oorgaan donatie, waarom willen sommige mensen wel en andere niet ?

Tsja, iets is pas wetenschappelijk bewezen, als het is onderzocht. Ik kan niet meer zeggen, dan dat ik ook verhalen heb gelezen over de eigenschappen die gedoneerde organen meebrachten.
B.v. de man die onlangs bij Pauw en Witteman was, om te praten over het boek over zijn harttransplantatie, deze man had zelf ontdekt dat hij een ""dartel"" hart had en dat het van een vrouw moest zijn.

Ik ben zelf helemaal tegen orgaantransplantatie, eigenlijk om dezelfde reden als jij. Voor mij voelt het als mensen die mensen consumeren. Ik word er onpasselijk van, bij de gedachte.
Toch zou ik een uitzondering kunnen maken voor mijn kind.
Waarschijnlijk omdat de overlevingsdrang voor mijn nageslacht heel hevig is, sterker nog dan mijn afkeer van de consumering van mensen.

Mensen verkopen hun nieren, schijnt voor te komen in India. Er worden mensen gedood voor hun organen, zo zijn er verhalen tenminste.

Ik sta niets af, maar ik hoef ook niks.

En toch is er weer een uitzondering. Als jong meisje heb ik eens gelezen hoe een hoornvliestransplantatie iemand voor blindheid kan behoeden. Toen dacht ik: ach dat hoornvliesje wil ik wel afstaan na mijn dood. Het voelt wel een beetje anders voor mij dan organen, en heel de industrie die er omheen is ontstaan, en de druk die er op ons wordt gelegd: tekorten aan donoren.
Wat tekorten aan donoren? Ieder mens krijgt een lijf en daar doen we het maar mee.

Ik heb het er laatst eens met een vriend over gehad.

Die is van mening dat als je een orgaan zou willen ontvangen als je er een nodig hebt, je hem ook zou moeten willen afstaan en dat hij daarom donor is.

Ik ben het helemaal eens met hem, en juist daarom wil ik geen donor zijn.

Waarom? Het idee om met een orgaan van iemand anders in mijn lijf rond te lopen, staat mij geheel niet aan.
Dan kunnen mensen zeggen, wacht maar als het zover is dan neem je het echt wel.

Prima! Dat kan zeker zo zijn, en zover ben ik niet, en hoop het ook niet mee te maken. Ik moet het doen met wat ik nu heb en niet met wat kan gebeuren en hoe ik zou kunnen handelen in een situatie die mij niet bekend is.

Kortom, ik ben geen donor, omdat ik zelf geen orgaan van een ander zou willen, zoals ik me er nu bij voel. Ik zou wel donor willen zijn in bepaalde gevallen. Helaas mag je geen criterium zetten op wat voor mensen je dan wel wat zou willen geven. Misschien zouden we daar wat beter mee moeten omgaan, al zou het een rascist zijn, is het niet beter om dan in ieder geval wel meer organen beschikbaar te hebben voor de doelgroep van deze rascist (er zijn blanke en zwarte rascisten) totaal gezien toch meer organen.

Ik zou het wel willen afstaan als de ontvanger een kind zou zijn, in mijn optiek zijn kinderen altijd onschuldig per definitie en ze hebben nog een leven voor zich.

Ook als het een naastte is (familie, goede vriend) zou ik het wel willen. Maar goed helaas je mag deze restricties niet opleggen, wat toch betekend, minder beschikbaar.

Ik ben 100% voorstander van iedereen standaard donor maken. Voor veel mensen maakt het niks uit en zullen zich niet registeren al zouden ze het niet erg vinden. Mensen die het niet willen laten het echt wel vastleggen als het gestandaardiseerd wordt.

Het tekort aan organen ligt mede aan de manier waarop we ermee om gaan. Jammer hoor, ze zijn o zo belangrijk.

En mocht de situatie komen dat ik er wel 1 nodig heb, en ik heb toch gaan accepteren.... dan zal ik me daarna onmiddelijk al donor laten registreren.

wanneer je sterft heb je toch niets meer aan je organen. van mij mogen ze alles hebben behalve mijn geslachtsorganen en hersenen want dat vind ik iets wat écht van mij is. je helpt er immers mensen mee

dat is denk ik een van de grootste argumenten voor de voorstanders.

een argument voor de tegenstanders; dat het jou hart of nieren of longen zijn. je weet idd niet naar wie het toegaat voor hetzelfde geld naar iemand die je totaal niet mocht. maar dat vind ik alsnog geen reden om iemand te laten lijden.

