Waarom zeggen sommige mensen steeds ""zeg maar""?

Dat is een verarming van de taal. Daarnaast probeert men op deze manier zichzelf bedenktijd te verschaffen om wel de juiste woorden te vinden.

dat is "een manier van converseren" zal ik maar zeggen.
vooral als het veel gebruikt wordt in een gesprek kan dat als hinderlijk of irritant worden ervaren.

Citaat van Paulien Cornelisse, de expert in hedendaags cliché-taalgebruik: (p. 204-205 in haar boek Taal is zeg maar echt mijn ding).

---- begin citaat ---
Zeg maar
Mensen willen in het leven altijd graag een slag om de arm houden. O wee als je ergens aan gehouden zou kunnen worden. Dat uit zich dus ook in de taal. Politici proberen bijvoorbeeld zo vaak mogelijk 'in die zin' te gebruiken, zodat duidelijk is dat hun uitspraken nooit gegeneraliseerd kunnen worden naar andere gevallen. Gewone mensen houden op een andere manier een slag om de arm. Wat je bij, schat ik, tachtig procent van de bevolking zeker eens per drie zinnen hoort is 'zeg maar'. 'Zeg maar' betekent 'we zeggen het nu even zo, maar eigenlijk zou het net zo goed anders kunnen zijn'. En dat is handig: 'We hadden zeg maar een feestje.' Als iemand gepikeerd reageert ('Waarom ben ik niet uitgenodigd?) kun je altijd nog snel zeggen: 'Nou ja, feestje, feestje, het was meer dat we samen televisie hebben gekeken.' Het is een slag om de arm van niks, maar toch geeft het een veilig gevoel.
De zeg maar-zeggers (en wees maar eerlijk, dat zijn we bijna allemaal) kun je trouwens ook nog opdelen in de puristen en de creatieven. De puristen zeggen letterlijk 'zeg maar', en de creatieven maken er zelf iets soortgelijks van, meestal 'lawezeggen' of 'lamazeggen'.
Verwant aan 'zeg maar' is 'als het ware', dat betekent: het is niet echt zo, alleen maar bijna. 'We zijn als het ware gaan langlaufen.' Waarschijnlijk wordt toch echt bedoeld dat er gewoon gelanglaufd werd, maar het 'als het ware' vult de zin lekker op.
Ik ken iemand die zich zo ergerde aan 'zeg maar', dat hij na elk 'zeg maar' ook echt ging zeggen wat de ander zei. Zei iemand: 'Ik hou zeg maar best wel van augurken,' dan riep hij snel: 'Best wel van augurken. Je zei toch: "zeg maar"?' Niemand begreep hem. 'Zeg maar' is zo gewoon geworden dat je het jezelf zeg maar niet meer hoort zeggen.
--- einde citaat ---

Lees dat boekje zou ik zeggen, dan kun je je over nog meer cliché-taalgebruik ergeren en verbazen :)

Dat is een stopwoord, net als 'dus' en 'of zo' en nog veel meer.

Het stopwoord gebruiken is vaak een onwillekeurige gewoonte.
Het gebruik kan verschillende functies vervullen, met name het kracht bijzetten van de eigen woorden,
het opvullen van pauzes die de tijd geven om na te denken,
het bieden van houvast voor de spreker, en
in het algemeen vormt een stopwoord de gelegenheid om de betekenisdichtheid van een taaluiting te "verdunnen".

Net als bij het synoniem stoplap, duidt het "stoppen" hier niet op "ophouden", maar op "opvullen".

Het is een hele korte en gemakkelijke uitleg om het zinnetje of het gene wat ze precies bedoelen beter aan te duiden, wanneer ze vaak niet helemaal precies weten hoe ze iets exact uit moeten leggen. Het is een ingeburgerd woordje /zinnetje en vergelijkbaar met duh, dus, enne, uhm, eh en,weet je wel.
Het is een soort van uitvlucht of opvulling voor als je het even niet meer precies weet.En dat dit ook wel een stop woordje genoemd word.
Het is gewoon een makkelijk voor de hand liggend woordje/zinnetje zonder enige nuttige aanvulling.
Maar je komt bij gebruik van stop woordjes zoals"' zeg maar"", iets minder dom over dan wanneer je zwijgt of de hele tijd uhm of heh toe gebruikt.