Kun je goed kinderen opvoeden als je als ouders antidepressiva gebruikt?

Je geeft zelf al een beetje antwoord op je eigen vraag: je slikt dat spul niet voor niets, in ieder geval niet voor zweetvoeten of flaporen.
Iemand die AD slikt, heeft dus problemen en dat kan inderdaad zijn uitwerking hebben op hoe hij zijn kinderen opvoedt. Maar de oorzaak ligt dan niet bij de AD maar bij de problemen! Dus het korte antwoord op je vraag is: ja hoor, net zo goed als ieder ander.
De nuancering is, dat er veel verschillende redenen kunnen zijn om AD te gebruiken en dat de problemen ook in verschillende mate aanwezig kunnen zijn. Daar hangt het van af of je kunt opvoeden of dat je extra steun nodig hebt. Doorgaans is het zo dat mensen juist beter functioneren (en dus beter opvoeden) als ze de juiste medicijnen gebruiken.

Dat denk ik wel. Ze gebruiken deze middelen, om beter te kunnen functioneren.
Wat zou er gebeuren, als die ouders GEEN antidepressiva zouden gebruiken? Daar zou ik me dan veel eerder zorgen om maken.

Goed is misschien niet het juiste woord. Wel denk ik, dat je je kinderen op een andere manier opvoed, omdat je als ouder, jezelf niet bent indien je deze medicatie gebruikt. AD vlakken namelijk gevoelens en emoties af en laten een depressief persoon zich wat beter voelen, wat dus "schijn" of "kunstmatig" is.

AD neemt dan ook nooit de oorzaak van depressiviteit weg, tenzij deze in het geheel aan een tekort of gebrek, aan aanmaak van bepaalde stoffen in de hersenen te wijten is.

Met alle respect hoor (heb zelf een vriendin die moeder is van 3 en aan de AD zit) maar in mijn ogen is het wel beter, als een ouder geestelijk gezond en stabiel is. Je kunt je kind beter opvangen in bepaalde situaties. Hierdoor kunnen teleurstellingen en tegenslagen beter worden verwerkt, en er kan beter mee worden omgegaan.

Je staat ook sterker in je schoenen. Als je zelf geen problemen hebt, signaleer je de problemen van je kinderen ook makkelijker, niks zou je teveel zijn en je bent je dan veel meer bewust van dingen en mensen om je heen, aangezien je geen andere problemen hebt om je mee bezig te houden.

Helaas komen kinderen niet met een handleiding en heb je evenmin een "parent"-diploma of medisch geschiktheidsattest nodig als je aan kinderen wilt beginnen. Maar al te vaak loopt het dus ook grondig mis in de opvoeding.

Ben je daarenboven mentaal niet helemaal in orde, dan wordt de taak er niet makkelijker op. Gelukkig kunnen we het functioneren van mensen met depressie wat verbeteren dankzij antidepressiva.
Met andere woorden: hun handelen is verstoord, maar minder dan wanneer ze geen medicatie zouden gebruiken.

Nu is het zo dat dit medicatiegebruik (antidepressiva) op zich ook wel specifieke kenmerken heeft, zoals een afgevlakt affect. Dit zal ongetwijfeld ook een invloed hebben op de opvoeding van de kinderen, maar er wordt vanuit gegaan dat deze neveneffecten niet opwegen tegen de effecten van onbehandelde depressie.


Wat waren voor u de meest opvallende problemen die u linkt aan het antidepressiva-gebruik?

Ja hoor, mensen die antidepressiva gebruiken kunnen dat heel goed. Grote kans dat ze op het begin heel moe zijn en nog moeten wennen aan de medicijnen maar als ze eraan gewend zijn kan dat heel goed als ze die medicijnen maar gebruiken zoals het hun voorgeschreven is. Ik denk dat het voor die mensen juist moeilijker is zonder die medicijnen.

Dat er dingen fout zijn gegaan hoeft niet aan de medicijnen of een ziekte te liggen, mensen die niet ziek zijn of geen medicijnen gebruiken kunnen net zo goed fouten maken, zo niet zelfs ergere fouten. Niemand is perfect en als ouder doe je het eigenlijk bij niemand goed, iedereen om je heen heeft wel kritiek op de manier hoe jij een kind opvoedt want anderen weten het vaak beter dan jij. Dat wil helemaal niet zeggen dat ouders ook fouten maken omdat anderen dat toevallig anders doen. Laat je ook niet wijsmaken dat je ouders misschien fouten gemaakt hebben met jou opvoeden omdat hun depressief waren en hier medicijnen voor slikten....kijk gewoon naar hoe jijzelf de opvoeding hebt ervaren en ben je er nu slecht vanaf gekomen? (tenzij er bewust grote fouten zijn gemaakt die jou ernstig hebben beschadigd natuurlijk)

die medicijnen slikken ze juist om die depressie te onderdrukken en daardoor kunnen depressieve mensen juist beter functioneren...althans, daar zijn die medicijnen voor bedoeld.

He Lotte,
Eigenlijk is het hier al allemaal gezegd, maar geef toch ook maar mijn reactie. Ik begrijp je vraag heel goed, maar weet niet zeker of er een verband bestaat tussen deze specifieke medicatie en de opvoeding. Medicatie zou je beter moeten maken of moeten helpen om het dagelijks leven aan te kunnen.
Mijn ervaringen met AD, na de bevalling was ik in een depressie geraakt en dit duurde even voordat het 'gezien' werd, is dat AD een uitkomst kan zijn om juist wel beter te kunnen opvoeden.
Je kind beter te kunnen zien, voor mij werkte het en voor mijn kind dus ook...eindelijk kon ik genieten van het moederschap. Het heeft niet lang geduurd het AD gebruik, maar ik wil er niet aan denken hoe het had geweest als ik dit niet had gekregen.
Ik denk dat opvoeding wel beïnvloed kan worden door medicijn gebruik, omdat het domweg invloed heeft op de persoon en zijn functioneren. Maar je mag hopen dat, in geval met AD, het ervoor zorgt dat het je juist beter doet functioneren. En ik geloof niet dat het een 'nep' of 'schijn' geluk is. Geluk is geluk, dat is wat je voelt ongeacht of dat door een pilletje of een zonnestraal komt. Het kan de scherpe randjes eraf halen, maar er word niet een glimlach opgeplakt door AD. Zo werkt het niet.
Wellicht ook hadden/hebben jouw ouders het ook echt structureel nodig, zeker als het bij stoppen met AD steeds niet lukt om de draad op te pikken. Niet voor iedereen die AD slikt geld dat, maar voor een beperkt aantal mensen geldt structureel slikken van deze medicatie gedurende het leven.
Moeilijk voor jou omdat het hebben van twee depressieve ouders natuurlijk een impact heeft op de opvoeding en daarmee op jou als kind en de basis die je hebt gekregen. Met of zonder medicatie is het al lastig, lastig genoeg om jezelf staande te kunnen houden te midden van al dit... goede vraag Lotte!