Waarom zegt men bij een ramp of bij overlijden""waarom ik of waarom zij""?

De moeder zelf, als moeder heb je liever dat jou iets overkomt dan je kind.
Verder is de moeder ouder en denkt ze, mijn dochter had nog een heel leven voor zich.
Dit is mijn uitleg van deze uitspraak, weet niet of dat voor iedereen zo is.

Het antwoord ligt diep geworteld in menselijke psyche.
Een eerste fase van verwerking is de ontkenningsfase. Dus vragen als 'waarom zij', behoren tot deze fase.

De ontkenningsfase maakt deel uit van het gehele verwerkingsproces.

Ergens diep in veel mensen zit het gevoel dat er een lotsbestemming is, dat alles een bepaald doel heeft, dat leed een betekenis heeft en dat het op een of andere manier 'verdiend' is of 'een les' moet zijn.

Er gebeuren vaak dingen die geen enkele zin hebben, die ons willekeurig treffen zonder dat er ook maar enige zin in te ontdekken is. Bijna alle mensen zullen in dat soort gevallen toch heel hard op zoek gaan naar de zin van zo'n gebeurtenis. Ze zullen zelfs heel hard hun best doen om op een of andere verknipte manier zichzelf de schuld te geven. En het kan een mensenleven duren voor ze er achter komen dat er geen diepere betekenis in ultieme pech is en dat de enige verklaring 'op het verkeerde moment op de verkeerde plaats' is.

Daarom 'Waarom zij?' en 'Waarom ik?'

Als de mens plotseling iets ergs overkomt, is hij/zij geneigd zich af te vragen waarom hij/zij door het noodlot als slachtoffer uitgekozen is.

Wanneer men echter de vraag als 'kale vraag' ziet staan, ben je geneigd te antwoorden..Waarom jij niet en een ander wèl?

Toen ik zelf, ruim zeventien jaar geleden, diabetes kreeg was ik niet opstandig..

Ik accepteerde het meteen want, dacht ik: Ik had ook b.v. kanker kunnen krijgen.

Een familielid wilde haar medegevoel betuigen en sprak de woorden: Waarom jij?

Ik wees haar op de statistieken die aangeven welk percentage mensen welke ziektes krijgen en welk percentage mensen waaraan overlijdt.

Zo is het leven nu eenmaal, hè. Een mens is voor wat betreft ziektes onderdeel van een grote loterij..

Gr. Ton

Mensen zeggen soms maar iets om te zeggen. (Ik noem het in gedachten meestal ' woordkakken' )
Ze hebben gewoon niets anders paraat, dan een soort ' gemeenplaats ' (zo heet het als je je bedient van een gezegde wat vooral uitblinkt in leegte, omdat het zo vaak, te pas en te onpas, gezegd wordt) , als ze worden geconfronteerd met iets wat boven hun pet gaat, of wat ze moeilijk kunnen verwerken of accepteren.
Hier betreft het een moeder die net geconfronteerd met ongeveer het ergste wat iemand kan overkomen: de dood van een kind.
Het IS te erg voor woorden. Dus gebruikt ze woorden die een ander ooit bedacht, toen ze misschien klopten. ( Het zou bijvoorbeeld kloppen als het iemand betrof die toch al zoveel ellende heeft gehad. Of die zelfs al eerder een kind heeft verloren. Zoiets)
Normaal gesproken kloppen zulke woorden natuurlijk niet. Het is namelijk in principe voor iedereen even afschuwelijk om zoiets mee te maken en bovendien weet degene die het roept, dat niemand er ook een zinnig antwoord op kan geven.
Ik heb slechts eens een zinnig antwoord op een dergelijke vraag gehoord. Iemand had een vreselijk lief en mooi kleutermeisje doodgereden op een boerenerf. Een geliefd nakomertje, met het uiterlijk van een ' engeltje' .
De moeder schreeuwde, " Waarom zij..waarom nu net zij.."
De vader stamelde: " Ze was te goed voor deze wereld.."
Het is ruim 40 jaar geleden. Maar ik heb nooit een beter antwoord gehoord.
Iedereen had vrede met vaders uitspraak. Voor de andere kinderen was moeders uitspraak bepaald pijnlijk interpreteerbaar. Deze wijze vader heeft ook dit , verwacht ik, goed kunnen ontzenuwen. Bijvoorbeeld door uit te leggen dat mensen in shocktoestand zich kunnen verliezen in zulke uitlatingen.

Ik heb ook een hekel als iemand zegt waarom ik? Waarom iemand anders? Je hoort ook vaak mensen zeggen als er sprake is van misbruik, dan zegt men: Het zou je maar eens wezen. Ik zeg NEE je zou het kind maar eens wezen.Ik zelf heb de meest gruwelijke dingen meegemaakt in dit leven en ben nu 31 jaar, en krijg vaak te horen dat ik net als een kat negen levens heb, omdat het voor mensen niet te bevatten is om zoveel mee te maken in een leven van 31 jaar. Maar ik heb nog nooit niet gezegd waarom ik? en niet iemand anders. Ik vind dat namelijk heel erg egoistisch als iemand dat zegt.