De keus is tussen (zoals ik het zie):

* Iemand anders (of velen) er gelukkig mee maken
* Opgepeuzeld worden door wormen en ander ongedierte
* Verbranden zodat alleen nog as over is

De keus is voor mij heel gemakkelijk, ik heb er nooit over na hoeven denken. Ze mogen alles van mij gebruiken en ik hoop dat het velen gelukkiger zal maken.

Wat betreft de verandering van menselijke trekjes of het krijgen van allergieën na het ontvangen van een donor, lijken mij onzin.
Als zoiets al gebeurt zou dat toeval kunnen zijn.
Na een hartoperatie of tijdens en na bepaalde ziekten kan iemand zijn karakter ook veranderen. En ook een allergie kun je te aller tijde krijgen.

Zoek even terug met trefwoord 'Donor'. Deze vraag is echt al heel vaak gesteld en ook al heel vaak heel goed beantwoord.

Juist op het gebied van de orgaandonatie bestaan er felle voor en tegenstanders.

Maar orgaandonatie is niet alleen een persoonlijke kwestie, het is ook een handreiking naar de medemens.

Een dood lichaam wordt ofwel begraven..ofwel verbrand. De organen worden daarmee dus vernietigd.

Ik heb vele argumenten gehoord tegen de donaties..O.a. dat een mens soms niet helemaal dood zou zijn als de organen uit het lichaam werden verwijderd..omdat die anders zouden afsterven en dus onbruikbaar werden.

In hoeverre dit op waarheid berust, weet ik niet..maar ik stel mij voor dat ik erin moet toestemmen als de organen van mijn echtgenote..zonder enige verdoving..verwijderd zouden worden.

Ook heb ik horen beweren dat iemand, die schijndood is, na verwijdering van de organen..weinig tot geen kans heeft weer tot leven te geraken..

De voorstanders , willen zelf doorgaans ook graag, indien noodzakelijk, een orgaan ontvangen.

Een gevolg van een orgaandonatie is echter wel dat de ontvanger levenslang medicamenten moet innemen teneinde het afweersysteem van het lichaam een beetje ´lam´te leggen.

Dit omdat het vreemde orgaan anders zonder meer door het lichaam wordt afgestoten.

De kans op allerlei ziektes neemt daardoor evenwel enorm toe..

Dus ook een orgaantransplantatie zijn voor de ontvanger ervan niet altijd even rooskleurig..

Groet,

Ton

Als ik kom te sterven ga ik een losmakingsproces in. Daar ga ik vanuit. In Tibet mag je een dode zelfs 40 dagen niet aanraken na zijn/haar overlijden omdat je dan het losmakingsproces verstoort.
Ik weet niet of het 40 dagen duurt en hier in onze cultuur is het natuurlijk ondenkbaar om iemand 40 dagen opgebaard te laten staan maar ik kan me heel goed voorstellen dat er rust en tijd nodig is om de geest en/ziel te laten overgaan tijdens (na?) het sterven van het lichaam, het " de geest geven "
Ik heb een boek gelezen "Ongestoord Sterven" waarin een moeder beschrijft wat er met haar zoon gebeurt die is overleden en die donor is. Als het waar is dan wordt het sterfproces behoorlijk verstoord. Ik ben niet tegen donorschap maar vind wel dat er veel te weinig over bekend is. Hóe gaat dat nu écht in zijn werk? Wat gebeurt er? En zolang ik dat niet weet zal ik geen donor zijn en hopen dat er heel snel gewerkt kan worden met eigen stamcellen om organen te maken. Dan is de kans op afstoting ook vrijwel nihil.

Ik denk niet dat karaktereigenschappen gekoppeld zijn aan een nier of een lever.
Mijn persoonlijke mening: van mij mogen ze na mijn overlijden alles hebben dat bruikbaar is, want ik heb er zelf niets meer aan en iemand anders kan er vreselijk mee geholpen zijn.
Overigens vereist dit voor de meeste organen wel dat je in het ziekenhuis overlijdt (anders zit er teveel tijd tussen overlijden en uitnemen organen).