Mijn zoon (10) steekt nog regelmatig zijn duim in de mond. Is dit slecht voor zijn gebid en wat kan hier psychologisch achter zitten?

Als je de psychologie-boeken erop naslaat, zal je tegenkomen, dat het zou kunnen komen, doordat hij te kort borstvoeding heeft gehad, en dat hij een beetje in de 'orale fase' van zijn ontwikkeling van baby tot peuter/kleuter is blijven steken : de fase, waarin een kind alles in z'n mond stopt om het te leren kennen.
Het kan ook zijn, dat hij heel lang met zo'n fopspeen rond heeft gelopen, in een leeftijd, dat hij al lang geen borstvoeding meer zou krijgen.
Let op !! Ik zeg niet, dat dit zo is - het zou kúnnen....

Het is in elk geval een manier van 'jezelf geruststellen' of 'troosten'- en geeft jou een inzicht, in welke situaties hij zich onzeker voelt. Ik zou daar op inspringen : met 10 jaar kan hij je heel goed uitleggen, waarom hij zich in die situatie(s) niet lekker in z'n vel voelt, en dan kunnen jullie er samen aan werken hem daar sterker en weerbaarder in te maken.
Volgens mij zal hij het dan steeds minder gaan doen, want ik vermoed, dat hij er door leeftijdsgenootjes wel eens voor geplaagd (of erger....) wordt, waardoor het juist in stand kan worden gehouden dat hij zichzelf troost met z'n duim.

Ik zou hem niet op het duimen zelf aanspreken. Maar echt erachter proberen te komen, wanneer en waarom hij het doet.

Maar het kan ook domweg een gewoonte van hem zijn, zoals een ander kind een plukje haar in de mond steekt, of steeds met haar handjes een paardestaart maakt van haar haar onder het praten. Ieder kind is onzeker in nieuwe situaties, en zulke kleine rituelen kunnen dan zekerheid geven.
Ook volwassenen hebben tal van zulke persoonlijke rituele handelingen om zich gerust te stellen, als ze onzeker zijn.
Hoort gewoon bij het 'mens-zijn'.......