Is er een sociaal vangnet voor mensen die alleen zijn?

Niet overal is een sociaal vangnet voor ouderen. Dit is iets wat een gemeente regelt, nu de overheid is teruggetreden uit de zorg- en welzijnsector. De overheid wil dat de mensen meer voor zichzelf gaan zorgen en allereerst gebruik maken van mantelzorg en de hulp van vrijwilligers en zodra deze niet kunnen voorzien in de zorg en ondersteuning, in de laatste instantie de professionele hulpverlening ingeschakeld wordt. In feite moet een oudere dus zelf om hulp vragen en omdat niet iedere oudere dit wil, kan of durft, zullen er met dit huidige beleid, dat ouderen op zichzelf moeten wonen, steeds meer mensen dreigen te vereenzamen of zichzelf te verwaarlozen. Bovendien dementeren deze ouderen vaak en aangezien mensen steeds ouder worden en er veel ouderen zijn, zal het aantal alleen toenemen dat zonder sociaal netwerk zit. De maatschappij is veranderd vergeleken met vroeger. Vooral nu wordt men opgevoed als individu die het beste voor zichzelf uit het leven moet halen. Vroeger waren mensen socialer naar elkaar toe en de kinderen werden al opgevoed om ouderen, zieken of zwakkeren te helpen als het nodig was. Tegenwoordig zal een kind in de bus/trein niet meer opstaan voor een oudere met rollator, omdat ze het niet meer leren van hun ouders, om maar een voorbeeldje te noemen. Ikzelf ben nog 'ouderwets' opgevoed en breng dit verder op mijn kind. omdat ik het een goede opvoeding vond. Hij zal dus altijd helpen als hij ziet dat iemand hulp nodig heeft omdat hij dit als normaal ziet en gelukkig zijn er nog steeds ouders die ook zo denken, maar het worden er steeds minder helaas. Gemeenten met veel ouderen en ouderwets opgevoede ouders, zullen dan ook maatregelen hebben getroffen. Vaak heerst hier al een sociale controle en iedereen kent elkaar. Vrijwilligers hebben zich verenigd en regelen onderling dat bijv. mensen bezocht worden als zij zich weinig laten zien en houden een oogje in het zeil. Anderen richten een soort telefoonketting op, waarin ze elkaar elke morgen even bellen om 'goedemorgen'te wensen en te weten of alles goed is. Elke gemeente gaat er op een eigen manier mee om en kleine hechte gemeenten zullen dus een beter sociaal netwerk hebben, dan grotere- of steden, waarin je vaak niet eens weet wie jouw buren zijn en er meer anonimiteit heerst.

Het simpele antwoord is dat er geen vangnet is vanuit de landelijk of locale overheid. Dus het komt meer op vrijwilligers en andere hulpverleners. Aan de ene kant kan het komen van de eenzame persoon zelf, maar ook vanuit zijn omgeving. Als echt iemand alleen is, dan helpt het als een keer per dag kort een momentje is waarbij er contact is. Soms is het gewoon even een dagelijks belletje of een dagelijks groet. Iets wat werkt is de ouderwetse telefoonkring. Maar ook een wekelijks praatje vlak voordat je boodschappen gaat doen. "Kan ik iets voor u mee nemen ik van de winkels?" Maar ook van de eenzame een sleutel adres te maken. Of de plek waar je altijd suiker en koffie leent. Of het adres in de straat waar de pakjes worden afgegeven.