Ik heb vroeger veel meegemaakt.Door mijn anders zijn dan anderen,autistische aanverwant.Mijn psygoloog wil over die tijd praten.Wat vinden jullie?

Question

asperger en de psygoloog.

 · Accepted Answer

oke. Ik ga proberen advies te geven. Ik ben er niet zo goed in, maar probeer het toch.

Het is moeilijk een antwoord te geven op iemand die een syndroom heeft waarbij de persoon wat in zichzelf is gekeerd. Mijn broer heeft ook asperger. Hij is heel open enzo, maar toch merk ik altijd wel dat hij veel mijn zijn fantasie bezig is. In zijn eigen wereld.

Ik raad je aan je gevoel te volgen... maar waarschijnlijk zegt dit antwoord je niet genoeg. Gevoel volgen? Wat zegt mijn gevoel dan? Ik vind dat zelf ook altijd zo stom als mensen dat zeggen!

Ik denk dat het sowieso goed is om erover te praten. Het helpt ook de situatie helder te zien. Misschien geeft die psycholoog je wel een inzicht waar je verder mee kan. Waar je een andere visie van krijgt.

Ik snap overigens wel dat het heel eng is om erover te beginnen, maar is het een goed idee om eerst even een paar puntjes op te schrijven die je wel wilt zeggen? Misschien heb je een bepaalde leuke herinnering. Begin daar eens mee. Schrijf het gewoon op. En als het gesprek anders loopt dan je in gedachten had, kan je altijd nog even kijken op je papiertje wat je zelf ook alweer had neergezet. Zo hou je de touwtjes van het gesprek misschien onder controle.

Let wel, als je psycholoog vraagt over je jeugd te praten en tegelijkertijd weet dat je een syndroom hebt, dan is het wel iemand die vaker met aspergers heeft gepraat en dus een beetje kan inschatten hoe die jou kan helpen.

Ik wens je iig sterkte met de verwerking ervan. Want of je er nu wel of niet over praat, door de vraag van de psycholoog ben je er toch weer mee bezig.

 · Answer

Het gaat er niet om wat "wij" vinden, maar wat JIJ vindt.
Je hebt veel meegemaakt vroeger schrijf je: heb je daar in het nu nog last van bijvoorbeeld?
Je bent niet voor niets bij een psycholoog denk ik, dus dan is het raadzaam om dat met hem/haar te bespreken.

Toegevoegd na 5 uur:
Harriet07: naar aanleiding van je antwoord bij Momop....: misschien bedoelt je psieg, dat de problemen, die je NU ervaart, liggen in je verleden. Dat betekent, dat je jouw problemen NU, misschien kunt oplossen (of ermee om kunt leren gaan), door je verleden te bespreken.

 · Answer

Ik begrijp je vraag niet.

Moeten wij hier, complete vreemden, gaan uitmaken of jij wel of niet met een psycholoog moet gaan praten?

Of moeten wij, die jouw situatie niet kennen, gaan aangeven waar jij wel of niet met je psycholoog over moet praten?

Beste Harriet,
Je moet met je psycholoog praten over hetgeen JIJ  ZELF wilt.
JIJ zelf moet bepalen en kan bepalen wat je wel of niet kan zeggen.

Vraag aan de psycholoog wat hij/zij denkt te bereiken met het praten over die dingen.
Die zal daar misschien een goede reden voor hebben.
Ter verwerking ofzo.
En beslis dan zelf.

 · Answer

Hoi!

Ik denk dat het heel goed is om te praten met iemand over deze tijd. Het zal je misschien kunnen helpen om alles op een rijtje te zetten. Je weet vast wel dat alles wat je zegt ook tussen jullie zal blijven.

Ook zal de psygoloog een beter beeld van je krijgen en je op die manier beter kunnen helpen met een eventuele behandeling.

Succes!

Kristal · Answer

Je vraagt je misschien af of het wel zin heeft, omdat autisme een biologische stoornis is en niet komt door nare ervaringen. Misschien is het verstandig om dat dan los van elkaar te zien. Je kan náást je autisme evengoed onverwerkt verdriet hebben door gebeurtenissen van vroeger. Dan gaat je autisme wel niet weg als je dat kan verwerken maar zal jij je na verloop van tijd evengoed over het geheel genomen wel beter kunnen voelen, toch meer in balans.
Misschien is dat wat je psychiater graag wil bereiken samen met jou en voor jou.
Vraag het hem eens.
En doe wat het beste is voor jou als je hebt geluisterd naar zijn antwoord.
Dat kan misschien ook een andere vorm van therapie zijn maar als je een goed idee bij je psychiater hebt kan je het ook gewoon proberen.

 · Answer

Voordat een diagnose wordt gesteld hebben kinderen al een bepaalde leeftijd (7-12 jaar) . Tot die tijd worden ze vaak als lastig, brutaal, vervelend etc. gezien. Omdat niet duidelijk is nog dat er in de hersens van het kind wat andere aansluitingen zitten dan bij een kind zonder autisme. Verder: vaak in je eentje zijn omdat je er niet ij oort. Niet uitgenodigd worden bij andere kinderen omdat je "vreemd" doet..

En noem maar op. Deze kinderen hebben in hun vroege jeugd heel wat tegenslagen, verdriet, emoties méér gehad dan gewone kinderen. En dat kan je zelfvertrouwen behoorlijk ondermijnd hebben.

He lijkt me goed om daar een paar gesprekken over te hebben. Hoeft niet voor jaren te zijn toch? Gewoon met de psych kijken hoe jij het ervaren hebt en of je het nu in de context van Asperger kunt plaatsen. En hoe jij om kunt gaan met (sociale) situaties.

Ik zou zeker gaan! Het zal je waarschijnlijk erg meevallen en ik denk dat je er voor je latere leven best profijt van zult hebben.

Ik heb vroeger veel meegemaakt.Door mijn anders zijn dan anderen,autistische aanverwant.Mijn psygoloog wil over die tijd praten.Wat vinden jullie?

Het beste antwoord

Andere antwoorden (5)

Weet jij het beter..?