Wat schuilt er in een persoon die moeilijk complimenten kan geven ?

Die persoon ziet de noodzaak wellicht niet. De instelling: Je weet toch dat je er goed uit ziet, als ik nu zeg dat je er goed uitziet, betekent dat dan dat ik je er anders niet goed uit vind zien?

Het hoeft niet te liggen aan het feit dat iemand weinig compimenten zelf krijgt.
Sommige mensen voelen zich gewoon ongemakkelijk erbij.
Zo geven vrouwen bijvoorbeeld soms geen complimenten aan mannen omdat ze bang zijn, dat het verkeerde ideeen opwekt en andersom ook.
Bij sommige kan het echter zelfs een faalangst zijn.

Vaak complimenteren andere mensen ook niet, omdat ze het moeilijk vinden, dat die gene er goed uit ziet, een vorm van minderwardigheid.

Het is gewoon het "type" mens, de een brult alles er zo uit en de andere niet!

Ik ben zelf ook een zeer slechte complimenten gever. Ik geef pas een compliment voor een 10 en niet voor een 9.
Het voordeel is wel dat een compliment van mij zeer hoog gewaardeerd wordt. Het nadeel is dat je als moeilijk ervaren wordt.
Aangezien het complimenteren er van nature bij mij niet in zit, moet ik me soms er toe zetten om te complimenteren.
Het is eigenlijk voor mijzelf niet prettig dat ik weinig complimenten geef.

Ik denk dat om iemand te complimenteren je betrokkenheid groot moet zijn.Ik heb een collega die iedereen zonder uitzondering complimenten geeft.Dat maakt dat iedereen zich beter gaat voelen, zelfzekerder, graag gezien ook.Het is enorm goed voor de teamgeest.De persoon die de complimenten geeft heeft een groot inlevingsvermogen, maalt niet om overuren, en geeft niks om schone schijn.
Zelf geef ik complimenten aan mensen waarvan ik denk dat ze het goed kunnen gebruiken, kinderen en ouderen.
Ik heb zo eens gekeken naar mensen die geen complimenten uitdelen, meestal hebben ze het te druk met zichzelf, of voelen ze zich slecht in hun vel.Want om ook maar in het minst betrokken te zijn bij iemand anders moet je eerst je zelf graag zien, en dat is bij te meeste mensen niet zo vanzelfsprekend.

Natuurlijk is er ook altijd een groepscultuur. In de ene groep is het normaal om complimentjes te geven en in een ander kan het zelfs taboe zijn ("goede wijn behoeft geen krans").

Complimenten geven is de meeste mensen niet echt geleerd, "men"zou er eens iets achter zoeken als je ze geeft. Of de ontvanger in verlegenheid brengen. Hoeveel mensen weten niet hoe snel ze een compliment af moeten wimpelen: Nee hoor, zo goed was het niet. of zo moeilijk wat ik gedaan heb. En die jurk is al een oude.
Misschien als we allemaal leren om gewoon "dank je" te zeggen bij een compliment, dat we dan ook allemaal gaan durven om er een te geven. Het zou de wereld mooier maken

Het kan ook te maken hebben met opvoeding. Ik heb vrijwel nooit complimenten gekregen en zeker niet op de basisschool waar uit naam van de heer alles wat je deed per definitie al fout was. Daar werd mij goed ingetimmerd (soms letterlijk) wat fout was, maar nooit wat je goed deed.

Ik ben daardoor niet gewend complimenten te krijgen en ik voel me zeer ongemakkelijk als ik ze een keer krijg. Inherent hierhaan geef ik ze dus ook nooit.

Ik kon moeilijk waardering geven omdat ik ze vroeger ook nooit kreeg. Als iemand iets goed deed vond ik dat gewoon normaal, op iets minder goed reageerde ik negatief. Ik projecteerde mijn opgevoed zelfbeeld naar een ander toe.
Nu heb ik het wel geleerd, maar geef complimenten wanneer het echt verdiend is, anders is het slijmen.
Ik onthoud dit: Geef iemand een pluim en hij krijgt vleugels