Ben je strafbaar als je een weggelopen jongere opvangt?

Jullie hebben volgens mij redelijk intensief (voor zover mogelijk dan) en goed contact met haar.
Tenzij ze in de inrichting wordt misbruikt/mishandeld, kan je haar niet overtuigen om die maximaal 3 jaar niet vol te houden?
Daarna zal ze helemaal VRIJ zijn... toch?
Hoe meer ze NU tegenstribbelt hoe moeilijker ze het voor zichzelf maakt voor NU en straks. Soms is het beter om met iets MEE te gaan, ipv TEGEN te werken.

Nee, we hebben niet intensief contact, want dat wordt tegengewerkt door moeder. Pure rancune, maar goed. Het is inmiddels duidelijk dat ze vrijwel zeker niet langer dan tot haar 18e gesloten kan worden gehouden, als zij daar niet mee instemt. Maar zelfs dat ene jaar (ze wordt binnenkort 17) ziet ze zo erg tegenop dat ze ervoor wegloopt. Ik weet dat ze het zichzelf een stuk makkelijker zou maken door mee te werken, of het nu leuk is of niet, dat hebben we haar ook al verschillende keren verteld. Maar krijg er dat maar eens in bij haar....

Als je zoiets basaals er al niet inkrijgt, is het misschien helemaal niet zo'n gek idee dat ze nog even blijft waar ze is. De vraag is dan ook meer waarom ze zo per se niet meer daar wil zijn of wil weglopen Heeft ze daar een goede reden voor, dan zou je eens kunnen praten met haar voogd/begeleiders wat de mogelijkheden zijn dat jullie haar wat meer / vaker opvangen. Heeft ze geen goede reden maar wil ze gewoon onder de daar geldende regels uit (leer mij recalcitrante pubers kennen), dan hou je dat zelfde probleem ook bij jullie thuis, en schiet ze er bij saldo niets mee op (maar schieten jullie er wel bij in). Of je ook daadwerkelijk stráfbaar bent zou ik niet durven zeggen. Dat zou ook nog wel eens kunnen afhangen van of jullie haar helpen/opvangen in plaats van aan har lot over te laten, of dat je willens en wetens meewerkt aan onttrekking aan het bevoegd gezag.

Het punt is dat ze niet kan blijven waar ze is, een open instelling. Ze is al 28 keer weggelopen. Vandaag voor de 29e keer. Ze was bij ons, maar werd gevonden door politie/voogd, teruggebracht naar de instelling en de volgende dag is ze gewoon weer weggelopen. Daarbij doet ze dingen die haar eigen veiligheid geen goed doen. We hebben al vaker geprobeerd te praten met mensen, maar er is een ontzettend dikke muur. Zolang je niet de ouders bent, wordt je overal buiten gehouden en praten ze alleen maar met je wanneer ze je nodig hebben om het kind terug te halen. Het is inderdaad wel zo dat het om regels draait. Nou zal de werkelijkheid wel anders zijn dan wij vernemen (eenzijdig, alleen van haar voornamelijk). Maar dan blijft toch de vraag waarom ze zich dan wel als een doorsnee kind gedraagd als ze bij ons is, voor en nadat ze uit huis werd gezet. Het komt waarschijnlijk neer om de manier waarop er met haar wordt omgegaan. Haar gesloten zetten zou haar gedrag alleen maar erger maken. Het zou hooguit voor 1 jaar (tot haar 18e) haar veiligheid waarborgen, maar zou het werkelijk een beter mens scheppen? Maar dit gaat allemaal een beetje voorbij de vraag. Ik probeer vooral zicht te krijgen op wat wij kunnen betekenen voor haar.

