Relatie al 6 jaar uit. 2 jaar geleden is ze overleden. Ik ben nu nog elke dag verdrietig. Is dat wel normaal?

het "het had zo anders kunnen zijn" utopie gevoel
loopt steeds met je aan de haal denk ik
niet echt gezond lijkt me, geef het een plekje en ga verder.

Ik snap wel dat je hier erg verdrietig over bent, maar ik denk wel dat je hier een manier moet vinden om mee om te gaan. Kun je misschien met haar man praten hierover? Of een goede vriend/vriendin? Aanstellen noem ik het niet, je houd nou eenmaal veel van een persoon, maakt niet uit of die persoon van een ander houd. Je kunt anders misschien met een coach of psycholoog een keer hierover praten (hoeft helemaal geen lange therapie te zijn), maar om een begin te maken van verwerking. Kan werken!! Veel sterkte!

Waarschijnlijk heb je rouwgevoelens omdat het nu definitief voorbij is. Haar leven, en daarmee jouw kans op "ooit" weer een relatie met haar.
Waarschijnlijk heb je na het uitgaan van de relatie altijd nog het gevoel gehad dat het vast nog wel eens "goed" zou komen, dat jullie weer bij elkaar zouden kunnen komen.
Zo'n gevoel van hoop kan je op de been houden, en je ook weerhouden om een andere relatie aan te gaan.
Nu moet je je over haar dood heen zetten, en ook over je gevoelens van "hoop".
Je moet iemand zoeken waar je mee kunt praten over je gevoelens. Als je ermee rond blijft lopen wordt het alleen maar erger. Misschien heb je iemand in je omgeving met wie je een goed gesprek kan voeren, en anders kun je misschien eens naar een psycholoog.
Als je dat niet doet kun je ook niet verder met je leven.

Je hebt lief en leed met haar gedeeld, van haar gehouden. Het is een grote schok als iemand zo jong overlijdt. Jij mag ook je rouwproces hebben ook al hadden jullie samen geen relatie meer. Dat is een normaal proces. Sterkte!

Je hebt 5 jaar lief en leed met haar gedeeld. Dat is een groot deel van jouw nog jonge leven.
Ik begrijp best dat het je aangreep toen ze overleed. En ik begrijp ook heel goed dat je ook in een rouwproces zit. Maar toch moet je hier mee leren omgaan. Zoek afleiding. zoek vrienden op, ga eens met een leuke meid uit. Hoeft niet meteen een relatie te worden, maar doe dingen die je leuk vindt. Probeer wel open te staan voor een nieuwe relatie.
Het verdriet slijt op den duur. Het gaat naar de achtergrond. Het zal nog wel even duren, maar het gebeurt.

Als je een goede verstandhouding met haar had na jullie breuk, kan dat toch zo voelen?
Het is niet perse zo dat je elkaar na een scheiding moet gaan haten?
Er zijn mensen op de uitvaart geweest die net zo'n gevoel hebben als jij.
Daar kan je niks aan doen. Ik ken je persoonlijke relatie niet met je ex of haar man.
Als dat niet goed zit, moet je het op een gegeven moment een plek geven. En dat hoeft niet binnen een week.
Maar op een dag heb je er vrede mee.

zoiets als 'aanstellen' bestaat niet vind ik. als iemand dat tegen mij zegt heb ik altijd zoiets van 'oja, en hoe kan ik me dan niet aanstellen?'. Jou gevoel is gewoon jou gevoel. Dat je geen relatie meer met haar had toen ze stierf zegt niet zo veel over 'hoe erg je het zou moeten vinden'. Je bent jaren met haar geweest, en misschien is het nu in een keer heel definitief, ondanks dat het in het echte leven al afgesloten was, was je in gedachten misschien soms nog bij haar.
Maar ook als dat niet zo is, wie zegt hoe lang en hoe erg je hoort te rouwen en wanneer je moet stoppen? Ieder doet dit op zijn eigen manier. Maar als je voor je gevoel klaar bent met verdrietig zijn, is het misschien een goed idee om niet meer te focussen op het feit dat ze er niet meer is. Maar focus op de mooie dingen die jullie samen hebben meegemaakt, denk aan de goede herinneringen.

als ik heel eerlijk mag zijn, ik heb ook een lange relatie gehad die al vijf jaar geleden uit ging, maar als hij nu zou sterven zou ik daar ook totaal kapot van zijn en niet voor eventjes. ookal hoef ik nooit meer een relatie met hem en zie ik hem bijna nooit meer.

