Wat is er zo zwaar aan ouder zijn?

Omdat het een "baan" is die dag en nacht doorgaat!

Toegevoegd na 12 minuten:
Je hebt nooit rust, want zelfs als ze de deur uit zijn om bij vrienden/vriendinnen te zijn, maak je je zorgen. Het is meer geestelijk zwaar omdat je er nu eenmaal verantwoordelijkvoor bent en dit kun je geen moment opzij schuiven om iets anders te doen voor langere tijd. Je moet vooral als moeder veel tijd aan je kind(eren) geven, veel aandacht en je twijfelt nogal eens. Doe ik dit wel goed of moet ik het anders aanpakken. Je moet verzorgen( schone hele kleding), geneeskundige zorg verlenen, voeden, in het begin alles aanleren, psychologische bijstand verlenen, sociale vaardigheden begeleiden, knutselen en spelen, onderwijzen, schoonmaken, troosten, belonen, straffen, steunen, repareren en monteren enz. Enfin, bij een baas ben je klaar als je werktijd erop zit. Bij een gezin nooit!

Je bent verantwoordelijk voor ieder aspect van de eerste levensjaren van een mens. Dat is een zware verantwoordelijkheid.

Een beroep vind ik het overigens niet.

Bij vrijwel alle andere banen kun je werk met privé scheiden.
Als het op je werk niet gaat, kun je je geestelijk wat meer richten om je privé leven, en vice versa.

Hoe lang je werkweken bij een andere baan ook duren, steeds komt er een moment tussendoor waarop je je hoofd er vanaf kunt zetten en terug naar huis kunt gaan.

Bij ouderschap heb je dit allemaal niet. Je "werk" zit met je privé leven verstrengeld en je zal nooit je hoofd van je werk af kunnen zetten, laat staan van baan kunnen wisselen als het je eventjes niet bevalt.
Je kunt je niet ziekmelden en/of een lekker baaldagje in bed houden, je kunt je (de eerste jaren) niet verheugen op een zorgeloze nacht slaap na een lange werkdag, je kunt ook niet chagerijnig op je werk zitten als je je dag niet hebt, laat staan dat je kunt besluiten het op een dag maar eens rustig aan te doen en een zooi werk naar de volgende dag te schuiven...

Het is zo zwaar omdat je tot over je grenzen moet gaan... Over je grens qua kracht en tijd... En je moet als ouder ertegen kunnen dat jouw kleine je een spiegel laat zien, dat is namelijk zeer zwaar om te ervaren... En dat blijft tot je kinderen zelf kinderen krijgen... Dan zijn die kinderen weer wel een lust om mee om te gaan...

De verantwoordelijkheid, de zorgen, je moet alles in de gaten houden, er wordt voortdurend een appel op gedaan. Maar het is dankbaar werk, heel dankbaar.

Je bent niet meer verantwoordelijk voor je eigen leven maar ook voor het leven van je kind (-eren). Douchen, eten, kleden, vermaken, informeren etc.

Het is de verantwoordelijkheid van de ouder om ervoor te zorgen dat ze goed worden opgevoed naar eigen inziens vanaf het moment dat ze geboren zijn tot dat ze zelfstandig zijn om eigen beslissingen te maken. Eenmaal zelfstandig, kunnen ze voor zichzelf beslissen wat ze met ouderlijke adviezen doen.

En als ouder hoop je dat je je taak goed hebt volbracht en dat je kind zonder zorgen het wel red in de maatschappij.

Kinderen die ouder zijn dan 2 jaar kunnen ook nachtmerries hebben, ziek zijn en in hun broek plassen snachts. De ouder moet dan inspringen en zorg bieden.

Toegevoegd na 4 minuten:
Als je een relatie hebt neem ik aan dat je je partner niet alles hoeft aan te leren en dat je dingen samen doet.

Zo leer je ook je kind beetje bij beetje zelfstandig te worden. En nemen zo ook je taken beetje bij beetje af. Hou ouder het kind wordt, hoe minder je hopelijk hoeft te doen voor het kind.

En daarbij hebben kinderen niet altijd 2 ouders. En sommige ouders hebben ook niet altijd maar 1 kind. Hoe meer kinderen, hoe meer zorg. Heb je wel nagedacht over de vraag die je stelt?

Misschien moet jij zelf even aan je ouder(-s)/ de persoon die jou heeft opgevoed vragen hoe zij daar tegenaan kijken.

Ouder worden is “verandering”, soms glijdend, maar vaak abrupt en dat kan voor sommigen soms zwaar zijn. “
Veranderingen: stoppen met je werk, dus minder belangrijk en interessant voor de buitenwereld zijn. Je sociale contacten verliezen, die weer moeilijk zijn op te bouwen, je zelf herplaatsen.
De manier waarop de maatschappij tegen ouderen aankijkt. Je bent een lastenpost geworden. Ouderenzorg, verhoogde ziektenkosten, kosten AOW, de grijze golf, hé ouwe!!!!
Naarmate je ouder wordt blijken zaken van vroeger die toen zo belangrijk leken, dat nu veel minder. Tegelijkertijd stel je jezelf vragen die fundamenteler van aard zijn. Ruimte om te leven en andere keuzes dan die van vroeger te maken.
Je ziet ook dat iemand pas in een latere levensfase er aan toe is “oud zeer” uit een eerdere fase op te ruimen. Dan pas vindt die persoon voldoende kracht om met zichzelf de confrontatie aan te gaan.
Kenmerkend voor ouder worden is ook dat naarmate je ouder wordt, het leven een andere betekenis krijgt. Waar in de eerste levenshelft veelal jeugdige nieuwsgierigheid en de dorst naar geluk en status voorop staan, krijgen in de tweede levenshelft dikwijls zingeving en spiritualiteit meer nadruk. Het lijkt wel alsof mensen dan pas willen beseffen dat het leven eindig is.
De oude Grieken noemden 60 de leeftijd van de filosoof, de mens die zoekt naar de diepste betekenis van de dingen en de fundamentele waarden. De filosoof begint bij zichzelf. Hij kent zichzelf in zijn betrekkelijkheid én onvergankelijkheid. Hij relativeert zonder cynisme en stelt zonder dogmatiek
De oud geworden mens, in zijn gemeenzaam geworden zijn met de dood, is meer vertrouwd geraakt met het àl-een zijn, dat thans de kern gaat vormen van het alleen-zijn. Dit alleen-zijn zal nu eens meer de kenmerken dragen van een berusting, dan meer van werkelijke aanvaarding.
Ouderdom als zodanig bergt in zich de mogelijkheid, en soms ook het vermogen, tot wijsheid te komen. En deze wijsheid is niet slechts gelegen in een relativering van de menselijke waarden, maar vooral in de erkenning van een vereenzaming, welke niet als verlatenheid wordt ervaren, maar de mens kan doen rijpen tot een zelfovergave. Toch kan eenzaamheid als zwaar gevoeld worden.
De dood
Het is echter een heel belangrijke interesse van de ouder wordende mens om zich juist met de mogelijkheid van de dood vertrouwd te maken. Een zo te zeggen onafwijsbare vraag komt op hem af en hij zou daar een antwoord op moeten geven.

Daar kom je achter als je zelf ooit ouder (mag/kunt) worden.
Ouder blijf je de rest van je leven, je draagt het altijd bij je en je hebt voor altijd een groot verantwoordelijkheidsgevoel.