Wie was de uitvinder van de speen?
En waarom heet het ding een speen?
-
Vraag volgen
- Delen
-
-
Weet jij het antwoord?
Het beste antwoord
Eerst : het ding heet geen speen, een speen is namelijk een ander woord voor tepel. Het is een fopspeen, ofwel neptepel. Darnaast kennen we ook de flessenspeen die niet bedoeld is om te foppen, maar om de tepel van de moeder te vervangen bij de melkvoorziening. Wie er ooit voor het eerst op is gekomen, is zo ver verborgen in de nevelen van de geschiedenis, dat dat met geen mogelijkheid te achterhalen is. Fopspenen of dingen die daar erg veel aan doen denken en middelen om de zuigbehoefte van babies te bevredigen tussen de voedingen door zijn al duizenden jaren oud. Vaak bestonden deze ' zoethoudertjes' ook uit lapjes stof gezoet met honing of -later- suiker en zelf brandewijn (!) . Zullen ze zeker lekker van geslapen hebben. Of het gezond is, is een tweede. Om niet domweg te gaan knippen en plakken, zal ik je een linkje geven waarin met name op de geschiedenis van de fopspeen nader wordt ingegaan.
Ik vermoed, dat het uit het boerenleven komt - als een kalfje of een veulen niet meer bij de moeder mag drinken, omdat de melk van de koe voor de consumptie gebruikt ging worden, en de merrie weer aan het werk moest, spreek je van het afspenen van het jonge dier. Bij vrouwen in de "hogere" kringen werd er voor het kindje in het verleden een min gezocht, die de borstvoeding overnam, en een baby kreeg dan een lapje met suikerwater of honing om op te zuigen. Ook als een vrouw werkte (bijv in de huishouding, of op het land), moest een kindje "zoetgehouden" worden tot de moeder tijd had het te zogen. Van dat lapje naar een nagemaakte tepel zal waarschijnlijk maar een klein stapje zijn geweest. Geen idee, of daar echt een uitvinder voor is geweest.
Dat was de Duitse wetenschapper Hermann Spehn. Hij ontdekte in 1759 dat zijn zes maanden oude zoon stopte met huilen als hij zijn pink (met de nagel naar beneden!) in diens mondje stopte. Omdat hij niet de hele dag met zijn vinger in zijn zoons mondje kon blijven zitten, ontwikkelde bij een fop-pink, die hij spehn noemde. Later is dit in het Nederlands 'speen' geworden.
De naam speen komt van het werkwoord spenen. Spenen betekent: van de borst afnemen. Als een kind vroeger gespeend werd, betekende dit dat het over ging van borstvoeding (of babymelk in fles) op vaste voeding. Baby's hebben veel zuigbehoeften. Zuigen geef geeft de baby troos en als de baby op iets zoog, kon het niet huilen. Al heel lang geleden werd er al iets aan een baby gegeven om als troost op te zuigen. Een echte uitvinder is daar niet voor te noemen. De geschiedenis van de fopspeen: Opgravingen in Italië, Cyprus en Griekenland bewijzen dat de speen minstens 3000 jaar oud is. De gevonden 'troosthulpjes' hadden een koordje dat naar alle waarschijnlijkheid om de nek van de baby werd gedaan. In de medische literatuur duikt de fopspeen voor het eerst op in 1473 in Duitsland. Aangenomen wordt dat de eerste gezoete spenen, niet meer dan knotjes van stof, duizenden jaren geleden al werden gebruikt om huilende baby's rustig te krijgen. De zuiglappen werden in honing of met honing gezoete melk gedoopt en vervolgens in de mond van het kind gedaan. Honing werd ook gebruikt omdat men dacht dat het een genezende werking had.
Stel zelf een vraag
Ben je op zoek naar het antwoord op die ene vraag die je misschien al tijden achtervolgt?
