Waarom hecht Nederland zo veel aan vrij grensverkeer?

Het Schengengebied kwam tot stand toen vijf EU‑lidstaten in 1985 besloten om de controles aan de binnengrenzen af te schaffen. Op een continent waar landen vroeger met hand en tand hun grondgebied verdedigden, bestaan veel grenzen nu enkel nog op kaarten. Schengen is niet alleen tastbaar, populair en succesvol maar ook van grote betekenis voor het dagelijks leven en onze samenleving. Na de twee wereldoorlogen lukte het om het vertrouwen op te bouwen, de veiligheid te waarborgen en de grenzen open te stellen. Er werden gezamenlijke afspraken gemaakt over het visumbeleid, het asielbeleid en de samenwerking tussen politie en justitie. Men kon de trein pakken of de auto en moeiteloos de buren bezoeken en probleemloos door de aangesloten landen reizen. Geen lange wachttijden meer aan de grenzen, alle benodigde papieren kon men thuis regelen. Iedereen blij.
Het zijn de bijkomstige redenen, maar niet de voornaamste, dat men nu aan het vrije grensverkeer in het Schengengebied wil vasthouden.
(Momenteel wil ook niet iedereen dit nog langer, volgens Syp Wybia, journalist, columnist en schrijver van het boek “Vervlogen visioenen” over de Europese eenwording).
De totstandkoming van het Schengengebied is een van de grootste prestaties van de EU en was tot op heden onomkeerbaar. Men dacht dat het de verschillende bevolkingen dichter bij elkaar zou brengen.

De belangrijkste (en zeer begrijpelijk) reden dat men kost wat kost aan dit vrije grensverkeer wil vast houden en er geen afstand van wil doen is, dat de totstandkoming van de Schengenovereenkomst één van de grootste prestaties is die de EU in al die jaren tot stand heeft gebracht.
De Eu vindt zelfs dat wij dit gezamenlijke project niet alleen moeten beschermen maar ook moeten versterken en uitbreiden.