Iemand beminnen (en vooral als dat wederzijds is): positief toch...?

Beminnen, van minnekozen (ook terig te herkennen in het woord minnaar of minnares) is inderdaad uitgesproken positief - tenzij er sprake is van officiele partners die nergens van weten natuurlijk ; weinig vrouwen zijn enthousiast als hun levenspartner er een minnares op nahoudt. Maar tusen twee geliefden is beminnen een uitgesproken positieve, stimulerende bezigheid, die zo ongeveer alle activiteiten van het liefdesspel in zich heeft.

Mensen die elkaar op GV beminnen, hebben in de regel een wat problematischer relatie. Daar noem je iemand die je veel mint echter niet meteen een minnaar - hoewel we dat natuurlijk wel zo kunnen gaan gebruiken. " Oh jee, ik heb een minnaar!!"

En zo ontstaan er op GV wel meer 'nieuwe' betekenissen voor oude woorden. Zo heb ik mijn hele leven nooit geduimd - in tegenstelling tot mijn zusje - maar tegenwoordig doe ik het weer met zekere regelmaat. Mijn gebit zal er echter niet onder lijden.

Nieuwe woorden zijn dat echter (voorlopig) nog niet ; daarvoor zouden ze ook buiten GV gebruikt moeten worden. In dit verband kun je vermoedelijk beter spreken van jargon.