Wat gebeurde er in de jaren '70 met stil geboren baby's?

Het is heel triest dat zoiets gewoon maar gebeurde. Men wist niet beter. Nog vroeger weet ik , gebeurde het dat aan de jonge moeder verteld werd dat het kindje dood geboren was , terwijl het aan een andere moeder ter adoptie gegeven werd. Dat zou hier ook het geval hebben kunnen zijn, gezien moeder noch vader het kindje nog gezien heeft.
Inderdaad bij hele jonge moeders , 'ongelukjes' werden zo weggemoffeld. Er waren vroeger ook huizen waar meisjes opgevangen werden tot/met de geboorte van hun 'ongelukjes'.

jodokus52

• 23 december 2016 13:13

Het is geen uiterst dubieus geval. Een geboorteakte kan niet worden opgemaakt, daarvoor moet men eerst geboren zijn.
In 1970 was 18,5 jaar misschien jong, maar niet abnormaal jong om een kind te krijgen.
De opmerking dat de baby nog gered had kunnen worden, maar wegens de leeftijd er geen moeite voor werd gedaan lijkt mij onwaarschijnlijk. Ook in die jaren hadden artsen de eed afgelegd en samen met verpleegsters een groot inlevingsvermogen als een baby dood geboren werd.

JoanDArc

• 30 december 2016 22:30

Ja, in die tijd - en ook zeker in de jaren '80 nog wel - werden doodgeboren kindjes bij de moeder weggehouden. Men dacht dat dit beter was, en om de één of andere reden is het besef dat de ouders in zo'n situatie een rouwproces doormaken, pas vrij laat gekomen. Dus als een vrouw beviel van een (erg) prematuur kindje dat al eerder in de buik was overleden of als een kind overleed tijdens of zelfs vlak na de bevalling, dan werd het kind meegenomen. En ik wil er eigenlijk niet aan denken wat er daarna mee gebeurde. Die opmerking over dat er geen moeite werd gedaan lijkt mij ook vreemd. Kan het zijn dat dat ging over de leeftijd van het kind, en dat de moeder dit verkeerd heeft begrepen? De zwangerschapsduur waarop een kind goede kansen heeft is nu natuurlijk héél anders dan toen en er zijn heel wat kinderen die destijds niet gered konden worden die nu gewoon rondlopen. Bij extreem premature kindjes komt er echter een punt waarop je moet beslissen of je alle 'toeters en bellen' wel moet willen. Als de kans op blijvende schade erg groot is en een kind wel in leven te houden is maar daarna levenslang pijn zal lijden en volledig afhankelijk zal zijn van anderen, dan kunnen artsen en ouders soms besluiten om geen extreme behandelingen in te zetten en het kindje dus te laten sterven. Ik kan me voorstellen dat als er van zo'n situatie sprake was en dat wat knullig is gecommuniceerd ("we kúnnen wel wat doen, maar op deze leeftijd vinden we dat niet zinvol") door moeder verkeerd opgevat kan zijn. Zou er zoiets kunnen spelen hier?

Lies12

• 01 januari 2017 14:44

De dood van een kind tijdens de bevalling is, net als het overlijden tijdens de zwangerschap, een gebeurtenis die komt als een donderslag bij heldere hemel en ook als een nachtmerrie wordt ervaren.Niet altijd kunnen medische complicaties worden voorkomen.
Ouders zoeken een schuldige voor de dood van hun kind. Dat kan zijn: de arts, de verloskundige, de verwekker, maar ook het kind of zijzelf. De gegevens in de vraag kloppen niet.
Als het kind doodgeboren is, is er een akte van een levenloos geboren kind opgenomen in het overlijdensregister van de betreffende gemeente. Daarin staan de gegevens van het kind, de moeder en indien bekend ook de vader, de aangever en de datum waarop het kind levenloos geboren is. Ouders kunnen een afschrift van deze akte krijgen.
Als het kind nog heeft geleefd is er een overlijdensakte opgenomen in de burgerlijke stand van de gemeente. De ouders konden kiezen voor een begrafenis (door henzelf geregeld) of een crematie door het ziekenhuis (dat is nu nog zo). Tegenwoordig zijn er wel steeds meer persoonlijke mogelijkheden via uitvaartverzorgers mogelijk dan een aantal jaren geleden.

JoanDArc

• 01 januari 2017 18:57