Hoe dicht liggen humor en tragiek bij elkaar?

Het heeft vaak met leedvermaak te maken.
Als een ander hard valt kun jij erom lachen.
Als het maar een ander betreft.

héél dichtbij.. een voorbeeld:

een paar maanden terug was een documentaire op tv over 9/11. Je zag de mensen uit de brandende flat springen, een zeker dood tegemoet. Mijn broertje zag dit ook, en begon te lachen.. ''kijk ze vallen naar beneden''.. zo dichtbij dus!

Toegevoegd na 46 seconden:
natuurlijk heb ik hem daarna even uitgelegd waarom mijn ouders hem boos aankeken, want ja daar hoor je natuurlijk niet om te lachen.

Een beschermingsmechanisme vanuit de hersenen zou het kunnen zijn..

Humor is een lach en een traan ;-)

Is eigenlijk primitief gedrag. Als jij wordt uitgelachen dan doe je het niet zo snel meer. Stel in de prehistorie deed je iets doms dan zouden ze lachen, dan doe jij het niet meer zo snel. Dat is maar goed ook, want het is iets doms. Dit was dus eigenlijk om anderen te beschermen. Dat hebben wij nu nog steeds, wij lachen anderen uit die vallen zodat zij meer hun best doen om niet te vallen.

Soms ligt het heel dicht bij elkaar. Ik heb eens gelezen over een natuurvolkje in Afrika dat door de verstedelijking steeds verder het onherbergzame gebergte in werd gedreven. Er werd continu honger geleden en het was dan ook lachen geblazen als er een kind uit een boom viel of dat een bejaard vrouwtje lelijk ten val kwam; iedere mond die er minder te voeden viel betekende immers een grotere overlevingskans voor de anderen.
Het is tientallen jaren geleden dat ik het heb gelezen, de aantekening die ik gemaakt heb heeft een van mijn verhuizingen niet overleefd, maar vergeten doe je zo iets toch niet (weet alleen de naam van het volk en de locatie niet meer).