Hét vraag- en antwoordplatform van Nederland

Hoe kan ik weten of mijn ouders wel mijn biologische ouders zijn?

Al vanaf heel jongs af aan, (ik denk al sinds ik zes ben) heb ik het gevoel dat mijn ouders niet mijn biologische ouders zijn. Niet alleen omdat ik we qua innerlijk heel erg van elkaar verschilde, ook qua uiterlijk. Zo ben ik een stuk korter dan de rest van de familie, heb ik een andere haarkleur en haar type en komt de huidskleur ook niet precies overeen. Daarnaast zijn er nog wel meer uiterlijke kenmerken die verschillen. Ik heb ook nooit een band gevoelt met noch mijn ouders noch iemand anders in de familie. Ondertussen heb ik bijna 3 jaar geen contact meer met hen, maar toch blijft de gedachte in mijn hoofd spoken.
Mijn vraag is nu of er mogelijkheden zijn waardoor ik zou kunnen weten of mijn vermoedens kloppen. en hoe ik mijn echte ouders dan zou kunnen opsporen. Waarschijnlijk heeft iedereen wel zo'n periode in zijn leven, maar ik loop hier al mijn hele leven mee. De makkelijkste methode zou natuurlijk zijn om een DNA test uit te laten voeren, helaas gaat dit niet zo makkelijk aangezien ik geen contact meer met hen wil, en ze daar denk ik niet aan mee zouden willen werken. Daarnaast weet ik wel zeker dat ik niet geadopteerd ben, ik weet dat ze daar erg op tegen zijn.

Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
11.5K
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
ik weet dat ze daar erg op tegen zijn. Oké, die is nieuw voor mij. Ook nog met een bepaalde reden of achtergrond? Religie/racisme?
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Ik vind het heel erg vreemd dat je je hele jeugd kan meemaken zonder dat die vraag ook maar eens in je opkomt, ik bedoel, vooral als kind, stel je jezelf allerlei rare vragen uit nieuwsgierigheid, en ga je naar het antwoord op zoek. Ik had zoiets al bij mijn 16e achterhaald geloof ik.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Dus eigenlijk is de vraag niet of je ouders je ouders zijn, maar of je vader je vader wel is.
Het kan natuurlijk altijd Zijn dat je genen hebt gekregen, die niet zichbaar zijn in je ouders. Maar wel in andere familie leden.
Maar het kan tuurlijk ook zijn dat je moeder een uitstapje heeft gemaakt. Daarvan weet je niet de reden, en is jouw vraag dan belangrijker dan de relatie van je ouders.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Wat ik nog niet lees, is dna tests bij andere dan de ouders zelf. Bij DNA onbekend worden voornamelijk tests worden gedaan bij zus-broers e.d. ik weet niet of DNA tests bij tantes/ooms nog iets oplevert? Misschien iemand met een biologie achtergrond die hier iets over kan zeggen?
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
mr Tomaat, dat hoeft niets te bewijzen (testen bij familie), als vraagsteller een man is en het Y chromosoom van zijn oom is hetzelfde kun je daarmee bewijzen dat het familie is maar die oom kan dan ook je vader zijn. Als de Y chromosomen niet overeen komen weet je al weer meer maar als het een vrouw is wordt het lastiger.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
de enige optie is dna test
Verwijderde gebruiker
3 jaar geleden
Ik heb ook al een paar jaar het gevoel dat ik geadopteerd ben, ik lijk niet op mijn familie ook niet in persoonlijkheid. Ik kan al van heel jong engels verstaan en keek altijd engelse videos zonder ondertiteling en het rare is ik spreek Amerikaans engels en ik ken niemand die geen Brits Engels spreekt. Ik heb ook iets dat ik in mijn dromen mijn toekomst zie en toen ik het had opgezocht vond ik dat het echt kan en dat er niet veel mensen dat hebben, in het begin zag ik mezelf gewoon hoedat het was maar nu is het altijd dat in er achter ben gekomen dat ik geadopteerd ben en dat ik in Amerika woon. Het rare is ook dat ik al mijn hele leven naar Amerika wil gaan en daar wonen, ik heb ook een fanacc op insta en als ik daarop Engels praat met mensen voel ik me goed en voelt het alsof het hoort dat ik Engels spreek.

Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.

