Is hetzelfde niveau van diepgang essentieel in een liefdesrelatie of zou een verschil geen belemmering hoeven zijn?

Als jij bijvoorbeeld met hart en ziel van iemand houdt (andersom kan natuurlijk ook) en die ander houdt maar matig van jou dan is dat verschil een belemmering. Of jij of de ander zijn niet in staat de liefde te geven of te ontvangen die eigenlijk zou moeten en dat doet de "verliezer" pijn. De verliezer is dan degene die het meest geeft en het minst ontvangt.

Mij lijkt het wel essentieel. Ik ken een relatie waarbij beide partners vrij gesloten zijn. Ze hebben allebei moeite om over zichzelf en diepgaande dingen te praten. De man vindt dat geen probleem, terwijl de vrouw er last van heeft, zij heeft - juist omdat ze zelf moeilijk loskomt - iemand nodig die haar aanspoort en uitdaagt op geestelijk en relationeel gebied.

Als je allebei van diepgaande gesprekken houdt en je richt op intimiteit die verder gaat dan huisje-boompje-beestje, dan is dat heerlijk. Dan kun je beide helemaal jezelf zijn. Maar als de een altijd een niveautje dieper wil dan de ander en hij/zij vindt in dat opzicht geen gehoor bij de partner, dan wordt het lastig.

Mm dit klinkt bekend. Ik ben niet van de diepgang, maar juist van de feiten en heel nuchter (rationeel). Mijn vriend is juist wel iemand die graag diep op iets ingaat, en dat brengt veel wrijving tussen ons. Dit maakt het juist weer interessant. Hij wil graag weten over alle details, en ik reageer dan vaak heel onverschillig ("niet zo moeilijk doen") maar ik merk dat hoe meer ik me blootgeef, hoe meer hij me begrijpt.
Mijn antwoord kortom is: nee, maar het is wel een uitbreiding van ontwikkeling voor beiden.

Ik denk dat een verschil geen belemmering hoeft te zijn, tenzij een van de partijen zich er onprettig bij voelt.

Je hebt verschillende niveaus van liefdesrelaties, de een heeft vrede met een platonische diepgang de ander vindt het belangrijk om zichzelf helemaal te geven.

Het belangrijkste is dat men zich in relatie zichzelf kan/mag zijn.