hoe komt dat als je een horror of drama film kijkt dat je toch bang of verdrietig wordt?

Goede filmmakers zorgen ervoor dat je je gaat identificeren met het slachtoffer. Pas als dat lukt dan voel je je betrokken met zijn/haar lot, ondanks dat je weet dat het niet echt is.
Dat lukt nauwelijks met korte nieuwsfragmenten, en veel mensen willen de echte ellende niet zien. Dat is veel te confronterend en nabij.

De makers van de film schrijven het script zo dat het verhaal spannend is en je 'caught' in het moment raakt. Dit wordt versterkt door muziek en bepaalde filmische technieken.

Deze trucs worden minder toegepast in de journalistiek, waardoor dit nieuws je minder kan raken.

Bij een film zorgen de regisseur en acteurs ervoor dat je je inleeft en identificeert met de hoofdpersoon.
Bij het nieuws en een documentaire wordt er alleen gezegd wat er is gebeurd, verder geen informatie over de gevoelens en het karakter van de personen.

Zelf herken ik dit heel sterk, maar alleen bij mooie, ontroerende films. Een horrorfilm doet me niets maar bij een ontroerende film verplaats ik me snel in de ander. Je voelt als het ware hoe die ander zich moet voelen. En dan vergeet ik af en toe dat het een film is en lopen de tranen over m'n wangen.

Hoe gevoeliger je bent en hoe meer inlevingsvermogen, hoe meer iets je kan aangrijpen. Ik denk dat dit de reden is.

Dat heeft te maken met empathie, d.w.z. je kunnen inleven in een ander. Als een ander zich in een ellendige situatie bevindt kun jij je invoelen en dus wordt je verdrietig of bang.

Acteurs maken gebruik van ervaringen uit hun eigen leven om de emoties neer te zetten.

Overigens moet ik om de meeste horrorfilms alleen maar lachen dus daar heb ik het niet zo.

Resume: Het betekent dus dat je een sociaal persoon bent en dat is goed toch?

Omdat je toch gelooft dat het echt is, of echt kan zijn... En dan wil jij je dus slecht voelen, en dat snap ik dan weer niet, je betaalt een ander om je slecht te gaan voelen, rare wereld leven we toch in...

Een goede fimmaker probeert met zijn film, binnen te dringen in jouw beleving.
Als hem dat lukt, dan kan hij vrijwel onbeperkt spelen met jouw emotie's.
Hij kan je dan bang maken, verdrietig, boos enz., ondanks het feit dat je echt wel weet dat het maar een film is.
In de loop van de film zak je steeds verder weg in de onwerkelijkheid en besef je steeds minder dat het niet echt is. Dat is ook de bedoeling van de film.

Worden er op de t.v. rampen vertoont, dan missen wij die filmregiseur, die met muziek en spannende beelden je naar een klimax brengt.
Het nieuws komt onvoorbereid bij ons binnen.
Onze emotie was nog niet geopend. Dus schrikken we amper.

Het ligt ook zeer zeker aan het geluid,want zonder geluid is een film niet eng of triest. Dus het is een combinatie van goede regie en geluid/muziek.

Er kan bij mij wel een snaar geraakt worden waardoor ik emotioneel word, maar bang zeker niet.
Bij een enge film zie ik in gedachte toch alle camera's eromheen staan.
Je wordt bang als je verdrinkt in het verhaal.