Antwoorden (5)

Heb je nog wel contact met de rest van je familie, of is daar geen sprake van? Je zou het aan je tantes/ooms kunnen vragen, of aan neven of nichten. Die hebben misschien wel eens iets gehoord.
Er zit verder weinig anders op dan toch vragen bij je ouders. Als de band echt zo slecht is, en jullie geen contact meer met elkaar hebben, is dit misschien ook wel de verklaring daarvoor. En dan zou ik verwachten dat je ouders je dat ook wel eerlijk willen vertellen als je het ze vraagt. En boos zijn ze toch al (anders had je wel contact met ze), dus vragen kan geen kwaad.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Heb je babyfoto's van jezelf met hen erop als je ouders (Na de bevalling nog vies op de borst van je moeder, navelstreng doorknippen, eerste badje...)?
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Verwijderde gebruiker
3 jaar geleden
Ik heb ook al een paar jaar het gevoel dat ik geadopteerd ben en mijn broer en zus hebben veel baby foto's maar ik heb er alleen van toen ik al ouder was ik heb nooit mezelf als baby gezien
Dit kan juridisch aangevraagd worden en een weigering is mogelijk van je ouders, maar een weigering zal bijna altijd neerkomen op een positief antwoord. Dus juridisch is de beste weg, zeker in uw geval.

Maar sta me toe te zeggen dat niet je vraag op zich verontrustend is, maar eerder het feit dat jij dat al denkt vanaf je 6 jaar en bovendien ook nog eens brak met je ouders. Voor je het weet, zul je die houding immers later ook op je kinderen overbrengen en kom je generatie na generatie in een negatieve opvoedingsspiraal die echt doorbroken moet worden.

Als je vanaf je 6 dacht, op basis van uiterlijke kenmerken, dat je misschien niet het echte kind was van hen (dus van een of twee andere ouders), heb je dan ooit eens stilgestaan of je op die manier hun liefde niet bent beginnen te weigeren. In het leven krijg je immers op lange termijn altijd wat je zelf verdient en uitlokt of bekomt door je consistent op een bepaalde manier te gedragen: Wie op ouderwetse wijze anderen liefheeft als sterke en gezonde volwassene die best tegen kritiek kan omdat het niet om jezelf gaat, maar om anderen, komt bijna altijd in een stabiele relatie terecht. Dat dit dan weer kan ontsporen omdat die krachtige echtgenoot/echtgenote dan dikwijls een partner heeft die tegengesteld kan evolueren (tot psychopathisch toe), is een ander topic, maar ook dat zou dan op een bepaald moment moeten escaleren en opgelost raken (mensen met weinig eigen belang hebben meestal ook een heel netwerk van vrienden/vriendinnen waarop ze kunnen terugvallen en worden daardoor nog sterker dan ze al waren).

Dus: wou je niet dat het je ouders waren om een excuus te zoeken voor bepaalde verschillen in uiterlijk, of voor bepaalde zaken die je als tekort aanvoelde op educatief, emotioneel vlak? En sleep je dit nu nog mee en moet je je niet eens de vraag stellen of je jezelf niet wat herprogrammeert op dat vlak?

Omgekeerd: als je weet dat het je ouders NIET zijn, zul je dan rust vinden? En durf je de consequentie dragen als het je ouders WEL zijn, dat je terug gaat naar hen om het goed te maken en je te excuseren voor het feit dat jij wegtrok?

Ik weet dat dit niet liefdevol overkomt als antwoord, maar als je er over slaapt, zulj e merken dat dit antwoord eerlijk is, en dus enkel op termijn liefdevol.

