en bepaald door degene aan wie het geweld is toegedaan. Dat gaat ook op voor niet-fysiek geweld, wat ook heel veel impact kan hebben. En daarbij kun je je afvragen of niet-fysiek geweld dan toch tot fysiek geweld gerekend kan worden als dit veranderingen teweeg brengt hoe de hersenen nadien functioneren en er mentale veranderingen plaatsvinden na het geweld.

Je kunt stellen, wat je nog "leuk" vindt, wat je kunt tolereren van iemand en waar je je niet ongelukkiger door voelt kun je beschouwen als zijnde beneden de grens.

Het is dan automatisch zo dat hoe jonger de persoon hoe moeilijker het is om door hunzelf vast te stellen dat iets als geweld kan worden aangemerkt. Het slaan van kinderen (maar overigens ook andere mensen zoals gehandicapten en bejaarden) kan daardoor bijna altijd worden aangemerkt als geweld.
Als het zo is dat je je kind telkens maar moet slaan omdat het niet naar je luistert kun je beter nagaan waarom dat zo is.

De grens van huiselijk geweld ligt bij het eigen gevoel.
Een kind dat opgroeit in een gezin waarin vader en moeder altijd maar ruzieën en schreeuwen, kan zonder dat er geweld aan te pas komt al psychische in de knoop raken.
Op dit kind is dan psychisch geweld in gaan werken, waardoor het emotionele schade heeft opgelopen.
Ook een kind dat altijd gekleineerd wordt of uitgescholden
lijdt onder huiselijk geweld.
Nu zijn er kinderen die zich dit aantrekken en slecht functioneren omdat ze zich daadwerkelijk slecht, dom of minderwaardig voelen, zoals hen altijd is voorgehouden.
Er zijn ook 'sterkere' kinderen die genoeg zelfbewustzijn hebben om dit aan hun laars te lappen en alleen een hekel aan hun ouders hebben gekregen. Die uiten zich weer in een recalcitrant gedrag. Hoe je het ook wendt of keert, door huiselijk geweld loopt het slachtoffer altijd psychische schade op.
Wordt er geweld toegepast in de vorm van slaan of ergere mishandeling, dan is het huiselijk geweld zodra het meer dan één keer voorkomt. Dan gebeurt het vaak structureel, bijv. wanneer iemand elke keer door alcohol door het lint gaat. Kijk, er zijn veel mensen die wel eens een keer de zelfbeheersing verliezen en uit onmacht gaan slaan. Wanneer ze er zelf hevig van schrikken en er onmiddelijk excuses voor maken en alles doen om et weer goed te maken en het gebeurt daarna niet meer, dan noem ik dit geen huiselijk geweld, maar een uitglijder en dit kan iedereen overkomen. Zolang je beseft dat het een uitzondering is en niet structureel, noem ik het geen huiselijk geweld.

Voor mij ligt dat bij de eerste klap, die uitgedeeld wordt, door wie van de partners dan ook.
Bij je eigen kinderen ben ik van mening,dat een opvoedkundige tik moet kunnen, al zet ik nu op gevorderde leeftijd een vraagteken bij dat opvoedkundige.
Een stevige verbale uitwisseling tussen 2 gelijkwaardige partners vind ik wel weer moeten kunnen, maar het verbaal neersabelen van een minder sterke partner , net zo lang tot er een onzeker hoopje mens overblijft is, m.i. een geweldsoort die die grens ver overschrijdt.

Het gaat bij huiselijk geweld om lichamelijke, seksuele en psychische vormen van geweld. Denk hierbij aan belaging, bedreiging, schelden, misbruik en verwaarlozing.

een kind een dreun geven is dus huiselijk geweld, maar ook dreigen dat je een kind een dreun geeft omdat het zo dom is valt onder huiselijk geweld.

een kind vertellen dat het niets is en niets kan ook, een kind verwaarlozen ook, een kind niet goed voeden ook, op geen enkele manier rekening houden met de mening van het kind ook, een kind aan zijn lot overlaten ook, en zo zijn er nog tig voorbeeld.

alles waarbij je een kind, op welk gebeid dan ook, schade berokkend is een vorm van huiselijk geweld.

je praat dan niet over een eenmalig voorval, maar als het herhaaldelijk voorkomt, of over een langere periode of als het structureel is.