Leven wij langs mekaar heen of bevinden wij ons gewoon in een tijdelijke dip?

Ik kan me het heel goed voorstellen dat zij dat gevoel heeft. Het is ook niet niks ... werken en dan ook nog eens 3 kinderen opvoeden, waarvan de jongste 2 nog op een leeftijd zijn waar je handenvol werk aan hebt!
Je bent dan eigenlijk altijd bezig, .... niet genoeg tijd voor jezelf en voor elkaar. Natuurlijk wordt het beter, maar daar hebben jullie nu niks aan .... jullie leven nu óók en dat moet je ook zo voelen.
Als je vrouw behoefte heeft aan een gesprek met een 3e persoon erbij, dan zou ik daaraan volop meewerken (was je al van plan). Maar daarnaast zou ik ervoor zorgen dat jullie samen momenten hebben waar je weer een tijdje op kunt teren. Ook al is het maar 1x per week iets leuks doen met z'n tweeën.
Aangezien jij makkelijker dan zij de knop om kan zetten en hierdoor een makkelijker/betere periode tegemoet lacht, zou jij misschien de gewezen persoon moeten zijn die haar wat extra aandacht schenkt. Geef haar es vaker een knuffel .... neem eens een bloemetje mee, of haar mee uit eten, neem de kinderen es wat vaker over van haar .... dat soort dingen.
Misschien dat dat het probleem niet oplost, maar wellicht helpt het.
Ik weet ook niet hoeveel je vrouw werkt naast de kinderen, maar misschien werkt ze wel teveel en zou ze willen minderen. Kinderen en een huishouden ernaast is eigenlijk al een volledige baan.
Misschien komt het tijdens een gesprek met een 3e persoon erbij eruit wat zij nodig heeft om zich beter te laten voelen.

Succes in ieder geval!

Het één sluit het ander niet uit.

Het probleem van een tijdelijke dip is dat het een permanente dip kan worden als je er niets aan doet. Ik ken dat idee van 'de knop omzetten', maar voor je het weet, blíjf je die knop omzetten. Ik zou het me goed voor kunnen stellen dat je vrouw zich dáár zorgen over maakt, niet óf ze die knop zou kunnen omzetten, maar juist wat het betekent voor jullie relatie als jullie te vaak en te langdurig die knop omzetten.

Ik herken het wel: allebei druk aan het werk, en het idee 'nu is het nog even heel druk, maar straks wordt het weer rustiger en hebben we meer tijd voor elkaar'. En dan is het 'straks', en blijkt dat 'straks' 'nu' is geworden. En nu is er weer even een groot en belangrijk project, dus nu is het nog even heel druk, maar stráks wordt het weer rustiger en hebben we meer tijd voor elkaar.

Wij dachten dat dat 'nu even druk' (een periode van een jaar of twee) begin dit jaar klaar zou zijn en dat we wat rustiger aan zouden doen. Het is nu december en we zijn nog steeds 'nu even druk'.

Als we in de 'nu even druk' periodes niet bewust ervoor hadden gezorgd om, hoe druk het ook was, tijd en aandacht voor elkaar te reserveren, zou onze relatie inmiddels diep in de problemen zitten. Voor zover je dan nog zou kunnen spreken van een relatie, want om iets een 'relatie' te noemen, zul je elkaar toch echt wat uitgebreider moeten zien dan 's ochtends een kwartiertje terwijl je je klaarmaakt om de deur uit te gaan, 's avonds tijdens de maaltijd, áls je die al samen deelt, en in het weekend terwijl je je haast om het huishouden weer op orde te krijgen en ook nog iets van een sociaal leven te onderhouden.

Langs elkaar heen leven is niet iets dat vanzelf goed komt, maar waar je samen aan moet werken. Anders komt er een dag dat het niet meer zo druk is op je werk en de kinderen een stuk zelfstandiger zijn, je eindelijk weer tijd voor elkaar hebt, en je erachter komt dat je elkaar niets meer te zeggen hebt.

Zelf heb ik trouwens net besloten om parttime te gaan werken. Tot nu toe gaat het aardig, allebei voluit gaan voor een carrière én onze relatie aandacht geven. Maar het kost te veel energie, en dan komt de vraag boven: waarom eigenlijk? Something's gotta give, en als ik dan moet kiezen tussen mijn relatie, mijn gezondheid en mijn baan, dan weet ik wel wat mijn laagste prioriteit heeft.

Mijn ervaring is dat gesprekken met een 3e persoon het niet oplossen. Jullie leven is nou eenmaal druk met 3 kinderen, 2 banen en een huishouden. Heel eerlijk gezegd vind ik het wel een beetje aanstellerij en gezeur van haar kant, want het kan nu even niet anders, en als de kinderen wat groter zijn komt het vanzelf wel weer in orde. Maar nu zullen jullie samen de handen uit de mouwen moeten steken om alles rond jullie gezin op de rails te houden. En dan kan het wel eens gebeuren dat je even niet zoveel tijd voor elkaar hebt. Wat je zelf zegt: het huwelijk gaat niet altijd over rozen, maar dat is geen reden om bij de pakken neer te gaan zitten.

