Is het aantal zangers van een volkslied ook een deel van de boodschap van het volkslied?

Er is nog wel enige discussie mogelijk over de vraag, of het kapitalisme nou echt "ikke ikke ikke" betekent. Het kan ook vrijheid betekenen of dat mensen mogen bepalen wat ze zelf willen. En we kunnen het ook wel omdraaien, want je zult vast weleens van Erich Honecker hebben gehoord. Hij had op een geheime plaats in de DDR een heel dorp ingericht, en daar woonde hij met al zijn communistische vriendjes. Alles westerse spullen waren er verkrijgbaar, terwijl het gewone volk 4 uur in de rij moest staan voor een broodje. En tegen de tijd dat ze aan de beurt waren, was het brood op. Lijkt mij meer "ikke ikke".

De verschillen zitten 'm niet zo in de ideologie, maar meer in de cultuurverschillen. Amerika is nationalistisch, en de amerikanen zijn niet vies van een beetje show. Het volkslied is een happening, een soort feestje, vooral voor de artiest die wordt uitgenodigd. Of het er allemaal zoveel mooier op wordt, is een andere vraag. Want omdat iedere artiest echt de show wil stelen, krijg je nogal eens heel bijzondere muzikale interpretaties, met allerlei uithalen en fantasieloopjes in de melodie. Je kunt je afvragen waar het om gaat: het volkslied of de eer en glorie van de artiest.

In Rusland houden ze ook van show, maar dan op een heel andere manier. Het gaat er daar veel officiëler aan toe, en dan past een artiest in glitterpak of -jurk daar niet zo bij.

De uitleg in je toelichting is een mooie en originele gedachte, maar als je die uitwerkt blijft er niet zoveel van over. Nederland en Belgie zijn ook kapitalistische landen, en ik hoor hier het Wilhelmus weinig door artiesten zingen. En misschien is dat maar goed ook ;-)