@Widar, wat ook zou kunnen zijn is dat het weglopen een methode van je nichtje is geworden om de aandacht te krijgen. Want zowel de instelling als de voogd, jullie (misschien) en zelfs de politie wordt gewaarschuwd. Maar het belangrijkste zal zijn dat haar moeder ook wordt gewaarschuwd en dat ze op die manier toch weer even de aandacht krijgt en in het middelpunt staat. Iets wat ze normaal gesproken niet krijgt en zeker niet van de belangrijkste persoon... haar moeder.
Hierbij moet je ook bedenken dat een langdurig gebrek aan positieve aandacht uiteindelijk zal leiden tot het vragen/opeisen van negatieve aandacht, doordat dit ook aandacht is. Zelf geloof ik dat je nichtje dit (onbewust) wil allemaal en dat deze situatie (en haar verleden) een onderdeel vormt van haar levensles en -taak. Dat juist hierdoor ze de vaardigheid kan ontwikkelen om haar taak uit te voeren en later misschien wel met soortgelijke kinderen gaat werken om ze te begeleiden. (dat laatste is een suggestie).
In ieder geval zal dit allemaal wel ten gunste zijn van haar ontwikkeling en zal ze waarschijnlijk veel later terugkijken en denken dat dit niet anders had gemoeten/gekund. Want anders was ze niet diegene geworden die ze zal zijn dan. Zo denk ik er zelf tenminste over nu en zou ik geen ander verleden willen hebben gehad. NU ben ik tevreden over mezelf... en dat allemaal ook mede door het verleden. Het weglopen zal ook ongetwijfeld een onbewuste methode zijn om haar juist die situaties te creëren die haar zullen helpen in het verdere leven, les en taak. Op dit moment wordt dat misschien gezien als jezelf saboteren, maar of dat ook zo is, kan men pas veel later zien (als ze 30-40 is misschien). Dit allemaal is natuurlijk een erg spirituele benadering. En sorry als ik je hiermee opzadel.

An sich zit er wel iets in wat je zegt, GD, (zeker het aandacht-stukje). Maar daarmee ga je wel te snel voorbij aan het minstens zo grote risico dat ze haar leven vergooit en maar wat aanprutst en zich uiteindelijk mag gaan aansluiten bij het grote leger ongehuwde moeders dat moet rondkomen van een minumum en nooit helemaal uit de klauwen van de 'hulpverlening' loskomt. Een in de praktijk helaas grotere kans, vrees ik, dan dat ze straks andere kinderen met de zelfde problematiek zal gaan helpen, hoewel inderdaad vrijwel IEDER kind (althans, meisje) in dat circuit dat op een bepaald moment wel roept. Statistisch is laten aanklooien en laten doen waar ze zin in heeft dus in mijn ogen niet zozeer de beste optie - al hangt het onder andere sterk van het leervermogen en de sociale vaardigheden van het meisje zelf af, maar dat is soms lastig in te schatten. Zo'n spirituele benadering is misschien leuk voor achteraf, als het inderdaad uiteindelijk allemaal op zijn pootjes terecht is gekomen en je DAN kunt gaan bepalen welke invloeden uiteindelijk belangrijk zijn geweest om je te maken tot het succes dat je bent, ook de vervelende dinen. Maar voor het overgrote deel van de mensen zal het - helaas- gewoon de oorzaak van hun levenslange ellende zijn, waarmee ze de schuld liefst ook altijd buiten zichzelf blijven zoeken, en rondjes blijven draaien un hun misere.

En aangezien je maar één leven hebt - althans, om die discussie verder hier niet aan te zwengelen, maar één leven waarvan je je bewust bent en weet van hebt - vind ik dat wel heel erg het kind met het badwater weggooien. We trekken onze handen er maar van af, want het is háár levensles, dus veel plezier ermee en retteketet redt 'oe der met. We zien je nog wel weer een keer als het weer goed met je gaat. Zo werkt het natuurlijk niet.

Aandacht speelt zeker een rol, want fatsoenlijke aandacht heeft ze veel te weinig gehad. Proberen dingen voor elkaar te krijgen ook. Punt is echter dat het meestal gaat om haar zin te krijgen. Soms een zin die ze ook had kunnen krijgen door gewoon te vragen/overleggen. "Mag ik met oudjaar thuis komen?" Had gemogen, maar nee, dat doet ze niet, ze loopt gewoon weg en zegt vervolgens dat het was omdat ze niet naar huis mocht. Positieve situaties creëren om haar in het leven verder te helpen, doet ze niet. Buiten slapen met een gestolen droog brood kan ik tenminste niet positief uitleggen. Ze gaat ook steevast met de foute mensen om. Haar vriend is een vuurwapengevaarlijke crimineel en ze dreigt steeds meer zijn kant op te gaan. Er waren al plannen om 'm samen te smeren naar Griekenland. En dan zit ze natuurlijk jaren vast aan hem, illegaliteit en (zwaardere) criminaliteit. Wie weet hoe hij haar zal behandelen, als hij nu al losse handjes heeft. Het blijft echter een moeilijk te begrijpen situatie. Ze kan en wil wel, maar waarom werkt ze zichzelf dan zo tegen. Gisteren voor de 3e keer achter elkaar weggelopen en weer teruggekomen overigens.