Sterkte maar als je erdoor durft gaan, zul je ook sterker dan nu zijn.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Kristal
10 jaar geleden
Nou SvdL... soms krijg je niet alleen een antwoord maar ook een preek met veronderstellingen door iemand die niets van je weet dan alleen dat wat je schreef.
Dat gebeurt wel eens.
Trek het je niet aan :) Vanbelle, je weet toch helemaal niet waardoor zij dat gevoel heeft van jongs af aan. Persoonlijk krijg ik het gevoel dat er weinig liefde naar SvdL ging. Als dat samen gaat met uiterlijke en innerlijke verschillen ga je je als kind dingen afvragen.
Maar ga iemand aub niet verwijten dat zij/hij als kind van 6 de liefde van de ouders weigerde. Een kind doet dat niet als het warmte en liefde van de ouders krijgt. Dat ontvangt een kind graag.
Er is dus meer aan de hand.
En dat weten wij dus niet.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Dit is absoluut geen verwijt. Op therapeutisch niveau gaat het echter niet meer om het kindzijn maar om het volwassen worden en zich zo proberen te gedragen. Natuurlijk ga je aan een kind op die leeftijd niet vertellen wat ik hierover schrijf, maar het is als volwassene tot volwassene dat deze repliek geldt. Regressie is iets wat ons allen altijd en bijna reflexmatig overkomt als we in een moeilijke situatie komen, maar we moeten ook bewust leren afstand nemen van onze primaire reacties en weten dat we zo reageren vanuit een almaar langere weg die onze leeftijd omzet in wijsheid. Er is hopelijk meer aan de hand, en daarvoor dient dan ook goeie vraag.nl, om mensen uit te nodigen het antwoord te helpen vinden. Wat ik tevens wil opmerken overigens, is dat niet elke ouder even superieur moet zijn in liefde kunnen geven, elke ouder mag zichzelf zijn als dat niet te veel naar de marge uitloopt. Bij bilocatieregeling in echtscheiding hoef je niet de beste ouder te zijn om bilocatie te krijgen, maar naar godsvrucht en vermogen handelen. Wat in dit geval zeer belangrijk is, is dat S hier probeert voor zichzelf uit te maken hoe hij zijn leven wil inrichten, en dus ook plannen door concrete stappen te ondernemen en te kijken welke weg hem/haar de meeste groeikansen biedt. Integendeel, als we durven dieper praten met S, en ook het verdriet durven aanraken dat daarbij hoort, dan kan die zelf therapeutisch ook beginnen merken dat verdriet altijd hoort bij liefde en genegenheid, en misschien naar de teloorgang ervan. Soms vergelijken we ook met idealen (Facebook bevat voor 99,5% alleen onze mooiste 'gezichten' = faces en weinig 'faeces' voor wie dit taalkundig vat en is door het genotsvolle op korte termijn op het vlak aandacht, net daarom zo gevaarlijk voor depressies op lange termijn = gebrek aan kracht om zonder aandacht ook te leven en meer aandacht te geven dan te krijgen), en ook daar schuilt een gevaar in. Te weinig of te veel, heeft meestal meer te maken met onze eigen perceptie, dan met wat er in werkelijkheid soms gebeurde, of soms in werkelijkheid door de eigen beperkingen van de ouders KON gebeuren. Als S dit anders aanvoelt, is er nog wat werk naar volwassenheid toe. Let wel: verlies nooit het kind in uzelf, daar had Jezus al lang veel wijze dingen over gezegd.
Kristal
10 jaar geleden
Vanbelle, SvdL vraagt alleen maar om een antwoord op haar vraag.
Meer niet.
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
Hoe weet u dat, Kristal, dat zij alleen maar dat vraagt? Een vraag komt nooit alleen en antwoorden zijn nooit vrijblijvend voor wie wil evolueren. Als ze enkel het juridische wou weten, zou ze enkel de vraag gesteld hebben zonder er uitleg bij te geven. Een vraag heeft dikwijls meerdere antwoorden, zeker als je meer details vrij geeft. Is het een oppervlakkige vraag of een diepgaande vraag: Is de aarde rond? "ja", denkt u dan. "Nee", ze is een afgevlakte bol. "Nee", ze zit vol met putten en bergen. "Nee", ze is niet hol. Laat ons S zelf maar reageren op haar vraag. Zie ook psychologie magazine overigens dat mannen anders antwoorden dan vrouwen. Totaal andere stijl en soms ook gewoon op een ander niveau (niet hoger of lager, maar anders; mannen zijn meestal meer oplossingsgericht, en soms heel direct, vrouwen dikwijls beter in werkwijzen ter oplossing, en gaan dikwijls ook omzichtiger te werk in hun antwoorden)..
Kristal
10 jaar geleden
Ja, laten we het inderdaad maar aan SvdL overlaten.
Misschien staat er iets op je geboorteakte? Je kunt altijd een uittreksel uit het geboorteregister aanvragen en kijken wat daar op staat.

Voor adoptiekinderen geldt :
* Als het kind na 1995 is geadopteerd, dan is de geboorteakte geregistreerd in Den Haag. U kunt een afschrift of uittreksel van de akte opvragen bij de afdeling Burgerzaken van de gemeente Den Haag.
* Als het kind voor 1995 is geadopteerd, dan is het onzeker of er een geboorteakte in Den Haag is geregistreerd. Wel is er dan een adoptieakte geregistreerd in de gemeente waar het kind woonde.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden
De stap zou kunnen zijn om naar de burgerlijke stand te gaan. Hier kun je geboortebewijs opvragen. Ook kunnen zij je helpen om eventuele onduidelijke details op te helderen.

De andere stap is DNA test van familieleden. Misschien zijn er andere familieleden waar je wel contact mee hebt en wel met de test mee wil werken.

Ook zijn er erfelijkheidsspecialisten die op basis van jou DNA en erfelijke eigenschappen van je ouders.

Ook helpt het als je stamboom na trekt. Mogelijk zie je dan wel wie je echte ouders zijn. Of van wie je die eigenschappen hebt.

Toegevoegd na 6 minuten:
Ik zie dat de zin over de erfelijkheidsspecialisten niet hebt afgemaakt.
Dat moet zijn dat zij een antwoord op je vraag kunnen geven zonder het DNA van ouders te onderzoeken.

Overigens vind de andere antwoorden ook zeer waardevol.
(Lees meer...)
Verwijderde gebruiker
10 jaar geleden

Weet jij het beter..?

Het is niet mogelijk om je eigen vraag te beantwoorden Je mag slechts 1 keer antwoord geven op een vraag Je hebt vandaag al antwoorden gegeven. Morgen mag je opnieuw maximaal antwoorden geven.

0 / 2500
Gekozen afbeelding