Hoe is de toonverhoging aan het einde van een vraagzin ontstaan?

Die toonverhoging bij een vragende zin lijkt me ouder dan het schrift dus daar zal moeilijk een oorsprong voor aan te wijzen zijn.
Ik kan me voorstellen dat die vragende toonverhoging zelfs ouder is dan gearticuleerde woorden; m.a.w. dat men aandacht vroeg door het stemgeluid op te laten lopen voor men echt een vraag kon stellen.

Tja. Hoe oud zal dat zijn? 20.000 jaar?
Ik kan me voorstellen dat bekende, zichtbare, tastbare dingen meestal voor de voeten van de eerste mensen te vinden waren. Laag is bekend. Onbekend is de geestenwereld, de goden, de hemel. Onbekend zit in het uitspansel. Dus vragen gaat omhoog. Wenkbrauwen omhoog, schouders ophalen, handen ten hemel heffen - en dus je stem ook.
Maak een duidelijk punt, neem een stelling in, en je stem gaat omlaag. Handen palm vooruit met vingers naar beneden, alsof je wijst: ‘dáár ligt het antwoord, vlak voor je voeten’.
Theorietje.

Als je vriendelijk en aardig bent, dan komt dit het beste over met een hogere stem. Daarom wordt in veel programma's over opvoeding ook gezegd dat als je boos bent je je stem omlaag moet brengen. Je komt dan serieus over en laat merken dat je iets niet leuk vindt.
Als je iets van de ander wilt, een vraag beantwoorden bijvoorbeeld of je doet een verzoek, dan is het dus handig om je stem te verhogen. Let maar eens op hoe dat werkt in je omgeving. Wat wil degene met een hogere stem van de ander en wat als die stem laag is. Hoe reageer jij op dit verschil?