Hoe om te gaan met een schreeuwend/huilend kind wat niet van ophouden weet?

Ik vind dat de begeleidster er wat aan had moeten doen. Jij bent immers niet verantwoordelijk voor dat kind. Ook onbeschoft van haar dat ze jou een vuile blik toewerpt terwijl zij het kind had moeten aanspreken of in ieder geval jou had moeten bijspringen.
Ik zou me er niet druk om maken, jij deed jouw werk en zij niet de hare

ik vind dat de begeleidster het kind tot bedaren had moeten brengen. ik zou dan ook die begeleidster hebben aangesproken op het gedrag van het kind en haar met het kind achter laten en zelf met de rest de rondleiding geven wat je ook erg goed gedaan hebt want dat geeft de groep afleiding.

Waarom heb je de leidster er niet op aangesproken? Die begeleidt de kinderen en had dus als taak om ook dit incident te begeleiden. ALs ik het goed begrijp ben jij er voor de vogel en niet voor het kind. Maar wellicht kun je je er voor een volgende keer op voorbereiden door een onbenullig dingetje te geven waarmee de aandacht wordt afgeleid.

Natuurlijk had het anders gemoeten : de begeleidster had in moeten grijpen en het kind eerder kalmeren danwel apart zetten.
Voor zo ver binnen je macht lag, heb je precies het juiste gedaan : het aanstellerige gedrag niet beloond, en de rest wel beloond voor hun goede gedrag.

Die begeleidster mag dan 100 keer kijken of ze een drol gegeten heeft, uiteindelijk was het HAAR taak die ZIJ niet heeft uitgevoerd, dus laat maar lekker zuur kijken. Natuurlijk is zij niet (primair) verantwoordelijk voor het verwende gedrag van het kind (want dat klinkt niet als verdriet maar als frustratie om een kapot speeltje), maar wel voor het eventuele oplossen danwel in goede banen leiden daarvan. Dat is haar WERK nota bene.

Nee hoor, al met al denk ik dat je dit uitstekend hebt opgelost. Het huilebalkje weet dat de leuke dingen voor zoete kindertjes zijn, en de begeleidster heeft indirect een terechte tik op haar vingers gehad. Klasse-werk !

Ik zou - zodra duidelijk werd dat de begeleidster niets deed - het kind aan de arm hebben genomen en naar buiten begeleid. Dit soort taferelen moet je gewoon niet hebben in je praktijk en i.p.v. jou die vuile blik toe te werpen had die begeleidster direct in moeten grijpen toen het mis ging. Wat in eerdere reacties ook al is gezegd: ZIJ deed haar werk niet.

Een volgende keer is het misschien handig om 1 persoon verder te laten en de rest te laten wachten in de wachtruimte (als je die hebt?).

Ik ben het eens dat de begeleidster het had moeten oplossen, want zij kent het kind het beste, maar goed dat deed ze niet.
Je had het kind even apart kunnen nemen, uit de situatie, en kunnen proberen verwoorden wat ze voelde (als je tenminste het gekrijs had kunnen indammen), of kunnen vragen waarom ze schreeuwde.
Afleiden kan werken, maar daar ontken je het gevoel van het kind mee.
Ik heb in ieder geval wel medelijden met het kind, haar verdriet/angst mochten er niet zijn.

Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan om ten eerste de waarheid over het vogeltje te vertellen. Goed ook om vervolgens het kind even te negeren om tot rust te laten komen bij de begeleider en de andere kinderen te 'belonen' en mee naar buiten te nemen.
Die zure blik zou ik ook raar vinden. Misschien kun je dit met haar bespreken. Misschien bedoelde ze niet zo te kijken. Of wel, maar dan kunnen jullie dit uitpraten en bedenken hoe je zoiets een volgende keer kunt voorkomen. Maar ik vraag het me af, het is en blijft mensenwerk. :)