@Widar, we begeven ons nu natuurlijk op psychologisch vlak. De reden waarom zij niet normaal kan communiceren en dingen kan vragen, is omdat zij dat nooit geleerd heeft. Ze heeft nooit iets kunnen vragen, of nooit iets mogen vragen. Als je moeder je constant negeert, of je nooit hebt willen hebben, dan kan ik me ook heel goed voorstellen dat ze nooit heeft kunnen praten en heeft kunnen communiceren met haar moeder. Dat kan zijn dus ook niet naar anderen toe, omdat ze dit eenvoudigweg niet heeft geleerd.
Je verwachting is gebaseerd op de leeftijd die zij nu heeft. Terwijl zij innerlijke die leeftijd niet heeft, maar is blijven steken op een veel jongere leeftijd. Het gedrag wat ze toont is het gedrag van dat kleine meisje die zij van binnen nog is. Een meisje die nog niet heeft verder kunnen groeien naar volwassenheid toe. Een meisje die emotioneel gevangen zit in die leeftijd. Als een vorm van gespleten persoonlijkheid en ze een heel klein kind in zich heeft en gelijktijdig een jongvolwassene.
Elke keer als zij herinnerd wordt (door een situatie of een gebeurtenis) waardoor zij weer naar die periode toe gedwongen wordt waarin zij dat kind is, zal zij het gedrag van het kind gaan aannemen. En zo ook het gebrek aan vermogen van communiceren. Wat je zegt, het blijft echter een moeilijk te begrijpen situatie. Een situatie waarin ze wel kan en wil, maar telkens wordt tegengehouden door haar drama's uit haar verleden van het kleine kind in haar. En dat kleine kind is enorm verdrietig, boos, gefrustreerd, eenzaam. Want het mist de aandacht van haar moeder zoals ze die altijd heeft zouden willen hebben.

Moeilijk te begrijpen is het zeker, en het is ook niet altijd gezegd dat begrip iets oplost. Wat ze nodig heeft zijn coping-strategieën ; manieren om met haar situatie om te gaan. Die moet ze voornamelijk uit eigen ervaringen halen, en toepassen door het tonen van inzet. En van die vriend, of op straat, gaat ze die zeker niet leren. Zou ze bij jullie komen wonen dan zou het de eerste periode misschien wel goed gaan, TOT je ook regels gaat stellen aangaande bijvoorbeeld de omgang met die jongen. Dar helpen geen 100 goede voorbeelden en adviezen aan. Ik durf niet uit te sluiten dat als ze zo wegloperig blijft en zo erg in de problemen blijft komen, het in no time geen open maar een gesloten inrichting wordt. Hetzij therapeutisch, hetzij penitentiair. Ik weet niet of ze zich van de optie voldoende bewust is, maar daar stevent ze zo te zien hard op af. En dan mag je alleen maar hopen dat het bij de eerste blijft. Ook mensen met een volslagen vernaggelde kutjeugd (en een normaal verstand) hebben een eigen keus en invloed op hun eigen leven. Ik ben een aantal jaren vrij intensief omgegaan met een degelijk probleemgezin (door een vriendinnetje van mijn oudste dochter) , waarvan de tweede (nu nog een goede vriendin, 23 met een dochter van 7) uiteindelijk heel goed terecht gekomen is, de derde redelijk goed op weg is, de vierde het ondanks haar verstandelijke beperking redelijk lijkt te gaan redden, maar de oudste (inmiddels tegen de 25) en de jongste (inmiddels 16) zijn volledig, volslagen en totaal ontspoord. Beiden omdat ze niet de verantwoordelijkheid voor hun leven willen nemen en consequent de op het oog ' leukste' weg kiezen. Alle zes hebben ze de zelfde achtergrond, maar wat ze er mee doen, verschilt van kind tot kind. Zowel hulpverlening als buitenstaanders hebben daar weinig invloed op (gehad), het verschil zit hem echt in de kinderen zelf.