Vorige maand ben ik erachter gekomen dat ik op jongens val, maar ik vind het moeilijk om hiermee naar buiten te komen. Tips?

Dit lijkt me een zeer lastige situatie. Aan de andere kans heb je wel ouders die onvoorwaardelijk van je houden. Ze zullen je moeten accepteren hoe je bent klaar! Dus als je er echt zeker van bent zou ik gewoon eerlijk en dapper zijn en het ze vertellen. Succes ermee!

Ow dit lijkt me een lastige situatie, ik zou het eerst vragen wat ze ervan vinden ' homo zijn ' en kijken hoe ze reageren en vooral rustig tegen ze zeggen succes!

Neem de koe bij de horens.
Spreek uw ouders erover aan dat u anders in uw vel zit.
Grote kans dat een van uw ouders al een vermoeden hebben.
Taboes moeten nu eenmaal doorbroken worden.
We leven niet meer in het stenen tijdperk.
Echte ouders hebben begrip voor uw situatie en staan achter u.
U bent de eerste niet en u zult ook niet de laatste zijn met zoiets. De waarheid maakt u vrij.

Het beste kun je eerst contact opnemen met het COC. De belangenvereniging voor homo's. Je kunt daar met iemand praten en dan krijg je advies hoe je dat in jouw geval het beste kunt aanpakken. Je hoeft het niet direct te vertellen, ga het rustig voorbereiden totdat jij vind dat je er klaar voor bent. Succes!

COC contacteren inderdaad. Je bent niet de enige met deze vraag (ik noem het bewust geen probleem). Sterker nog: duizenden en nog eens duizenden mensen in alle hoeken en gaten van de wereld hebben op een of andere manier hierin een weg moeten vinden.

Ik heb een transseksueel in mijn familie: die kon er pas op zijn vijftigste wat mee, vooral omdat zijn (hoewel nu háár) ouders het niet zouden kunnen accepteren. Je moet er toch niet aan denken dat je de dood van je ouders uiteindelijk als bevrijding ziet omdat je dan pas zo iets allesoverweldigends niet meer geheim hoeft te houden.

Houd zeker rekening met je ouders, maar probeer dus toch zeker een weg te vinden om het zodanig uit te leggen dat zij er ook wat mee kunnen. Houd het niet geheim want je weet hoe het gaat met dingen die je verborgen houdt: het gaat hoe langer hoe meer etteren en wordt hoe langer hoe moeilijker, en uiteindelijk als het later alsnog uitkomt is de explosie veel groter dan nodig.

Het COC kan je ongetwijfeld helpen of anders verwijzen naar diegenen die dat wel kunnen.

Heel veel succes en je bent al een eind als je er serieus over nadenkt en het in ieder geval pontificaal in je vraagstelling hier zet. Keep up the good work!

Zie bijvoorbeeld:

http://www.cochaaglanden.nl/ouders.htm
http://www.comingout.nl/


Een stukje van mijn eigen levensverhaal: ik persoonlijk heb tussen zo'n beetje mijn 6e en mijn 12e (dat was eind jaren '80) veel met andere jongetjes van dezelfde leeftijd, gewoon schoolvriendjes en zo, geexpirimenteerd en daar erg van genoten. Heb me daar toen ook nooit voor geschaamd, tot ik op een gegeven moment opeens uitgescholden werd voor homo en ik me ging realiseren dat ik eigenlijk gewoon best wel met "echte seks" bezig was maar dan niet op de manier die de meeste mensen "normaal" zeggen te vinden. Toen ben ik daarmee gestopt en heb lange tijd alleen nog maar naar mijn gevoel geluisterd. Kwam erachter dat ik sowieso niet makkelijk verliefd wordt, absoluut niet, maar áls dan toch echt heel erg op meisjes/vrouwen. Jongens vind ik soms nog wel eens stiekum spannend om over te fantaseren maar meer uit erotische interesse, ik ben nog nooit echt verliefd geweest op een jongen. Maar ik ben pas 31, wat niet is kan nog komen (ken ik ook voorbeelden van in nabije omgeving) en ik houd gewoon mijn ogen, mijn hart en mijn mind wijd open. Ik hoop dat jou dat ook lukt!

Ik zou niet direct met de deur in huis vallen, voorzichtig nu en dan eens een opmerking maken. (bv:noem een paar bekende Nederlanders)
Begrijp van je ouders dat ze het er moeilijk mee zullen hebben maar jij hebt het ook moeilijk omdat je er niet mee naar buiten durft komen.
Taboe's zijn er om te doorbreken.
Uiteindelijk gaat jouw geluk voor het hunne en dat is het allerbelangrijkste!
Blijf in elk geval jezelf en laat je niet in een keurslijf dwingen.
Op den duur gaan ze het toch moeten accepteren goedschiks of niet.
Je bent je eigen persoon, uniek.

Je kan het aan je ouders vertellen in de vorm van een brief of mail bijvoorbeeld. Een brief of mail geeft de tijd om voor jezelf je gedachten op een rijtje te zetten. Je wordt niet beïnvloed door de emoties van je ouders. Je ouders kunnen je brief nog nalezen en de dingen laten bezinken.