Al bijna 12 jaar in de kleine kinderen ?? Allebei aan het werk ? Ja, dan ligt een dipje op de loer. Sterker nog, je kunt er op wachten.
Voor bijna ieder stel ouders is er wel een periode in het leven dat je meer huisgenoten dan geliefden bent,. en dat is op zich niks om je zorgen over te maken, als je het je maar bewust bent, er af en toe over praat en beiden bereid bent het vuurtje een klein beetje aan te wakkeren zo nu en dan. Al is 12 jaar in de kleine kinderen EN een baan wel een heel zware belasting.

Gewoon af en toe allebei je agenda trekken om af te spreken wanneer je weer eens aandacht aan elkaar gaat besteden (want ook je seksleven heeft vaak zwaar onder een dergelijke situatie te lijden), of er zo nu en dan een avondje of weekendje tussenuit.

Maar in principe is het tijdelijk ; als ook de jongste naar de middelbare school gaat, heb je weer wat meer tijd voor elkaar. En overleg nog eens goed hoe noodzakelijk het is dat jullie echt allebei werken ; mooie spullen en dure verre vakanties kunnen beslist geen tijd en aandacht voor elkaar compenseren.

Het is an sich geen slecht idee om je licht op te steken bij een relatietherapeut of seksuoloog, maar die zal je in principe hetzelfde vertellen ; in het spitsuur van het leven (de periode dat je kleine kinderen hebt en moet werken om een toekomst op te bouwen) schiet de aandacht voor elkaar er wel eens bij in. Wees daar bewust van, en doe er iets mee.

Af en toe aandacht voor elkaar of een kleine attentie hoeft echt niet zoveel tijd te kosten en ik denk dat dit het probleem is van je vrouw. Dus dat dit gewoon nooit meer gebeurt. En dan kun je wel degelijk van elkaar vervreemden en het is niet ondenkbaar dat je partner verliefd wordt op iemand anders, die haar wel die nodige aandacht schenkt en haar laat weten dat zij voor die persoon wel belangrijk is.

Het is natuurlijk wel een goed idee om met iemand te gaan praten. Een therapeut zal ideeën aandragen om de situatie voor jullie beiden te verbeteren. Hoeveel daarvan kun je zelf al verzinnen? Doordat jullie het in eerste instantie al samen hebben besproken, is de eerste stap al genomen richting verbetering.
Als je de tijd zou kunnen vinden / maken om naar bijvoorbeeld een relatietherapeut te gaan, zou je deze zelfde tijd voorlopig eerst eens kunnen gebruiken om met elkaar door te brengen. Het is belangrijk binnen een relatie dat je de tijd neemt om met elkaar te praten en leuke dingen te doen! Al moet je daar een afspraak voor in je agenda plannen, beter zo dan helemaal niet, toch?
Ook is het belangrijk dat jullie zelf, onafhankelijk van elkaar, leuke dingen doen zoals een hobby oppakken, sporten, winkelen, bij iemand op de koffie gaan, een wandeling maken, etc. Niets ingewikkelds, gewoon even wat tijd voor jezelf.
Kijk ook of er in jullie drukke schema's mogelijkheden zijn om ruimte te maken, door minder te werken of beter te plannen.
Ik begrijp dat het lastig zal zijn om dit voor elkaar te krijgen, maar besef wel dat het ontzettend belangrijk is! Zelfs in lastige tijden en zelfs als het maar tijdelijk is, moet je nog steeds goed voor jezelf zorgen en ontspanning en 'er even uit zijn' hoort daar absoluut bij.
(Dit heb ik overigens niet zelf verzonnen. Het is mij verteld door een psycholoog, omdat ik zelf ook alleen maar bezig, bezig, bezig was en dat breekt je op. En het helpt!)
Ik voel in je vraag ook een beetje de volgende emotie: jij vindt dat een huwelijk nu eenmaal slechtere en betere tijden kent, en de betere tijden komen vanzelf weer, zeg je. Maar je bent vanwege de reactie van je vrouw nu ongerust dat zij niet hetzelfde denkt als jij, en bij iedere slechtere tijd gaat twijfelen of dingen nog wel goed gaan.
Jullie denken er misschien anders over, maar dit moet je niet direct als een probleem zien. Misschien zorgt haar denkbeeld er wel voor dat jij jouw denkbeelden een beetje aanpast en jullie een compromis kunnen sluiten, zoals jullie ongetwijfeld dagelijks moeten doen. Misschien heeft ze ook wel een beetje gelijk: in plaats van afwachten tot alles weer beter wordt, is het wellicht beter om de zaak nu aan te pakken en er zelf voor te zorgen dat het weer beter wordt!