Hoe kan ik omgaan met irritaties met mijn vader? Want soms kan ik er gewoon niet tegen. Ps. ik zit nog in de puberteit ik denk dat het daar aanligt
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
Ik vind het al heel knap dat je naar jezelf kijkt in de vraag. ik ga er in de beantwoording even vanuit dat jullie verder een leuk gezin hebben met je dingetjes, maar geen enrstige scheve verstandhoudingen ofzo... Irritaties zijn er altijd, dat zul je ook altijd houden, maar door je hormonen, je omgeving en je leeftijd kijk je tegen dingen anders aan dan vroeger en dan later. Dit is een open deur, i know, maar wel waar. Waar je vroeger je vader zag als die papa die alles kon, zie je nu die vader die jou niet snapt, irritante dingen doet en je misschien zelfs wel voor schut zet. Aangenomen dat het hier om gaat, hoort het inderdaad bij de pubertijd. Later zul je hem grotendeels weer zien zoals je toen je 'klein' was ook deed. Toch ben je niet helemaal alleen verantwoordelijk. Je moet niet vergeten dat jouw ouders net zoveel van opvoeden weten als jij. Zoals jij leert op eigen benen te staan (want dat is uiteindelijk wel het doel van al dat (vervelende) opvoeden, zo leren jouw ouders jouw los te laten en je op eigen benen te laten staan. Dat is voor jullie allebij even moeilijk. Jij bent voor het eerst puber en zij hebben voor het eerst jouw als puber. En net als je denkt dat je het als ouder onder de knie hebt, veranderen kinderen in hun gedrag en kun je helemaal overnieuw beginnen met puzzelen. Misschien is het eens een leuk idee om samen te puzzelen. Wat vind jij belangrijk en wat vinden zij belangrijk in het leven en in jullie verhouding onderling. Als je dat weet kun je waarschijnlijk veel betere afspraken maken over de dingen die jullie allemaal belangrijk vinden. Dat betekend dat je misschien niet alles kunt doen zoals jij het graag zou zien, maar mischien kun je dan wel die dingen doen die je echt belangrijk vind en durven ze jou die vrijheid te geven. Daarbij ben jij denk ik heel volwassen ( in de positieve zin van het woord) als je op die manier met een conflict tussen jouw en je ouders om gaat. Probeer het is, je hebt niks te vferliezen, want dat is het voordeel van je ouders. Verliezen doe je ze niet gauw en daarom heb je alle ruimte om ze irritant te vinden. Ik wens je in ieder geval veel gelukkige jaren toe en dat je een mooie pubertijd door mag maken. Geloof me, na alle downs komt er een up en het leven is nog veel mooier dan je je nu kunt voorstellen...(al hoop ik dat je al veel moois kunt zien.) p.s. mocht je je verhaal even kwijt willen aan een vreemde dan kun je altijd bellen met de kindertelefoon.
Beste puber, eigenlijk is je vraag te algemeen, zie ook de reactie van afentoe2. Maar in algemene zin kan ik je wel zeggen dat het veelal de interactie is die de irritatie oproept. An sich heb je nix aan dat antwoord, tis alleen goed om je daarvan bewust te zijn. Het feit dat je in de puberteit zit betekent dat je bezig bent jezelf te ontdekken en je eigen persoonlijkheid te ontwikkelen. Dat betekent ook dat je daarvoor de ruimte moet krijgen. Die ruimte mag je ook vragen van je vader. Verder is het zo dat elk kind verschillend is; de ene heeft behoefte aan duidelijke regels en grenzen terwijl het andere kind juist meer vrijheid wil. Ga na bij jezelf wat jouw voorkeur heeft en communiceer dat met je vader. Vaak gaat het fout op miscommunicatie.
Gewoon luisteren, doen wat hij zegt (binnen het normale uiteraard' en je aan de regels houden. Je huiswerk af hebben, je rommel opruimen, zeggen waar je heen gaat, op tijd thuis zijn, dat werk. Worden ouders een stuk schappelijker van , en prettiger in de omgang. Los daarvan zal een incidentele confrontatie onvermijdelijk zijn ; het is en blijft de puberteit. Je zult nu eenmaal af en toe van mening gaan verschillen, en daar hebben sommige ouders wat moeite mee. Soms terecht, maar lang niet altijd. Je wordt wat sneller groot dan zij bij kunnen benen. Maar als je dan ZELF rustig kunt blijven in de wetenschap dat het er bij hoort, ben je al een heel eind op weg naar de volwassenheid.
Algemene irritaties aan je ouders (of het gezag van je ouders) horen inderdaad bij de puberteit. Wat er bij jou gebeurd is dat je hersenen en je hormonen op weg zijn naar volwassenheid. Tot nu toe heb je je eigen 'kinder' ik gekend. Nu begin je je 'volwassen' ik te leren kennen. Hierin spelen je ouders een cruciale rol. Ze moeten je begeleiden om te ontdekken wie deze 'volwassen' ik is. Voor ouders is dit begeleidingsproces nog moeilijker dan het proces zelf voor jou is. Jij merkt zelf wat er in je lichaam en geest omgaat, maar zij moeten het maar zien te raden en dan nog eens uit zien te vogelen wat de beste manier is om je te begeleiden. Dit is voor de ene ouder makkelijker dan voor de ander. Wat je het beste kunt doen is zelf proberen zoveel mogelijk de irritaties tegen je vader op een rustige manier uit te spreken. Als je merkt dat je te geïrriteerd bent om rustig te praten, ga dan even een uurtje wat anders doen en praat daarna met je vader. Dit is een cliché van even tot tien tellen, maar hierdoor kom je wel dichter bij elkaar. Mocht je toch niet met je vader over je irritaties kunnen praten, kijk dan of je stoom kunt af blazen bij je moeder. Zij heeft een andere relatie met je vader en kan ook naar jou toe bemiddelen. Sterkte!
probeer het beste ervan te maken. ik ben ook een puber en heb heel vaak discussies thuis. als je merkt dat je fout zit probeer het dan ook duidelijk te maken aan je vader. probeer de vervelende en gemene dingen te voorkomen door eerst na te denken. en ik denk dat het half aan de puberteit ligt dit probleem komt ook meestal in deze periode voor. hopelijk helpt dit je nog wat gr andere pub
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
