Wat te doen als je je in een fractie gelukkig voelt bij het idee om iets te gaan doen er direct een tegengedachte komt waardoor je dit nietwil?

Tsja, dan doe je niks, vrees ik. Alle enthousiasme voor niks.

Heerlijk dat ga ik doen, shit het kan eigenlijk niet.
Emotie versus ratio, en het besef dat daarna doorbreekt,de bewustwording van deze "tragische"constatering maakt dat je je even heel vervelend voelt. Probeer het te relativeren, er komt een moment dat je er beter mee om kunt gaan...

Een eerste ingeving is vaak goed. Dat gaat namelijk om je onbewuste die dat een goed, leuk idee vindt.
Daarna volgt vaak je kritische stem die dan zegt: niet doen, kan niet, wat zou die wel denken, mag niet etc. Dat is wat we in ons leven hebben opgebouwd aan belemmerende overtuigingen door wat andere mensen over ons zeggen.
Dat beeld heeft te maken met hún werkelijkheid en niet met die van jou. Helaas laten mensen zich nog te vaak leiden door deze "stemmetjes uit het verleden".
Doe eens gek en negeer een keer je kritische stem!
Volg je intuitie en zeg tegen die kritische stem dat hij lekker de pot op kan! Moet je maar eens kijken wat er dan gebeurt. Er gaat vast een wereld voor je open.
Enjoy!

Als ik het goed begrijp praat je niet over een tegen gedachte die een technisch excuus geeft waarom je iets niet kan doen maar praat je over het gevoel van enthousiasme die verdween net alsof iemand de licht uit doet. Het wordt in eens donker.

Dat herken ik, het is ingewikkeld... heeft te maken met de minder prettig menselijk kant die voor nare gevoelens zorgt en drama's creëert. Als je bewust wordt van zo'n moment kan je kiezen om naar de mooie licht en enthousiaste kant of naar de donker zelf medelijden drama kant. Het is heel moeilijk om te doen maar het feit dat je bewust bent van dat kort moment is heel goed.
Er is nog heel veel te zeggen hierover.

Ik ken het vanuit mijn depressiviteit; ik weet alleen niet of je dit bedoelt;
Momenteel kamp ik met allerlei angsten, die zijn vaak irreëel dat weet ik heel goed. Angst voor drukte, lawaai, onverwachte dingen zoals een fietser rakelings langs me op de stoep etc. Het maakt dat ik vaak niet graag naar buiten ga. Ik ben wel graag in de natuur, maar om daar te komen moet ik toch echt eerst over straat. In een flits bedenk ik dan dat ik vandaag graag in de Ooypolder wil wandelen waar het prachtig is, maar bijna tegelijkertijd volgen de bezwaren; Fietsen durf ik niet, lopen is wel erg ver, stel dat het druk is op straat, stel dat ik schrik van lawaai, daarna moet ik ook weer terug, stel dat ik in paniek raak etc. etc.
Dus meestal blijft het alleen bij gedachten aan een mooie wandeling . Daarna ga ik me nog een potje schuldig zitten voelen dat ik me niet zo aan moet stellen, en het drama is weer compleet. Dat terwijl ik écht heel graag de natuur in wil. Dus meestal houdt ik het bij de achtertuin.

Toegevoegd na 1 uur:
Houdt=hou

Nou helaas herken ik het maar al te goed.En ik noem het zelf twijfel en onzekerheid.
Of jij er ooit vanaf komt durf ik niet te zeggen.Mij is het tot nu toe in ieder geval nog niet gelukt.
Ik heb een paar maand kei hard over gewerkt met als doel een weekendje barcelona met een vriendin.
Nu heb ik letterlijk en figuurlijk veel geld in handen gehad en pats boem het is niet meer in mijn bezit maar in het bezit van het reisbureau.
Nu heb ik spijt dat ik gekozen heb voor een weekendje weg en niet voor een pandora armband terwijl het wel mijn doel was om naar spanje te gaan en niet die armband.
Maar als ik die armband had gekocht van het geld dan weet ik zeker dat ik spijt had gekregen dat ik er niet mee op vakantie naar spanje ben gegaan.
En zo blijf ik door gaan.
En zo ken ik nog meer mensen die hier last van hebben Al hoewel ik mezelf wel de ergste vind natuurlijk.
Ik kan je dus alleen maar een verzachtende tip geven.
En dat is: blijf bij je eerste ingeving. Bij twijfel dus niet veranderen! Hopelijk werkt dit bij je en anders hoop ik dat iemand anders wel de juiste informatie heeft , en misschien heb ik daar dan ook wat aan.