Zijn mensen met een verstandelijke beperking in staat om hun kinderen zelfstandig op te voeden?

De kinderbescherming vind dat dat niet kan...

Mijn persoonlijke mening is dat als iemand het klaar speelt dat hij met een partner een kind kan verwekken, dat voldoende bewijs is dat ze rechtmatig een kind mogen krijgen en dus opvoeden... Ik zal ze wel hulp aanbieden op momenten dat ze dat niet kunnen, maar zo denk ik er zelf over...

Ik ga dan altijd terug naar 6000 jaar of zo... Hoe zou dat dan zijn geweest, en dan kom ik op mijn antwoord...

Dit is een vraag die veel controverse oproept. Een aantal argumenten zijn:
- Er zijn 'normale' mensen die hun kinderen al niet kunnen opvoeden, wie is er dan om te zeggen dat mensen met 'verstandelijke beperkingen' dit mag worden ontzegd?
- Zij mogen er toch ook voor kiezen om kinderen te krijgen?
- Door hun beperking zijn ze vaak niet bewust van situaties die bedreigend kunnen zijn
- Door de verstandelijke beperking reageren zij emotioneel ook vaak anders op gedrag van kinderen, waarbij ze zich intellectueel niet zelf kunnen terug roepen.

Mijn inziens is voor de continuïteit van de ontwikkeling van het kind, het niet verstandig als zij, zonder ondersteuning (dus zelfstandig), een kind opvoeden.

Niet zo lang geleden zag ik twee mensen in een auto stappen, waarbij een meisje op de achterbank in een kinderzitje was gezet, zij had het schijnbaar niet naar haar zin en de moeder begon te schreeuwen tegen haar. Vervolgens draaide de vader zich van achter het stuur om en leek het dat hij 'uithaalde' naar het kind. Al hoewel ze een redelijk dure auto hadden, vroeg ik me af of ze wel helemaal 'verstandelijk ONbeperkt' waren.

Ik had het ze graag even duidelijk gemaakt dat dit niet de manier is waarop je kinderen 'begeleid bij hun groei' en ook niet 'opvoedt'

Dus, weliswaar met nuancering dat het om er een duidelijke medische constatering van achterstand in gedrag en intellect van het paar gaat, denk ik niet dat het kan.

Op basis van een aantal condities moet dat wel kunnen maar bij alle vormen denk ik niet. Ik denk dat het natuurlijke instinct om voor een kind te zorgen universeel is. De vraag blijft alleen in hoeverre registreert iemand of een baby ziek is en wat doen zij daar dan aan. Als op deze onderwerpen een vinkje gegeven kan worden en de ouders echt een verantwoordelijkheidsgevoel hebben dan "ga je gang".

Ik denk, dat we ons hier op héél gevaarlijk terrein gaan begeven. Ik loop nl. stage bij een inburgeringscursus. Hierbij werd ik gisteravond geconfronteerd met een vrouwtje, dat door vitamine-gebrek (!!!) nare wondjes in haar mond heeft, en allerlei infekties in haar slijmvliezen. Ze is getrouwd met een 2e generatie Marrokaan, en is sinds 8 jaar in Nederland, ze hebben nu 2 kinderen, en willen er nog mínstens 2 bij.......Ombudsman,Mag dat?......

Ik heb het van nabij gezien en het werkt niet mijns inziens.
Je zou het die mensen gunnen, want ze hebben vaak ontzettend veel liefde te geven,maar op praktische punten loopt het fout!

Ja, en nee. Ik zelf heb 30 jaar lang de ontwikkeling gezien in de begeleiding van verstandelijk gehandicapten. Het is zeldzaam dat een kind onverhoeds wordt geboren in deze cultuur. Ze worden goed begeleid in hun liefde leven, maar de zorg voor een kind is nog steeds na 30 jaar ingewikkeld. Voogdijschap komt om de hoek kijken, orthopedagogen hebben hun handen er vol aan. En in aller eerlijkheid, er zijn inderdaad begeleidingscentra die het geweldig en gepassioneerd begeleiden. Maar door de bezuinigingen en minder geschoold personeel ontstaan begeleidingshiaten die niet meer verantwoord zijn. Naast de proffessionals zijn hele familie`s en ouders van de verstandelijk gehandicapten betrokken. Voorheen woonden de meeste van deze mensen in inrichtingen paviljoens, gezinsvervangende tehuizen. Deze laatste is uitelkaar gehaald men woont zelfstandig gewoon in een straat, deze vorm van wonen is van de laatste jaren. Maar het controllepunt is ver te zoeken. Sommigen kopen de wehkamp bijna leeg, (geen overzichtin financien) sexualiteit is prima gewoon de pil gebruiken en als je dit vergeet dan maar de drie maandelijks injectie met antconceptie. Het fenomeen zelfstandig wonen doet de opvoeding van kinderen geen goed door minderbegaafden. Er is geen ondersteuning voldoende meer de veiligheidsklimaat te scheppen. De verstandelijke gehandicapte kunnen het gewoon niet . Liefde is er altijd, maarde praktijk diciplines lopen stuk. Het kleinschalig wonen is daar debet aan. Er is dagelijks een mbulant ondersteuner, maar die vertrekt weer. Er is binnen de huiskamer geen continu begeleiding meer. Complete gezinnen gaan er aan kapot, en meestal de moeder die alles probeert maar waar het niet mee lukt. Ze hebben nauwelijks veiligheid meer laat staan de kleintje die in die gezinnen geboren worden. Zij voelen en wij denken is nu in hun zorg ver te zoeken. Hun zorg is mijn zorg. Addy

Soms wel, soms niet. Je hebt verstandelijke beperkingen ook in gradaties. En... ook als mensen geen verstandelijke beperking hebben, is dat geen garantie dat de opvoeding van het kind goed verloopt.

Mensen met een verstandelijke beperking kunnen zich vaak wel redden en zelfstandig een huishouden runnen. Door heel veel structuur in hun leven aan te brengen, zijn ze in staat om een dag invulling te geven en alles volgens plan te laten verlopen. De invulling hangt af van hun beperking. Als ze een kindje krijgen, is de structuur totaal verdwenen. Er zal een nieuwe structuur aangebracht moeten worden. Het zal van hun beperking afhangen of dit gaat lukken. Hier moet uiteraard goed toezicht op zijn, want jonge kinderen kunnen nog niet voldoende voor zichzelf opkomen en ze zijn kwetsbaar.
Als de eerste verzorging lukt en de ouders zijn in staat tot het geven van voldoende liefde, kan er een probleem ontstaan als het kind de ouders intellectueel overgroeit.
Het blijft dus een kwestie van voldoende begeleiding en ingrijpen als het mis gaat of dreigt te gaan.