Een gesprek lijkt akelig omdat het zo direct is. Maar dan heb je weer het voordeel dat je er geen doekjes om kan winden en dat je ouders vragen kunnen stellen die op het moment zelf besproken worden.

Reageren je ouders in eerste instantie niet zo positief, hou er dan rekening mee dat de meeste ouders uiteindelijk wel bijdraaien. Net zoals jij misschien een tijdje over je seksuele oriëntatie hebt getwijfeld, hebben zij soms ook tijd nodig om aan het idee te wennen.

Vaak maken ze zich zorgen om je toekomst, en om de reactie van de buitenwereld. Ze stellen zich vragen als: ‘zal hij een geschikte partner vinden?’ ‘zal hij veel te maken krijgen met uitsluiting of discriminatie?’…

Sommige ouders echter komen nooit tot een aanvaarding van de seksuele oriëntatie van hun kind. Vaders hebben het er meestal moeilijker mee dan moeders.

Neem eens een kijkje op comingout.nl , daar staan verhalen van jongeren die uit de kast zijn gekomen. Het kan erg helpen als je sommige verhalen leest , dan weet je ook een beetje hoe je je moet voorbereiden. Zelf heb ik er ook opgezeten toen ik niet wist joe ik het moest brengen. 1 ding is wel belangrijk : vertel het pas als jij vind dat je er klaar voor bent. Succes

Dit is best een ingewikkelde situatie, grote kans dat jouw ouders totaal niet accepteren dat je "anders" bent maar misschien heb je jouw ouders toch wat verkeerd ingeschat en kunnen ze er uiteindelijk toch begrip voor opbrengen en zeker als je het hen kunt uitleggen.
Maar JIJ bent wel de gene die met het leven door moet op de meest prettige manier dus leef je leven en als je denkt er klaar voor te zijn vertel het je ouders. Maar ga vooral voordat je het je ouders vertelt eerst zelf op onderzoek uit,en voor het gemak in een andere stad, zie alle tips die je krijgt ,zodat je sterker en met meer zelfacceptatie je omgeving duidelijk kunt maken dat jij zo wilt leven als je leeft. Willen je ouders geen contact meer met je dan heb je in ieder geval een basis om verder te gaan met je leven als je je zeker en happy voelt .Probeer mensen te vinden die je begrijpen en zoek contact met gelijkgestemden, want mensen die je steunen en liefhebben heb je echt nodig en zeker als je ouders je afwijzen, want helaas gebeurt het nog veel te vaak dat mensen anderen afwijzen omdat ze niet naar hun levensovertuiging leven.

Doe het niet.

Pfffff.... wat zal jij je eenzaam/alleen voelen hierin....

Je hebt al vele antwoorden gekregen, misschien een aanvulling: is er niet tòch iemand in je omgeving, die je vertrouwt? Een hele goeie vriend, familielid, een leerkracht, een vertrouwenspersoon op school?
Iemand waar jij je veilig bij voelt en waar je het op kunt uitproberen om het te vertellen? Het zal altijd heel eng blijven denk ik, maar om een begin te maken en om het niet meteen je ouders te hoeven vertellen.

Knap van je, dat jij je vraag hier durft te stellen!
Heel veel succes en ik hoop voor je, dat je ouders ruimer denkend zijn dan je nu denkt.

Loop niet te hard van stapel. Je hebt het pas een maand geleden ontdekt, geef jezelf eerst even kans om aan het idee te wennen en te kijken wat het voor jou betekent, voordat je het aan je ouders of aan je vrienden vertelt.

Het lijkt me in deze fase beter om, als je wil praten, contact te zoeken met 'gelijkgestemden' via b.v. het COC, en het dan later, als je wat zekerder van jezelf bent, pas met je omgeving te delen.

Is het echt nodig om zoiets te vertellen? Als jij respectvol er mee omgaat, heeft er toch niemand iets mee te maken? Als mensen er om vragen waarom je altijd met die jongen bent, kan je zeggen dat het je vriend is. Als ze vragen of je homo bent, vragen ze er zelf om... hoewel ik vind dat ze er niets mee te maken hebben.

Of je moet het natuurlijk vervelend vinden dat je het niet kunt vertellen. Laat je niet aanpraten dat je 'in de kast zit'. Je doet dingen op jouw manier.

en je weet het pas een maand. doe rustig aan, tot je er zelf helemaal achter bent hoe het zit. Het is moeilijk om zo iets aan je ouders uit te leggen ,zeker om dat ze waarschijnlijk niet meteen staan te juichen. Neem eerst de tijd om het voor je zelf een goede plaats te kunnen geven, zodat je ook sterker staat als het moment daar is gekomen om je ouders het te vertellen. Tip: vertel het eerst je moeder, in vertrouwen. Dan kan als zij een beetje aan het idee gewend is, je helpen met de rest van de familie.

Succes!