Waardoor gaan de meeste beschavingen ten onder?

'Vooruitgang' en 'Welvaart'. Net als iedere organisch groeiende 'cultuur' (ook bij bacteriën enzovoort), is er een punt van 'critical mass'. Als een beschaving tot inkeer komt en in het oog houdt wat de gevolgen kunnen zijn als ze doorgaan op een bepaalde weg (vaart van welvaart en uitgang van vooruitgang), kan het goed komen. Ik ontken ten sterkste dat een beschaving per definitie ten onder zal gaan. Maar op dit moment zal ook de onze niet eindeloos zijn als we zo doorgaan. Mogelijk is daarom 2012 als een soort waarschuwingssignaal opgeschreven ('Pas op, zorg dat je de goede manier van leven aanmeet, anders vergaat je hetzelfde als ons).').

Ik ben van mening; overbevolking....

Om verschillende redenen...

Ziekten; door veel mensen bij elkaar te hebben is de verspreiding van ziekten eenvoudig. Veel mensen betekent ook veel mogelijkheden op mutaties in bekende ziekten.

Oorlogen; veel mensen hebben veel spulletjes nodig, die zijn er niet altijd. Omdat er niet genoeg banen zijn laten mensen zich makkelijker het leger inlokken om rond te komen. 1+1=2....even een kopje suiker bij de buren halen.

Uitputting; grondstoffen putten uit, voedsel wordt schaars...

Onderdrukking; als veel mensen het goed hebben hebben altijd wel een aantal mensen het minder goed. Als die groep groot genoeg wordt komt er een reactie.

Hebzucht en (een verkeerd gebruik van) macht.

Beschavingen gaan ten onder als ze niet langer de wil hebben om voort te bestaan.
Deze generatie is momenteel in de gelegenheid dit aan den lijve te ondervinden.

Als ik toch wel drie belangrijke beschavingen uit de geschiedenis bekijk:
Azteken: in een oorlog met de spanjaarden ten onder gegaan
Romeinse Rijk: werd te groot, waardoor het niet meer effectief bestuurd en verdedigd kon worden. Macht werd verdeeld en kleine staatjes ontstonden.
Grieken: waren teveel bezig met hun onderlinge oorlogjes en konden toen gemakkelijk door de Macedoniers worden ingenomen.
In alle drie gevallen heeft het te maken met een wisseling in beleid. Waarschijnlijk hadden de nieuwe leiders andere prioriteiten en vergaten ze (of zagen ze niet eens) de mooie en geleerde zaken van de beschavingen.

Ik denk dat als eenmaal de externe vijanden verslagen zijn met op een gegeven moment intern conflicten krijgt, en geen oog meer hebben voor andere gevaren. Onderschatting kan ook een rol spelen evenals de onwil om jezelf als beschaving te blijven verbeteren.

Aan hun eigen succes... Zoals altijd en met elke populatie, zo is de mens op deze habitat wellicht te succesvol en komt er snel een andere suprematie, die van de bacterie...

De rode draad is een stagnatie in een bepaalde periode : gebrek aan vernieuwing, innovatie, aan nieuwe ideeën. Meestal gepaard met welstand, baadt men zich in opulentie en verstrat men op alle gebied : ijdelheid verlamt, veramt de geest. Daarom is het goed af en toe wat nederigheid in de maatschappij te injekteren. Elke crisis is daarom ergens heilzaam als catalysator van het maatschappelijk geweten.

Ha, die Kweenie;

Een veelvoud van factoren; machstwellust, matrialisme, hebzucht, corruptie, eigenbelang, oververzadiging enerzijds en tekorten anderzijds, gebrek aan solidariteit.

In de natuur is het een komen, ontwikkelen , groeien ,en weer gaan. Daar vallen wij als mens ook onder. Door onze huidige wetenschap, kunnen we het proces wel vertragen, maar het einde is onafwendbaar! Het is een soort uitdistelleren van mogelijkheden waardoor er steeds minder oplossingen overblijven en een beschaving hierdoor steeds kwetsbaarder wordt om uiteindelijk te verdwijnen.

Hebzucht!

Het is inderdaad een organisch iets: ontstaan, bloei en sterven. Maar hoe komt dat? Ik denk dat we iets pas een beschaving NOEMEN als het langdurig en groot is. Er ontstaan er veel meer maar deze worden geen succes. Of niet lang.

Het succes ontstaat door bepaalde uitvindingen of uitgangspunten die ze hanteren. Na verloop van tijd raken die vergeten of uitgewerkt, en is het comparatieve voordeel dus verdwenen. Dan wordt het dogmatisch vasthouden van macht, en dat heeft nooit goed gewerkt.

Wat ik als overeenkomst zie tussen beschavingen die langdurig en omvangrijk waren, is dat ze in staat waren de 'overwonnen' volkeren te integreren in zichzelf. Daardoor konden ze de beste van de beste talenten uit een grotere groep mensen halen, dus meer talent vinden en samenwerking bevorderen.
De oude egyptenaren deden het zo, de grieken en romeinen evenzeer. Amerika is er wat minder goed in maar wel in geval van immigratie (min of meer dan). Nazis deden dit punt ronduit niet. En verdwenen dus. Communisten deden het iets beter en iets langer maar lang niet voldoende.

Voorbeeldje van de romeinen: elk overwonnen volk, daar kon de elite van in het bestuur van dat volk zitting nemen, en cariere maken om soms zelfs als senator in rome gekozen te worden. Alle burgers van het gehele rijk waren "Romeins staatsburger" en hadden "gelijke kansen" (ook dit moet je tijdovereenkomstig opvatten. Alles is relatief.) Nou ja, er was nog wel slavernij, maar er zijn zelfs voorbeelden dat die zich vrijkochten en daarna opklommen.

Dus ik denk dat het bestendige van langdurige krachtige rijken gelegen is in het vinden van talent in een zo groot mogelijke groep.

Het is ook de reden dat het gedachtegoed van de heer W buiten het feit dat het dom en verwerpelijk is, ook nog eens echt niet werkt. Alle geisoleerde culturen zijn uiteindelijk ten onder gegaan, ook nog eens na korte tijd. Zou met de Nederlandse cultuur al niet anders zijn.