Dit is een heel moeilijke vraag. Mijn eerste reactie is ja, je moet je vader aangeven, want ouders hebben de plicht om hun kinderen te beschermen en mogen hen nooit misbruiken. En als er zoiets is gebeurd hoe kun je hem dan nog ooit vertrouwen. Maar als GV-er heb je makkelijk praten want wij weten natuurlijk niet wat en in welke omstandigheden dit is gebeurd hoewel het nooit kan worden goedgepraat.
Verder is het belangrijk dat het maar één keer is gebeurd en niet bij herhaling want dat valt natuurlijk niet meer goed te praten. Waarom komt die gedachte nu bij jou op en niet toen, heeft dat met je leeftijd te maken ?
Het belangrijkste is dat je hem ondanks het gebeurde nu weer kunt vertrouwen en dat je er 100% zeker van kunt zijn dat dit nooit meer zal gebeuren. Heb je dit ooit met hem besproken en uitgepraat. Heb je al eens iemand in vertrouwen genomen over het gebeurde. Ik denk dat het toch verstandig is om het eens met je huisarts te bespreken, die je absoluut kunt vertrouwen vanwege zijn/haar beroepsgeheim en die je ook kan verwijzen naar de juiste hulpinstanties.
Het moet niet zo zijn dat je alleen maar omdat je anders bij je moeder moet gaan wonen en de zorg over je broertje overheerst je geen aangifte wilt doen, terwijl je eigenlijk diep in je hart vind dat je het wel moet doen. Ik wens je heel veel sterkte bij je besluit en hoop dat je de juiste keuze maakt. Denk er ook aan om je daarbij te laten leiden door er aan te denken dat je recht hebt op een veilige leefomgeving.