Hoe overtuig ik mijn moeder dat ik gewoon geen tijd heb voor categesatie?

Probeer er een met je vader over te praten. Misschien dat hij dan vervolgens met je moeder kan praten.
Ik hoop voor je, dat je moeder je hier wat losser in gaat laten. Probeer je moeder duidelijk te maken dat het geen zin heeft om mensen te dwingen. Het werkt juist het tegenovergestelde, zodat je nu en later alleen maar een hekel gaat krijgen aan het geloof, en dat komt door haar.

Dit is nog niet zo makkelijk.
Geloof het of niet, je moeder is niet bezig je te pesten, je moeder is bezig zich te houden aan haar belofte aan God die ze gedaan heeft bij je doop, daar heeft ze beloofd je christelijk op te voeden en te onderwijzen in de christelijke leer.

Hier is ze druk mee bezig, omdat ze om je geeft en ze je graag goed wil opvoeden.
Zolang je nog minderjarig bent, zijn je ouders verantwoordelijk voor je. Je moeder zal dus voet bij stuk blijven houden.

Ik ben dus bang dat je er voorlopig niet onderuit komt.
En ach, dat ene uurtje catechisatie per week, dat is toch niet zoveel. Kijk dan gewoon een uurtje minder TV.

Voordelen: De sfeer thuis blijft goed, je krijgt een nieuwe fiets, je moeder houdt zich aan haar belofte.

Als je 18 bent, dan mag je zelf beslissen of je verder wilt gaan met het geloof en ook zelf de belijdenis wilt afleggen, of dat je liever niet meer gaat en dan kun je je laten uitschrijven bij de kerk.

Als je dit thuis niet kunt bespreken met je moeder en zij blijft er in volharden dat je naar categesatie moet, dan heb je toch een probleem. Ik begrijp uit jouw vraag, dat je dit wel met jouw vader kan bespreken. Hij is wat 'losser'zeg je. Kan je dit dan niet via hem met je moeder bespreekbaar maken? Dit uiteraard zonder je vader en moeder tegen elkaar uit te spelen? Ik denk wel dat jouw mening over het geloof telt en dat je dit in je opvoeding dan meekrijgt maar zeker niet tegen je wil opgedrongen moet worden. Maar als je de volgende keer naar categesatie gaat, kun je dit toch gewoon aan de dominee vragen? Binnen zijn/ haar gemeente heeft de dominee ook nog een sociale taak te vervullen. Deze kan jouw verhaal aanhoren waarom je niet naar categesatie wil of kan en zou hierin kunnen bemiddelen. Net als een arts heeft een dominee een zwijgplicht. In het gesprek zou ik hieaan ook zeker refereren. Succes.

Moelijk hoor, als jou moeder echt zo streng christelijk is als jij zegt, ga jij haar niet overtuigen.
De beste kans om iets te bereiken is door te praten met je vader en te hopen dat hij samen met jou iets voor elkaar kan krijgen.

Allereerst kun je geloof niet door andermans 'strot' duwen. Ik begrijp je moeder, maar hierdoor raak jij op een vlak wel beschadigd. En zo ga je alles rondom geloven haten of je er tegen verzetten.
Mag jij geen mening hebben? Hoezo ben je nog niet jarig? Ik vind het allemaal maar bedreigend overkomen.
Bovendien is het helemaal geen christelijke houding van je moeder om je te chanteren!
Duw haar een van je schoolboeken onder haar neus en laat je overhoren. Meerdere keren, dan moet ze inzien dat je het echt druk hebt met huiswerk. En of je het huiswerk hebt geleerd of niet.

Toegevoegd na 28 minuten:
Ja teleurstelling, dat woord hoorde ik ook altijd. Mijn ouders teleurgesteld in mij. God teleurgesteld in mij...

In jouw situatie kan ik alleen maar één ding meegeven, het klinkt een beetje vroom maar: Eer je vader én je moeder.
De "natuurlijke liefde" voor je ouders kan namelijk - God verhoede het - nog altijd veranderen.
Ik las dat je 13 bent, een leeftijd om in opstand te kunnen komen. Ik hoop niet dat dit één van de redenen kan zijn.

hoi!
als ik jou was dan zou ik het gewoon vertellen tijdens het avondeten. of je moeder zwaar christelijk is of niet het is en blijft je eigen keuze. niet bang zijn maar gewoon vertellen ;) wat kan er fout gaan....
grtz kris

Laten we eerlijk zijn, je hebt wel tijd voor catechisatie maar je hebt er geen zin in.
Heel terecht trouwens en heel herkenbaar voor mij.
Ik was thuis als jongste de enige die zich verzette tegen al die, in mijn ogen, onzin van het geloof, dat werd me niet in dank afgenomen.
Ik had inderdaad mijn ouders erg teleurgestel enz enz.

