Tja hoe ga je er mee om?
Belangrijkste is dat je ze heel goed eerst zelf erkent en kent.
Qua soft-spots ben ik zelf zo lek als mandje, de paar die ik eerder nog niet kenden hebben dan wel goede vrienden me heel goed voor-gespiegeld ;)
Knokken tegen je "zwaktes" gaat niet werken, dan worden het meestal sterkere "triggerpoints" ;)
Mij helpt het beste en dit ook naar mensen die me soms minder goed gezind zijn, duidelijk en openlijk aangeven waar je /mijn zwaktes liggen, en vriendelijk blijven.
Zal 1 zwakte bv nu bij naam noemen?
Ik kan ECHT niet tegen bloed zien, maar zelfs een verhaal over een wond of of details van welke operatie dan ook, mens of dier maakt niet uit, kan me in mum van tijd doen flauwvallen!
Dit heb ik al vanuit kindertijd, lastig genoeg, en omdat ik zoooooo graag sterker in deze dingen wilde worden, heb ik behalve zelfs bloeddonor worden, later als doktersassistente gewerkt op lab van longarts en moest mensen ook prikken en bloed genoeg onderzoeken, maar helaas hoe ik ook streed, niets hielp en ben in die tijd misschien wel boven de 100 x gevloerd geraakt. (en vriendelijk verzocht door de bloedbank om te stoppen, werkte door op anderen daar en hadden meer werk aan mij en anderen dan de opbrengst van bloed ;)
Meeste mensen geef ik dit tijdig aan (wekelijks hier de prikdienst aan huis) en liggend gaat nu nog redelijk MITS die prikster maar niet tijdens afname begint over "ow , het stroomt niet lekker je bloed, of jammer maar jij hebt rol-aders, of andere opmerkingen!"
Tja gevolg is dat ik flauwval en ze mogen me dan niet alleen laten ;)
Gevolg voor hun is dan dat ze enorm op drukke schema achterlopen, daarom zeg ik dit bij voorbaat ;)
Verder is accepteren van je zwaktes ook vaak later je sterkere punt. (ondanks dat mijne kennelijk ongeneeslijk is :))
Geef je je grenzen tijdig aan, dan heb je gedaan wat "je kon en moest" , wat de ander er dan later wel of niet mee doet, is dan HUN verantwoording ;)
Zelf hou ik ook rekening met ieders zwaktes, lijkt me ook normaal qua intermenselijke relaties toch?