Misschien voelde je toch nog wat voor dr

persoonlijk vind ik het niet echt vreemd. emotie kent geen tijd en telt geen jaren. jij gaat er op deze manier mee om dus dat is nooit raar of vreemd.
je hebt veel met haar gedeeld, ze is een deel van je leven geweest door die 5 jaar samenwonen.

haar man kent ook rouwgevoelens maar ieder op zijn manier net als jij. je bent dus meer dan alleen maar een ex, je bent een persoon die ook je leven met haar heeft gedeeld. het is gewoon zwaar als iemand op deze leeftijd uit het leven stapt, veel te jong en veel te onverwachtst. een man en een kindje achterlaat.

dagelijks eraan denken maak je geen raar persoon, maar geeft aan dat je er teveel moeite mee hebt.
je voelt je onzeker, denk dat jij je aanstelt is het heeft meer lading gekregen dan het verlies van je ex op zich.
het beperkt je dagelijks en dat is niet goed voor je. hier moet je wat aan doen zodat de impact die het heeft je niet meer zo erg belemmerd.
met hulp is dit heel goed haalbaar. je hoeft het niet te vergeten, maar kan leren hier anders mee om te gaan zodat er minder last op je schouders drukt.


bij de link vind je misschien tips die je kunnen helpen en meer info kunnen geven.


succes en heel veel sterkte

Nee, het is een begrijpelijke en normale reactie. Dat je uit elkaar gaat wil niet zeggen dat je vijanden voor het leven van elkaar bent. Evengoed kun je dan nog een goede verstandhouding hebben en op die persoon gesteld zijn. Je hebt toch ooit van die persoon gehouden.

Dat is zeker heel normaal, het gevoel dat je elke dag iemand die belangrijk in je leven was moet missen is gewoon vreselijk! Mensen komen en gaan, en dat is nou eenmaal hoe het gaat. Het valt nou eenmaal niet te veranderen.. Sterkte nog!

Zelf een vriend gehad waarmee het uit ging. Hij overleed en dan hoor je niet meer bij de rouwstoet. Ik wist het pas toen een gezamelijke vriend van ons het vertelde. Ik kan zeggen dat het samenzijn met iemand een onuitwisbare indruk op je maakt.
Het is wel normaal om aan iemand te denken waar je oprecht van hield, ook al weet je dat het voorbij is en het niet anders kon. Soms verdringen de dingen van je eigen dag en nieuwe gebeurtenissen in je leven nu, de herinnering. Kijk wel uit om je nieuwe relatie b.v er niet mee te kwetsen de oude liefde is niet beter dan de nieuwe maar wel anders.
Het is niet gek om verdriet te hebben, je wilt toch het beste voor diegene. Ik was hem zeker nog een keer graag tegengekomen op de bus of in de stad, dan hadden we gezellig gebabbeld, zo vertrouwd.

Toen mijn nichtje overleed wilde ik eigenlijk niet mijn geschoktheid en verdriet tonen omdat het voor mijn zus, de moeder van mijn nichtje, toch veel erger was als voor mij?
Maar mijn zus begreep mijn verdriet en dat van anderen en we konden elkaar afwisselend troosten en door haar houding leerde ik: als zoiets ergs gebeurt is er genoeg verdriet voor iedereen. En iedereen mag het op zijn/haar eigen manier ervaren.
Jij hebt blijkbaar veel om deze vrouw, die eens je partner was, gegeven, en weet je, iedereen heeft een eigen rouwtijd nodig, dat heeft geen vaste tijd. Dus gun het jezelf om te rouwen, en neem jezelf daar serieus in. Ik hoop dat je ook momenten hebt waarin je aan de fijne dingen kan denken die je met haar beleefde. Misschien is het inderdaad een idee om contact met haar man op te nemen en te vertellen dat je nog steeds zo verdrietig bent om haar. Wie weet steun je hem daar enorm mee. Uiteindelijk: wie kan hem beter begrijpen dan jij?
Maar natuurlijk alleen wanneer je van binnen voelt dat het klopt om te doen.
Ik wens je licht toe, dat helpt je om los te laten terwijl evengoed de liefde die je voor haar voelt blijft.
Ja, het is heel normaal om te rouwen.
En ook om zelf weer te kiezen voor leven als je zover bent.
Kleine stapjes maken en je niet schuldig voelen wanneer je geniet van de lentezon.
Meelevende groet,
Kristal.