De geschiedenis van Nederland is ook de geschiedenis van
het Huis van Oranje-Nassau. In 1544 erfde de oudste zoon van de Duitse graaf Willem van Nassau het prinsdom Orange in Zuid-Frankrijk. Bij het prinsdom Orange hoorde ook de bezittingen in den Nederlanden. In 1551 trouwde de prins met Anna van Buren en dat versterkte de betrokkenheid bij de ontwikkelingen in de lage landen. De prins nam de leiding van het verzet tegen de Spaanse Koning. Zo werd Willem van Nassau de prins van Oranje. Hij was het eerste lid van de familie van Oranje-Nassau. Hij kreeg een belangrijke rol in de politiek en het bestuur van den Nederlanden.
De zonen van Willem van Oranje (Maurits en Frederik Hendrik), zetten de oorlog tegen de Spanjaarden voort, terwijl de Nederlanden ondertussen de vorm van een federale republiek (federaal = overheid) kreeg. Het hoogste gezag viel onder de Staten-Generaal en de Oranjes werden stadhouder en opperbevelhebber van het leger en de vloot. Niet altijd werd er geluisterd naar de Oranjes, er ontstonden langdurige conflicten en de Oranjes werden in 1672 en 1747 zelfs ontslagen van hun bevoegdheden. Beide keren werd er al snel weer een beroep op hun gedaan.
Na de Franse periode werd de prins van Oranje gevraagd om 'Soeverein Vorst' van Nederland te worden. Als koning Willem I regeerde hij van 1813 tot 1840. Volgens de grondwet wordt het koningschap geerfd door de wettige opvolgers van Willem I.