Waarom bestaat vervroegde vrijlating (na het uitzitten van bijv. de helft van de tijd)?

Dezelfde vraag heeft de overheid zich gesteld, en heeft daarom de regels in 2008 verscherpt. Zij waren van mening dat het vervroegd vrijlaten niet past in een strafsysteem, en daarom is het nu niet meer zo dat mensen met een straf van meer dan 1 jaar vanzelfsprekend recht hebben op vervroegde vrijlating.

zie: http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/straffen-en-maatregelen/vervroegde-vrijlating/wet-voorwaardelijke-invrijheidsstelling

Vervroegde vrijlating bestaat omdat men er van uitgaat dat mensen na jaren kunnen veranderen.
120 jaar geleden keurde het Belgisch parlement de wet op de voorwaardelijke invrijheidstelling goed, de zogenaamde wet Lejeune, genoemd naar de toenmalige minister van Justitie, Jules Lejeune.
Lejeune, voormalig advocaat, keek naar de mens. Was hij een onverbeterlijke veelpleger, dan was er geen pardon, maar mogelijk was de gevangene in de gevangenis een beter mens geworden en verdiende hij een kans om buiten de muren de draad weer op te pakken.
Het nieuwe uitgangspunt was dat gevangenen niet zomaar in de vergeetput mogen worden gedumpt. Maar ook niet zomaar opnieuw de maatschappij mogen instappen. Het idee was dat je met begeleiding en controle mensen uit de cel kon houden.

Natuurlijk is een vervroegde vrijlating in dit geval voor de nabestaanden van de slachtoffers onbegrijpelijk. Zij blijven achter met een wrang en onrechtvaardig gevoel.

In Nederland geldt bij een gevangenisstraf korter dan één jaar als regel dat je 6 mnd moest zitten + 1/3 van het restant. Nog steeds geldt bij gevangenisstraf langer dan een jaar dat 1/3 wordt omgezet in een voorwaardelijke invrijheidstelling (V.I.) Dit is bij de wet zo geregeld. Ook in Belgie bestaat er een mogelijkheid voor vervroegde invrijheidstelling.
Daar e.e.a. bij wet is geregeld en de rechters dit ook weten wordt het gezag niet ondermijnd.