Ik heb het gewoon gezegt en de gevolgen maar over me heen laten komen,
Zo heb ik het aangepakt. Open en eerlijk verteld, leuk was het niet en naar de kerk moest ik nog wel even mee, ik voelde me lang het zgn zwarte schaap want mijn oudere broer en zus gingen wel netjes mee, deden belijdenis, mijn broer werd zelfs dominee, mijn zus is keurig in de kerk getrouwd (door mijn broer) En ik?
Ik ging samen wonen (een regelrechte zonde) trouwde niet in de kerk en mijn kinderen zijn niet gedoopt. Maar langzaam aan werd het wel geaccepteerd, hoewel ik vaak moest horen hoeveel verdriet ik mijn ouders aan deed.

Toen ik ouder werd kon ik me daar allemaal niet meer schuldig over voelen, ik realiseerde me dat ze het zich zelf aandeden, door de regels die ze zich zelf oplegde of op lieten leggen, door het geloof.

Of je het net zo aan moet pakken wil ik niet zeggen, je moet zelf beslissen en hoe jouw moeder gaat reageren weet ik natuurlijk ook niet. Mijn ervaring is dat gelovige mensen met een soort oogkleppen oplopen, hun manier van leven en denken is de enige juiste, dat jij het , als hun kind anders wil gaan doen kunnen ze niet begrijpen en zullen ze misschien veroordelen en misschien, eens, met moeite accepteren.

Eum... Eerst proberen rustig te praten en uit te leggen dat jij niets met het geloof te maken wil hebben en ze al blij mag zijn dat je mee gaat naar de kerk.
Als dat niet werkt, kan je proberen terugdreigen? "Ik ga de leerkracht categesatie (Of hoe noem je zo iemand?) verrot schelden, en dan weet iedereen dat ik geen bal geloof van die onzin." Als je moeder streng katholiek is, wil ze natuurlijk graag gezien worden door priester, toch? Dus dat kan niet als jij de leerkracht categesatie verrot scheld.
Of iets in de zin van, ik ga toch niet, ik ga gewoon een uur naar vrienden, heb je me niet liever thuis?(Waar je me kan controleren?)
Verder is het ook een idee een krantenartikel over het misbruik van kinderen door priesters onder haar neus te duwen en ronduit te weigeren "met zo'n soort mensen" om te gaan.

Allemaal heel erg drastisch en niet erg beleefd/vriendelijk tegenover je moeder en haar geloof. Iedereen heeft recht op zijn eigen geloof, zowel jij als je moeder. Probeer haar dit te laten inzien.

Zeg gewoon eerlijk dat je er niets voor voelt omdat je geen binding (meer) met het geloof hebt. Dat is een keus die jij maakt, en je ouders (moeder) zullen dat toch eens moeten accepteren.

Ik sluit me aan bij de eerste paar zinnen van Nelly3: Je hebt alleen tijd voor dat wat jij belangrijk vindt. Je wilt niet geloven maar je wilt je moeder ook geen verdriet doen.

Als je nou eens een poldermodel probeert: Je geeft het geloof een half jaar of een jaar serieus de kans en als je het daarna nog niet gelooft, dan hoef je er niet meer naartoe?

Toegevoegd na 2 dagen:
Moet je het ook echt serieus doen en je ervoor openstellen. Als je er* gaat zitten met het idee: 'Ik geloof er toch geen sikkepit van', weet je al van tevoren dat het niks wordt.

*kattebak, ofwel catechisatie. Het woord komt van cath en echo. Het wil zeggen: weerklank (echo) in je hart.

Wat een moeilijke situatie.
Leer anders een stukje uit jullie bijbel...een verhaaltje. En vraag dan eens aan je moeder...iets over dat verhaaltje.
Kijken hoe goed zij dat boekje uit haar hoofd kent.
Het Geloof...betekent ook het goed en kwaad van elkaar te onderscheiden. Als jij dat al weet ...en een goed mens bent...en dat ben je...als ik dat zo lees...dan is dat al goed genoeg.
Want DAAR gaat het als eerste om....Dat is wat God wil.
Niet al dat geweld en vermoorden, liegen en bedriegen.
Dat is niet wat Hij wil. En ook niet en nooit zijn opdracht geweest voor de mens! De mensen die DAT denken...sterker nog...er van overtuigd zijn..dat ze geweld mogen plegen...die snappen het niet zo goed.
Eerlijkheid staat hoog in het vaandel. Verantwoording nemen voor je eigen gedrag...en niet afschuiven op een ander. Maar ook ...vanuit andermans situatie kunnen kijken en voelen. En dan pas een eventueel oordeel erover geven, voor jezelf. Dat hoeft die ander niet echt te horen. Dan kijken of je die ander kunt helpen.
Probeer je moeder te ontlasten met iets....zodat zij er ook het nut van inziet....dat je huiswerk belangrijker is voor je toekomst...dan de bijbel uit je hoofd te kennen.