Hoe gingen Nederlanders om met de joden vervolging?

zoveel hoofden zoveel zinnen, dat gold toen ook. Dus een gedeelte wist ervan en hielp de joden, een gedeelte wist ervan en deed niets een gedeelte gaf joden aan omdat ze echt dachten dat joden gevaarlijk waren. een gedeelte gaf joden aan omdat ze daarvoor geld kregen, en dachten: Als ik het niet doe, doet n ander het, en ik kan het geld goed gebruiken, en die joden worden anders toch wel opgepakt En misschien ben ik wel n paar punten vergeten

Op 10 februari 1941 vaardigde Rijkscommissaris Seyss-Inquart een verordening uit waarin werd bepaald dat ‘degene die geheel of gedeeltelijk van joodsche bloede zijn en hun verblijf hebben in het bezette Nederlandsche gebied" zich moesten aanmelden. Dit betekende dat iedereen met tenminste één joodse voorouder zich moest vervoegen bij het gemeentehuis (in Amsterdam bij de Joodsche Raad voor Amsterdam). Als men zich had aangemeld, werd een zogenaamd ‘Bewijs van Aanmelding’ verstrekt. Wie denkt dat dit bewijs gratis werd overhandigd, heeft het mis. De Nederlandse overheid verdiende geld aan deze maatregel, want men moest één gulden leges betalen. Er werd wel geprotesteerd, maar niet zo heel hevig. Zelfs de joden zelf, en ook organisaties van joden deden mee aan de registratie. http://www.diplomatievandevervolging.nl/nl/jodenvervolging Toen later het besef doorsijpelde dat Joden weggevoerd werden en niet meer terug kwamen hebben heel veel Nederlanders daar stevig van geprofiteerd. Onder het mom van "op de spullen passen" is heel veel Joods bezit gewoon gegapt. Maar ook hebben heel veel Nederlanders heel veel Joden gered door onderduikadressen en andere maatregelen. Het lag allemaal niet zo eenvoudig. Er is geen eenduidig antwoord op te geven.

Bronnen:

http://www.makaske.nl/weblog/index.php?itemid=446