Ja, dat had anders gemoeten, maar dan vooral door toedoen van de begeleidster in kwestie. Jij bent daar voor de dieren, zij is daar voor de kinderen. Haar pakkie aan dus.
Als ik kijk naar deze situatie nam jij het voortouw, je wilde de kinderen een rondleiding geven en het kind in kwestie kon door haar gehuil niet mee. Begeleider had kind even apart moeten nemen en tot rust moeten brengen.
Overigens zou ik een huilend kind niet zo snel achterlaten in een vreemde omgeving. Het is doorgaans beter om dat kind gewoon bij een vertrouwd gezicht, in dit geval de begeleider, onder de hoede te brengen.
Dat begeleider een vuile blik geeft is onbeschoft. Ze heeft zelf gefaald in haar taak dus ze hoeft jou niets te verwijten.
Misschien had ze graag gehad dat je had gelogen over het welzijn van dit vogeltje, dat je had gezegd dat hij wel weer beter zou worden. Zelf geloof ik daar niet zo in. Ook de dood hoort bij het leven en we hoeven kinderen er niet altijd zo angstvallig van weg te houden. Het gegeven 'dood' kwam bij dit meisje even hard binnen, dat is niet te voorkomen en is volkomen normaal.
Ik heb nog een gouden tip voor als je 'last' hebt van een onbedaarlijk huilend kind: bied een glaasje water aan en moedig aan om een paar slokken te nemen. Dat werkt altijd want je kunt nu eenmaal niet blijven snikken als je moet slikken, vaak worden ze dan vanzelf weer een beetje rustig.

Eerst en vooral, Rieneke, vind ik dat je het best goed hebt aangepakt.

Wat de situatie moeilijk maakte, is het feit dat zowel de kinderen als de begeleidster duidelijk geen blijf wisten met de situatie.

Tips die in de toekomst kunnen helpen:
1) Vermijd hopeloosheid/hulpeloosheid
Kinderen (of zelfs volwassenen) die met een bijna dood vogeltje toekomen, doen dit omdat ze denken dat jullie het nog kunnen redden. Het is hun toevlucht in een situatie waarin ze zich anders hulpeloos voelen. De vraag of het beestje het zal redden, is een normale vraag.

Het antwoord dat verwacht wordt en misschien ook nodig is, is: "het is heel goed dat jullie het diertje naar ons hebben gebracht, want in zijn eentje zou het zeker doodgegaan zijn. We gaan doen wat we kunnen voor het vogeltje, maar het is wel heel erg ziek/gewond. De meeste vogeltjes die zo ernstig ziek zijn, redden het helaas zelfs niet met onze hulp. Goed dat jullie het diertje gebracht hebben".

--> Leg de nadruk er op dat zij gedaan hebben wat ze konden en laat vervolgens een kiertje hoop over. Op die manier duw je de persoon niet in de hopeloze situatie dat er niets meer gedaan kan worden. Dit kan namelijk hysterie uitlokken bij mensen die daar aanleg voor hebben.
Anderzijds geef je wel de waarheid mee, dat het beestje in de natuur zou zijn gestorven en dat het zelfs bij jullie veel kans heeft om te sterven. (dat het met zekerheid ZAL sterven, is een te harde waarheid)

2) Begeleiding begeleiden
Als je merkt dat de begeleider van een groep kinderen zelf niet meer functioneert, moet je de begeleider begeleiden. Het is niet ondenkbaar dat deze zelf van de kaart is door de situatie en niet van aanpakken weet.
Je zegt best dat de begeleider even met het kind tot rust kan komen in een aparte ruimte (zowel voor het hysterische kind, als voor de gemoedstoestand van de andere kinderen, als voor de aanwezige dieren misschien). Je kan erbij zeggen dat het oké is dat het kind "huilt" en dat de begeleidster er best bij blijft voor troost als het wat bedaart en dat jij de andere kinderen intussen bezighoudt. Je kan ook heel concreet de begeleiding de extra taak geven het kind een bekertje water te laten drinken.

Op die manier geef je ruimte aan de hoop emotie van alle partijen op een manier waar iedereen begrip voor kan hebben. Het maakt hopelijk ook dat de begeleiding terug in haar rol kan vallen en terug van aanpakken weet.

Toegevoegd na 20 seconden:
Succes volgende keer!
Maar weet dat je het eigenlijk al best goed hebt aangepakt.

Het was zeker niet jou schuld. Jij vertelde gewoon de waarheid. Dat dat kindje moest huilen had de begeleider zelf op moeten lossen. Ik vind het wel goed dat je het toch goed hebt opgelost en haar uiteindelijk wel rustig hebt gekregen. Die begeleider had gewoon zelf in moeten grijpen en het is al helemaal walgelijk dat ze dan ook nog zo'n gezicht naar jou trekt.